Gospodarka i usługi publiczne to temat dla PiS-u śliski. Podobnie jak prawa kobiet czy polityka klimatyczna. Najbezpieczniej jest zatem zmienić boisko. W nowej bitwie o sądy obóz władzy znów może być jak ręka milionopalca w jedną miażdżącą pięść zaciśnięta. Czy opozycja zdobędzie się na adekwatną odpowiedź? − pisze Michał Sutowski
Jak się rozmowa nie klei, warto zmienić temat na mniej śliski − wie o tym Jarosław Kaczyński, mistrz politycznej konwersacji z narodem. Poselskim projektem ustawy kneblującej sędziów w jeden wieczór − na to wygląda − przywrócił spór na korzystne dla siebie tory, niewygodne dla wszystkich dookoła.
Po co mu ten skok na główkę? Czyżby prezes zapomniał, że nie ma większości w Senacie? Na żarty mu się zebrało w szpitalu? Trudno przecież uciec od wrażenia, że PRL-owska ustawa złożona do Sejmu w przeddzień rocznicy stanu wojennego to nic innego jak wykwit stalinowskiego poczucia humoru prezesa. A jednak ten ruch trzyma się kupy. W sensie instrumentalnym to − jak pisze prof. Łętowska − pomysł na sprawienie, by Sąd Najwyższy i pozostałe nie próbowały stosować Konstytucji czy wyroków Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej bezpośrednio. By sędziowie po prostu się bali już nie dyscyplinarki, ale wprost usunięcia z urzędu za nieprawomyślność.
czytaj także
W Sejmie to przejdzie. A w drugiej izbie? A nuż jakiś senator nogę złamie, zatrzaśnie się w toalecie, względnie dozna politycznej epifanii i się nawróci, zechce stanąć do boju z nadzwyczajną kastą, a przy okazji podreperuje domowy budżet, poprawi warunki zatrudnienia rodziny albo odkupi jakieś dawne przewiny.
Opozycja chciałaby być fajna, Kaczyński silny
Ale ustrojowa policy to tylko jeden temat. Obok niej jest jeszcze ukochana przez prezesa politics. I właśnie w tym kluczu warto przeczytać sens złożonej w czwartkowy wieczór do Sejmu ustawy. Za jednym zamachem sprawia ona problemy wszystkim dookoła, poza samym prezesem Kaczyńskim.
Dla Koalicji Obywatelskiej bowiem obrona sądów to byłby świetny temat − gdyby tylko miała jakiegoś przywódcę. Ten aktualny walczy raczej o utrzymanie posady niż o demokrację. Kandydatka na prezydentkę przede wszystkim próbuje niczego kontrowersyjnego nie powiedzieć, a jej młodsi czy mniejsi koalicjanci: Inicjatywa Polska, Nowoczesna czy Zieloni − starają się w jej pobliżu nie pokazywać.
Jaśkowiak na prezydenta. Czy działacze PO dorośli do prawyborów?
czytaj także
Taka rozsypka to najlepszy moment, żeby jeszcze raz pokazać wyborcom siłę i zdecydowanie. Będzie ono jaskrawe na tle niepoważnego pospolitego ruszenia po drugiej stronie.
Lewica, choć pryncypialnie demokratyczna, lepiej się czuje, punktując premiera za dziury w jego polskim państwie dobrobytu. Gospodarka i usługi publiczne to zresztą, w perspektywie kolejnych miesięcy, temat dla PiS-u śliski. Podobnie jak prawa kobiet czy polityka klimatyczna. Dużo tu ryzyka i mało do zyskania, najbezpieczniej jest zatem zmienić boisko.
Dla kandydatów dialogu, Kosiniaka czy Hołowni, to również kłopot. Fajniej jest mówić, że chcemy łączyć, a nie dzielić, że liczy się człowiek, że empatia i złoty środek. Wszytko to jednak brzmi mało poważnie, w momencie gdy partia rządząca naprawdę próbuje w sądownictwie uczynić Piotrowicza złotym standardem.
Konfederacja. Nieciekawe dla PiS sondaże wskazujące na odpływ wyborców do jeszcze prawdziwszych niż PiS Polaków trzeba jakoś powstrzymać. Ale jak? Na antysemityzm ścigać się trudno, zwłaszcza że pani ambasador Stanów Zjednoczonych potrafi korzystać z Twittera. Aborcja? Już dwa razy próbowali. Trzeciego Czarnego Protestu mógłby Andrzej Duda nie przetrwać.
czytaj także
Zostają więc sądy i dojechanie nadzwyczajnej kasty, którą dalej mało kto w Polsce lubi. Tutaj Korwin z Bosakiem nie podskoczą. W walce z sędziami konfederaci mogą co najwyżej robić za rumuńskie posiłki u boku Wehrmachtu. Ani Kaczyńskiego nie przelicytują, ani nie mogą pójść mu na przekór.
Dłoń milionopalca zaciśnięta w pięść
Gra na polaryzację to manewr ryzykowny, ale nie takie ruchy już Kaczyński uskuteczniał. Widzi, że ta siła w układzie dwubiegunowym, która mogłaby teoretycznie zyskać najwięcej − rdzewieje, sypie się i nie ma na siebie pomysłu. Te zaś, które zdawały się iść na fali wznoszącej − niezbyt dobrze się w takim konflikcie czują.
Wreszcie, choć może od tego należałoby zacząć − atak nuklearny na sądy to wielka próba konsolidacji trzeszczącego w szwach obozu Prawa i Sprawiedliwości. W tej nowej bitwie obóz władzy znów może być jak ręka milionopalca w jedną miażdżącą pięść zaciśnięta. Odchylenie rynkowo-globalistyczne Gowina czy katolicko-narodowe Ziobry znów mogą stać się pełnoprawną częścią linii partyjnej, ale już na warunkach prezesa i na PiS-owskim sztandarze, a nie jako hasła i idee asertywnych i samodzielnych frakcji.
czytaj także
Opozycja musi ten konflikt rozegrać dwutorowo. Stanąć murem, wspólnie, w obronie sędziów i dalej punktować PiS za to, co dotychczas, ze wszystkich stron − wedle preferencji. Jeśli cała ta akcja nie jest wybrykiem grupy posłów ani jakiejś frakcji, lecz wynika z planu Kaczyńskiego, to musi on bazować na przekonaniu, że Andrzej Duda nie ma dziś z kim przegrać.
Dlatego w sprawie sądów nie może być podziału na koderski lud i młodą lewicę, a we wszystkich pozostałych powrotu do schetynowego anty-PiS.
