We wilden deel uitmaken van het mondiale Westen en profiteren van zijn welvaart. En het is gebeurd. Wij zijn het Westen, een eiland van welvaart in een enorme oceaan van wereldwijde armoede. Maar daar hangt een prijskaartje aan.
This text has been auto-translated from Polish.
Wanneer wordt een migrant een 'migrant'? Wanneer hij ongewenst is. Het kenmerk van een migrant is dat hij arm is, honger heeft en migreert om ons brood te eten.
Migranten worden ervan beschuldigd dat ze niet arm genoeg of zelfs te rijk zijn om een plaats in onze samenleving te verdienen. Ze hadden immers genoeg geld om een vliegtuig naar Minsk of een boot naar Lampedusa te betalen. Maar als iemand zijn huis en al zijn bezittingen verkoopt om een reis te betalen die hij misschien niet overleeft, is hij dan rijk? Vaak koop je met deze prijs de mogelijkheid om een gevangenis, marteling of dood te ontlopen. Iemand die het zich kan veroorloven om zich een uitweg uit de dood te kopen, is inderdaad relatief rijk - want er is niets waardevollers dan het leven. Een ticket naar een wereld waar niemand verhongert, waar je niet elke dag kilometers hoeft te lopen met een kruik om water te halen, moet duur zijn.
Mensen zijn altijd gemigreerd naar plaatsen waar de grond vruchtbaarder en het klimaat milder is. Ook wij zijn gemigreerd op zoek naar rijkdom. Het was door onze goudkoorts dat de landen veroverde en tot slaaf maakte waaruit vandaag arme mensen emigreren. Wij Europeanen zijn het die deze landen geplunderd hebben. We rechtvaardigden onze bandietenaanvallen, die omwille van de vermomming "ontdekkingen" of openlijker "veroveringen" werden genoemd, met een missie van kerstening. Wij westerlingen maakten het leven van de inheemse Amerikanen tot een hel op aarde onder het mom van het redden van hun ziel.
Hatuey, leider van de Cubaanse stammen die in opstand kwamen tegen de binnenvallende Spanjaarden, stond al op de brandstapel toen hem het doopsel werd aangeboden. Zo vermijd je de hel, legde de missionaris uit. En waar gaan de Spanjaarden heen als ze sterven? - vroeg het stamhoofd. Naar de hemel, antwoordde de broeder. Dan ga ik liever naar de hel,' antwoordde Hatuey, en de brandstapel werd aangestoken.
Tegenwoordig hebben we nieuwe voorwendselen om andere landen binnen te vallen. Door te bombarderen en te moorden, brengen we ze zogenaamd democratie. Want alleen als er na de gewapende interventie van de blanke legers van het Westen een voor ons gunstig regime heerst in een land van het mondiale Zuiden, kunnen we dat land ongehinderd beroven van zijn rijkdommen.
Dat het hier niet om democratie gaat, maar alleen om overheersing en uitbuiting, blijkt zowel uit de resultaten als uit onze bondgenoten. In het Midden-Oosten worden we vertegenwoordigd door Israël, dat dood en verderf zaait in de hele regio. De leider Netanyahu wordt door het Internationaal Strafhof vervolgd voor genocide - net als Vladimir Poetin. De andere regionale bondgenoot van het Westen is het meest gruwelijke, fundamentalistische Saudische regime - waar nog steeds executies met het zwaard worden uitgevoerd.
Hoe zou het leven in de landen van het Zuiden eruit hebben gezien zonder de beschavingsmissies van het Westen? Dat weten we niet. Eén ding is zeker: als gevolg van haar veroveringen werd het Westen onbewust rijk terwijl de veroverde, gekoloniseerde landen armer werden. Geschat wordt dat de verovering en kolonisatie van Amerika leidde tot de holocaust van 90 miljoen inheemse mensen. In Congo slachtte het regime van Koning Leopold naar schatting een miljoen Congolezen af en nog in 1958, tijdens de Wereldtentoonstelling in Brussel, werden zwartgekleurde mensen getoond in kooien in de dierentuin van Brussel, naast 'andere dieren'.
Als gevolg van onze interventies, die ten onrechte worden aangeduid als een 'botsing van beschavingen', is de islamitische wereld teruggevallen in de Middeleeuwen - vergelijk de foto's van Kabul, Damascus en Bagdad uit de jaren zeventig maar eens met die van vandaag. Vandaag de dag hebben bijna alle vrouwen op deze foto's hun hoofd bedekt, precies zoals Europese vrouwen in de Middeleeuwen.
Tegenstanders van migratie wijzen op economische redenen die mensen ertoe aanzetten om de riskante beslissing te nemen en de muur die het Westen heeft omringd te bestormen. Ze beweren dat mensen die migreren op zoek naar een beter leven onze welvaart proberen te stelen.
Waar we het van kennen. Poolse boeren trokken massaal naar Brazilië vanwege de landhonger, in de hoop op precies zo'n beter leven. Maar niet alleen boeren: "In het begin van de jaren 1890 besloten veel Pabiërs naar Brazilië te vertrekken. Net als de inwoners van Lodz en het district Lodz bezweken ze voor het meeslepende visioen van een beter leven overzee. Ze sloegen op hol. Ze verlieten Pabianice als gehypnotiseerd, zich niet bewust van de ontberingen en gevaren die hen bedreigden. Geen enkele waarschuwing of vermaning had effect. De emigranten waren koste wat het kost op zoek naar een nieuw beloofd land," schrijft Sławomir Saładaj op de website van het stadhuis van Pabianice.
Polen was, net als de landen in het Zuiden, ook een land dat door de verdelers werd veroverd en systematisch geruïneerd. En dus emigreerden om dezelfde redenen massa's mensen vanuit Polen naar het Westen, op zoek naar een beter leven in München, New York of Vancouver.
En ten slotte, na de toetreding tot de Europese Unie, vluchtte de jongere generatie Polen opnieuw voor armoede en werkloosheid naar het Westen, voornamelijk naar het Verenigd Koninkrijk, op zoek naar verbetering van hun materiële status. Maar liefst 2,5 miljoen mensen, 6,5 procent van de Poolse bevolking, emigreerden in 2017. Aan hen heeft ons land de aanhoudende daling van de werkloosheid te danken.
Wie broodmigratie veroordeelt, lijdt aan een dubbel moraliteitssyndroom: wij mogen wel, maar zij niet. waarom? Omdat we bang voor ze zijn, omdat we een afkeer van ze hebben vanwege hun raciale, religieuze en culturele eigenheid. En ten slotte omdat we niet de minste intentie hebben om onze welvaart te delen. De armen daarentegen zien de 'migranten' als concurrenten voor de schaarse sociale uitkeringen.
Zulke kleinzieligheid valt echter niet in goede aarde in de salons of in de annalen van de Poolse natie, dus moeten we onszelf op de een of andere manier uitleggen. Daarom concluderen we: laat de schuldigen delen. We hadden geen kolonies. En hier wordt een belangrijke tegenstrijdigheid gemarkeerd. Het is waar dat we niet hebben deelgenomen aan de Britse, Spaanse, Portugese of Franse veroveringen. (Napoleon stuurde inderdaad duizenden Poolse legionairs om te helpen bij het neerslaan van een slavenopstand in Haïti, maar een groot aantal van hen ging over naar de Haïtiaanse kant en richtte de bajonetten tegen de kolonisatoren).
We werden echter deel van het koloniserende Westen toen onze soldaten samen met de Yanks Irak en Afghanistan binnenvielen. In die tijd hadden de militairen het over 'onszelf bewijzen in de strijd' en de politici over de verwachte economische voordelen. We hoopten zelfs op een olieveld in Irak.
We wilden heel graag deel uitmaken van het mondiale Westen en de welvaart van dat Westen tot de onze maken. En het Westen heeft ons opgenomen. Alleen hangt daar een prijskaartje aan. Vandaag de dag beschouwt Aleksander Kwasniewski onze deelname aan de agressie tegen Irak als een fout. De verklaring van de voormalige president is dat we in die tijd werden opgenomen in de NAVO en dat we de Amerikanen op de een of andere manier moesten terugbetalen, ook al was de meerderheid van de Polen tegen het sturen van onze troepen naar Irak.
Waarom zijn we bang voor illegale immigranten, maar niet voor de Palestijnse arts die ons 's nachts opbelt, de Egyptenaar die kebab serveert op de hoek of de Pakistaan die ons een maaltijd brengt op een scooter? Omdat zij al een plaats hebben gevonden in onze arbeidsverdeling. Ze doen deze lager betaalde en meer ondankbare banen, terwijl de illegalen dat waarschijnlijk niet zullen doen, ze zullen zich waarschijnlijk isoleren, van een uitkering leven en hun religie en cultuur aan ons opdringen.
Ja, dit is wat er gebeurt in West-Europese landen waar de werkloosheid hoog is en immigranten worden afgezet in stedelijke getto's zoals in Frankrijk - maar niet bij ons. Wij hebben een tekort aan arbeidskrachten en het Poolse socialezekerheidsfonds is net gered door Oekraïense immigranten, omdat ze in groten getale aan het werk gingen en hun verzekeringsbijdragen betaalden. Nu gaan de Oekraïners echter verder naar het westen en iemand zal hen moeten vervangen in Polen.
Toen ik naar de basisschool ging, zaten er 45 mannelijke en vrouwelijke leerlingen in een klas. Nu zijn de klassen drie keer kleiner. Onze arbeidsmarkt is leeggezogen door emigratie en demografische achteruitgang. Een instroom van arbeidskrachten uit het Zuiden is daarom de logische - en waarschijnlijk de enige - oplossing.
Waarom denk je dat West-Europese landen op een bepaald moment hun arbeidsmarkt openstelden voor Polen? Omdat ze ons nodig hadden. Juist in deze middelmatige banen, want jonge Polen bouwden ook aan de welvaart van Groot-Brittannië of Duitsland.
Als Polen overbevolkt was en een hoge werkloosheid had, zou niemand zich hierheen hebben verdrongen. Maar het is gebeurd. Wij zijn het Westen, een eiland van rijkdom in een enorme oceaan van wereldwijde armoede. Er is weliswaar geen gebrek aan armen in ons land, want ons hoge inkomen is zeer ongelijk verdeeld, maar armoede is ongelijk aan armoede. Voor veel nieuwkomers is drinkbaar water uit de kraan al iets geweldigs.
Er is tegenwoordig een tekort aan arbeidskrachten in Polen. Uit cijfers van het Centraal Register van Verzekerden blijkt dat in december 2022 iets meer dan een miljoen mensen een pensioen- of arbeidsongeschiktheidsverzekering hadden en niet de Poolse nationaliteit hadden. Dit is een enorme stijging ten opzichte van de afgelopen jaren. De meeste van deze personen zijn Oekraïners, maar er is een groeiend aantal bezoekers uit Nepal, Colombia, Argentinië en Wit-Rusland.
Zelfs degenen die ons land illegaal zijn binnengekomen, werken meestal. De hulp die deze mensen krijgen is zeer bescheiden en bedraagt 750 PLN per maand per persoon. In het geval van een gezin van bijvoorbeeld vier personen is het bedrag nog lager - 375 PLN per persoon, of in totaal 1.500 PLN. Er is vrijwel geen huisvestingshulp voor vluchtelingen; regeringsdocumenten verkondigen dat er geen samenhangend programma op dit gebied is. Maar in feite is er geen programma, omdat er geen huisvesting is. De kwestie ligt zo gevoelig dat politici bang zijn om immigranten op dit gebied enige hulp te bieden.
Daarom zijn de meeste immigranten, uit Oekraïne en elders, veroordeeld tot het huren van een woning op de open markt. Ik ken een Oekraïner die met zijn vrouw en vier kinderen in een sloperij woonde waar hij werkte. Ik ken vluchtelingen die, na het doorbreken van het hek en de verstrikkingen in het bos van Bialowieza, in opvangcentra terechtkwamen. Na verloop van tijd moesten ze daar weg en aan het werk om een woning te kunnen huren.
Het zijn niet alleen morele, maar ook economische redenen die pleiten voor het beschaven van de manier waarop mensen uit het Zuiden naar ons toe komen. Er wordt veel gesproken over de aanscherping van het migratiebeleid door de overheid onder publieke druk. Er wordt echter minder gesproken over het feit dat het tekort aan arbeidskrachten ook op een andere manier kan worden aangepakt: door ons te dwingen te werken tot we doodgaan. Door de pensioenleeftijd te verlengen.
Opnieuw bleek dat het mechanisme van het verstrekken van visa aan Polen voor steekpenningen het goed doet en dat zelfs op de Filippijnen hetzelfde bedrijf het doet als tijdens het tijdperk van Wet en Rechtvaardigheid. Hoe dan ook, het bedrijfsleven zal een manier vinden om de ontbrekende werknemers naar Polen te halen. Het is gewoon een kwestie van het mechanisme transparant en toegankelijk genoeg maken, zodat het geen concurrerende optie meer is om de Wit-Russische grens over te steken en door de dodelijke moerassen van Podlasie te trekken. Laat normale arbeidsbureaus worden opgezet bij de consulaten in de landen van waaruit de meeste mensen naar ons proberen te komen, in plaats van de visummaffia die tot nu toe heeft gefunctioneerd.
En laten we duidelijk zijn: of we staan arbeidsimmigratie toe, of we gaan akkoord met een paar jaar langer werken.
