🎭 Teatr

Debiutował jako maturzysta, robił teatr polityczny, dziś wraca z satyrą na teatralne schematy. Michał Kmiecik bezlitośnie punktuje rutynę i opowiada, dlaczego teatr potrzebuje więcej fantazji – i mniej bezpiecznych wyborów.

Czułam się bezsilna. Wydawało mi się, że nie zbiorę materiału nawet na jeden tekst – mówi autorka książki „Teatr. Rodzina patologiczna”.

Na przykładzie uciszonego konfliktu da się wyliczyć słabości polityki kulturalnej właściwie na każdym szczeblu, a z jej referowaniem nie poradziły sobie ani media, ani krytyka, ani uczelnia.

Ostatecznie wojna to brud i śmierć, a to coś więcej niż fałszywy profil na Tinderze. Kinga Dunin pisze o spektaklu „Spy girls”.

Druga połowa lat 80. to najbardziej krytyczny wobec rzeczywistości politycznej Austrii okres w twórczości wybitnego pisarza, na który wpłynęła popularność FPÖ i polityków o nazistowskiej przeszłości.

Rozmowa z reżyserem teatralnym Michałem Zadarą.

W środku lata, kiedy ani rząd, ani parlament oficjalnie nie pracują, rządząca koalicja Smeru, Hlasu i SNS uruchomiła kolejny wir, demontując porządek prawny Republiki Słowackiej, demontując instytucje oraz aktywnie zastraszając i prześladując swoich krytyków.

Problemem ostatniej dyrekcji Teatru Dramatycznego nie był nadmiar ideologii, tylko brak umiejętności przełożenia tej ideologii na techniki zarządzania, które by zbudowały wspólnotę demokratyczną i równościową.

Byłam świadkinią wydarzeń, o których jestem gotowa opowiedzieć dopiero wtedy, kiedy zdecyduje się mówić zespół aktorski. To jest ich przewrót. Ich trauma.