#Osoby z niepełnosprawnościami

Rozmowa z Didierem Eribonem, francuskim filozofem i socjologiem, autorem głośnego „Powrotu do Reims” oraz wydanego w tym roku w Polsce „Życia, starości i śmierci kobiety z ludu”.

– Niepełnosprawność to spektrum, w którym prędzej czy później może znaleźć się każda z nas, ulegając wypadkowi, chorując albo po prostu się starzejąc – mówi Małgorzata Szumowska w nowym odcinku podcastu „Nie ma przyszłości bez równości”.

W sobotę 13 maja w Warszawie odbędzie się pogrzeb osób z niepełnosprawnościami, które będą umierać, jeśli nie doczekają się asystencji osobistej zapewnionej przez państwo.

Czy wreszcie doczekamy się w Polsce zmiany przepisów i podejścia, która zadowoli więcej niż jedną grupę osób z niepełnosprawnościami?

Nadszedł czas, bym w stary, zawstydzająco patriarchalny sposób objaśniła opozycji świat – a przynajmniej tę jego część, której nie widzi. A prawda jest taka, że jak go nie zauważy, to przerżnie wybory, i sama się do tego przyłożę.

Świadczenie pielęgnacyjne jest jak szkło powiększające, przez które można zobaczyć całe szambo systemu wsparcia dla osób z niepełnosprawnością i ich rodzin.

Przez ostatnie miesiące nieustannie próbowaliśmy choć odrobinę złamać kody wojny informacyjnej, poszukiwać faktów w zalewie propagandy i wyobrazić sobie, jakie wyzwania mogą nas jeszcze czekać w związku z jednym z najważniejszych wydarzeń współczesności.

Współczucie nie musi oznaczać realizacji wszystkich postulatów jednostki czy grupy, którą nim obdarzamy. Empatia nie jest też poklepywaniem po plecach, ale uczuciowym pomostem do emocji i uczuć drugiej istoty. Na pewnym elementarnym poziomie jest narzędziem niezbędnym do zrozumienia większości zjawisk społecznych.

O tym, kto stoi za kampanią „Gdzie są TE dzieci?”, wiemy teoretycznie całkiem sporo. W praktyce jednak tropy prowadzą poza granice Polski, a nawet na inne kontynenty.

Nie chodzi o stworzenie lepszej taksonomii niepełnosprawności ani o domaganie się lepszej integracji funkcjonalnej ciała z niepełnosprawnością, ale o analizowanie i krytykowanie procesów konstruowania normy cielesnej, która jedne ciała czyni ułomnymi w stosunku do innych.

Decydenci wciąż nie mogą wyjść z anachronicznego, paternalistycznego myślenia o niepełnosprawności.

Niezależność – to ona jest odbierana opiekunom niepełnosprawnego dziecka jako pierwsza. I to od razu na całe życie.

Grupa, która może być zainteresowana zmianami w obszarze świadczeń z tytułu opieki nad osobami z niepełnosprawnością, jest całkiem spora. Okazuje się, że reformy wspierają też politycy, więc dlaczego wciąż nic z tego nie wynika?

„Z czego jeszcze zamierzają ojebać mnie i takich jak ja – niepełnosprawnych lub opiekunów osób z niepełnosprawnością – kiedy będą rządzić? Lub jak zamierzają ten problem rozwiązać?” – tego Agnieszka Szpila chciałaby dowiedzieć się od polskich polityków i polityczek.

Dzięki artykułowi Agnieszki Szpili znów otworzyły się drzwi naszych klatek. Trzeba wyłazić! Hej, ho, ludzie, kto jeszcze ma siłę – pokażcie się! By przypomnieć o sobie setny, tysięczny raz. O tym, że istniejemy.

Agnieszka Szpila nie posiada nic. Nawet praw do swoich książek. Zero. Null. Ma tylko prawa do dzieci z niepełnosprawnością.

Na Jordanowie problem się nie skończył. Dla dzieci z niepełnosprawnościami Polska bywa państwem grozy.

Paradoksalnie, największy wpływ na sytuację osób z niepełnosprawnościami będzie mieć najmniej kontrowersyjny element Polskiego Ładu: podniesienie kwoty wolnej od podatku.

Marzy mi się, żeby każda szkoła była integracyjna i dostosowana, żeby osoby niepełnosprawne miały realną wolność wyboru.

Pilnie potrzebujemy ochrony nie tylko przed wirusem, ale także przed społecznymi i psychologicznymi skutkami samej pandemii.

Nastały czasy społecznego marazmu politycznego.

Czy naprawdę mogą zniknąć, zostawić rodzinę, nie ponosząc żadnych konsekwencji? Może zbyt łatwo pozwalamy im odejść? Może krzywdzimy fałszywymi opiniami?

Bezkarność vlogera znęcającego się nad niepełnosprawnym intelektualnie chłopakiem będzie oznaczać kolejne zwycięstwo sensacji i władzy uprzywilejowanych nad sprawiedliwością.

80 proc. Afgańczyków powyżej 18. roku życia ma jakąś formę niepełnosprawności – fizycznej lub psychicznej.

Mogłabym robić jakieś tłumaczenia, zlecenia, kiedy Mikołaj jest w przedszkolu. Choćby taki argument za pracą: kształciłam się na koszt państwa i niczego nie mogę dla tego państwa teraz zrobić, bo nie mogę pracować.

„Nie możemy otrzymać wynagrodzenia za zrobione w nocy tłumaczenie lub artykuł”. Od opiekunek i opiekunów osób z niepełnosprawnościami oczekuje się, że mają zajmować się wyłącznie opieką. Kto wywalczy zmianę absurdalnych przepisów?

Rząd pracuje nad stworzeniem jednolitego systemu orzeczniczego, z dyrektorem powoływanym przez ministra do spraw zabezpieczenia społecznego. Ma to zapewnić większą niezależność.

Pośród młodych popularne jest stanowisko, że głuchota nie jest niepełnosprawnością. Mówią, że ta definiowana jest z perspektywy grupy większościowej.

Wiadomo już, jak bardzo przerąbane mają pojedyncze przypadki. Pora, by pokazać i zobaczyć niepełnosprawność jako kwestię ogólnospołeczną.

Czytamy tu i ówdzie, że kobietom przeklinanie nie przystoi, że demonstrować należy spokojnie i bez agresji. Wsadzić palce w otwartą ranę i dziwić się, że ktoś krzyczy?!

Sześć lat temu TK orzekł w sprawie świadczeń dla opiekunów osób z niepełnosprawnościami. I co? I nic. Wyroku nadal nie zrealizowano. Sytuacja jest trudna. Pogarsza ją pandemia. Co ma zamiar w tej sytuacji zrobić ministerstwo?

Żaden rejestr samobójców nie powstrzyma ludzi przed odebraniem sobie życia, gdy głównym motorem popychającym ich do tego jest nienawiść i przemoc.

Jak wygląda życie osób z niepełnosprawnością i ich opiekunów w czasie epidemii.

1830 zł miesięcznie. Dla każdego. Niezależnie od zawodu, wykształcenia, wynagrodzenia. Do świadczenia nie wolno dorobić ani złotówki.

Opozycja liberalna nie bierze jeńców. Można się zastanowić, jakie jeszcze grupy społeczne zdąży obrazić przed wyborami.

Boliwijscy niepełnosprawni przez ponad miesiąc jechali na wózkach przez Andy do stolicy, by zażądać od prezydenta renty.

Senat odrzucił projekt dotyczący przyznania dodatkowego wsparcia dla opiekunów osób niepełnosprawnych pobierających emerytury i renty.

Nie znamy jeszcze zbyt wielu konkretów, a te już przedstawione mogą w każdej chwili ulec zmianom.

W Polsce nie będzie społeczeństwa obywatelskiego, jeśli nie wyrównamy szans osób z niepełnosprawnościami – mówi Karolina Hamer, ekspertka ds. polityki społecznej w partii Wiosna.

Partia Wiosna wywołała ferment w życiu politycznym, a do debaty publicznej wprowadziła nieco nowych postulatów. Czy nowa formacja może nieść nadzieję także dla osób z niepełnosprawnościami i ich bliskich?

PiS wobec najsłabszych w 2018 roku.

Minęła czwarta już rocznica niezrealizowanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych.

Kobiety z niepełnosprawnościami, choć znajdują się w grupie szczególnie narażonej na przemoc, w tym przemoc domową, są niewidoczne w przepisach i niezauważane przez polityków i polityczki.

Ta luka to stracona szansa i dla ludzi, i dla biznesu.

Dyskryminacja osób LGBT z niepełnosprawnością i „leczenie” homoseksualności – nad tymi dwoma tematami pochylą się 5 września członkowie Komitetu Praw Osób z Niepełnosprawnościami ONZ.

Fragment książki „Żeby umarło przede mną. Opowieści matek niepełnosprawnych dzieci”.

We Wrocławiu od niedawna działa Cafe Równik – kawiarnia, w której pracują osoby z niepełnosprawnością intelektualną. O co chodzi w kawiarni, w której zysk nie jest jedynym celem?

Z początkiem lipca weszły w życie nowe przepisy dotyczące wsparcia osób znacznie niepełnosprawnych. To efekt protestów. Nie jedyny. I nie najważniejszy.

PiS działa tak, jakby wsparcie osób z niepełnosprawnościami i ich opiekunów zwyczajnie się państwu nie opłacało. Rozmowa z Michałem Polakowskim i Dorotą Szelewą.

Ani ja, ani Ryszard Petru już takiego błędu nie popełnimy.

Nie wystarczy mieć rację, racja musi być poparta organizacją.

40-dniowy protest w Sejmie był częścią wielkiego procesu cywilizacyjnego. I to z pewnością nie był finał.

Protest rodziców osób z niepełnosprawnościami pokazuje patologie polskiej demokracji.

Czy tylko najbogatszych należy systemowo skłonić do większej solidarności z osobami dotkniętymi niesamodzielnością i z ich rodzinami?

W TVN czy w Toku nie będę tego opowiadać, ale Tobie mogę: popier… jest kraj, w którym tak się traktuje najsłabszych, ludzi potrzebujących wsparcia państwa, no sorry…

Protest niepełnosprawnych i ich opiekunów to wydarzenie, które zmusza do opowiedzenia się po którejś stronie. PiS już to zrobił. Czas na innych.

Nie można poprzestać na konstatacji, że „państwo daje za mało”, trzeba też głośno mówić, że daje nierównomiernie i – powiedzmy to wprost – niesprawiedliwie.

Pod Sejmem w piątek zebrali się ci, którzy solidaryzują się z protestującymi w gmachu parlamentu opiekunami osób z niepełnosprawnością.

Największy lęk rodziców dzieci z niepełnosprawnością to lęk o to, będzie z dziećmi, gdy rodziców zabraknie.

W Sejmie trwa protest rodziców osób niepełnosprawnych, pod Sejmem – demonstracja poparcia protestujących.

W Sejmie trwa protest okupacyjny osób z niepełnosprawnościami i ich opiekunów. Z protestującymi rozmawiał Jakub Szafrański.

Rozmowa z Marzeną Kaczmarek i Piotrem Kretem.

To rząd uprawia szantaż moralny, a nie my.

9 października 2013 w Warszawie odbyła się demonstracja opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych. Protestujący upominali się o przywrócenie świadczeń pielęgnacyjnych.