Kinga Dunin czyta „Berdyczów” Marty Kozłowskiej i „Plon” Tary June Winch.
Wiara jest uzależnieniem
Z Robertem Samborskim, autorem książki „Kościoła nie ma. Wspomnienia po seminarium”, rozmawia Bartosz Żurawiecki.
Masłowska: Duży talent u kobiety ściąga na nią rytualną przemoc
Czy po 20 latach od sukcesu „Wojny polsko-ruskiej pod flagą biało-czerwoną” polska kultura stała się trochę mniej antykobieca? Z Dorotą Masłowską rozmawia Łukasz Łachecki.
Ziemianka butch. Kim była Maria Rodziewiczówna?
Pod względem liczby wydań (195) wciąż wyprzedza wszystkich polskich pisarzy. Kinga Dunin czyta biografię „Rodziewicz-ówna. Gorąca dusza” Emilii Padoł.
Dziewczyna z pepeszą? W życiu! Na pomnik dajmy sanitariuszkę
Przecież kobieta na wojnie ma prawo ginąć jako ofiara, ewentualnie niosąc pomoc, ale nie ma prawa strzelać, zabijać, rzucać granatem. Z Olgą Wiechnik, autorką książki „Platerówki? Boże broń!”, rozmawia Michał Sutowski.
Jak Wielka Brytania ze stolicy globalnego imperium zmieniła się w globalnego kamerdynera
„Kamerdyner świata” Olivera Bullougha pokazuje, dlaczego to właśnie Londyn i Wielka Brytania stały się ulubionym miejscem światowej oligarchii.
Drogowskazy, pogłębiarki i niewybuchy. Książki okołozwierzęce z ostatnich lat
Jak wiele z wydawanych w Polsce książek może mieć znaczenie dla poprawy sytuacji pozaludzkich zwierząt? Sporządziłem subiektywną listę wydanych w Polsce książek okołozwierzęcych z lat 2018–2022, które podejrzewam o mniejszy lub większy dobroczynny prozwierzęcy potencjał.
Na pohybel wielonarodowym wampirom. Jakiej popkultury potrzebuje lewica?
Jeśli pozwolimy, żeby kulturę masową zastraszył i sformatował faryzejski moralizm, będzie ona pełna toksycznych zahamowań.
Francuzka, Senegalczyk czy po prostu pisarze?
Kinga Dunin czyta „Najskrytszą pamięć ludzi” Mohameda Mbougara Sarra i „Zemsta należy do mnie” Marie NDiaye.
„Chleb i sól”: Płynna tożsamość uciekinierów z „prowincji”
Nie ma tu brudnego naturalizmu „blokersów”, nie ma poetyckich mroków, nie ma użytkowego traktowania małomiasteczkowości jako szerokiej metafory „problemów z Polską”. Marcin Stachowicz ogląda „Chleb i sól” Damiana Kocura.
„IO” Jerzego Skolimowskiego: Ostatni ludzie
„IO” można potraktować jako utwór skomponowany za każdą czującą istotę, która nie umknęła swoim prześladowcom, pomimo że kilka razy była blisko ucieczki.
„Start” Jerzego Skolimowskiego: alienacja na dwa sposoby
„Chciałem nakręcić film o kontraście między tym, co robimy, a tym, co chcielibyśmy robić – tłumaczył Skolimowski – chciałem połączyć te dwie skrajności”.
