Wiosna

Polska polityka jest polityką szybkich zwrotów akcji. Tak naprawdę z dnia na dzień wiele może się zmienić. Stałą jest natomiast to, że Polska potrzebuje Lewicy, a Lewica – zażegnania konfliktów. Z posłanką Joanną Scheuring-Wielgus rozmawia Paulina Januszewska.

Po stronie buntowników przeciw Czarzastemu nie ma nikogo, kto będzie lepszym przywódcą. Co więcej, pomysły tej grupy na partię i klub, jak marginalizacja ludzi Wiosny i Razem, to recepta na katastrofę.

Struktury SLD od wielu miesięcy przypominały suchy las oczekujący na iskrę, która wznieci pożar. Ten właśnie wybuchł. A Leszek Miller tylko zaciera ręce.

Powrót Tuska znów zmienia politykę w walkę dwóch samców alfa. Jeśli Lewica ma być siłą upominającą się o prawa kobiet, to musi sama być zmianą, jaką postuluje.

To nie optymizm jednego z liderów zjednoczenia lewicy będzie hitem Wiosny, jaki z nami zostanie, ale pragmatyzm polityczny, którym on i inni na lewicy się wykazali.

Transfer Moniki Pawłowskiej ośmiesza ją samą, polski system partyjny i niestety także parlamentarną Lewicę – zwłaszcza Wiosnę. Przypomina też po raz kolejny, na czym polega problem nowych formacji w polityce.

Biedroń nie został polskim Macronem, Wiosna nie zrewolucjonizowała polskiej sceny politycznej. Porażka Wiosny skończyła się jednak miękkim lądowaniem.

Lewicowa młodzież domagająca się godnej pracy, tanich mieszkań czy prawa do decydowania o własnym ciele wzburzyła starsze pokolenie.

Wiosna obchodzi właśnie drugie urodziny. Na pytania: „gdzie się podziała Wiosna?” i „ile jest dziś Wiosny w polskiej polityce?” odpowiada jej twórca, Robert Biedroń.

Maciek Gdula pisze, że ja i Hołownia wpisujemy się w „starą politykę ekspercką”, a jaka to jest polityka, kiedy podnosi się rękę za podwyżkami dla posłów w pandemii?