Obserwowałam rzeź drzew, jej ślady, to, co po niej zostaje, i łączyłam z ogólną niechęcią władzy do ciał, również kobiet, mniejszości, każdego, kto nie pasuje do obrazu idealnego świata PiS-u – mówi Joanna Rajkowska.
![](https://krytykapolityczna.pl/wp-content/uploads/2021/03/joanna-rajkowska-na-wystawie-rhizopolis-6-840x440.jpg)
Obserwowałam rzeź drzew, jej ślady, to, co po niej zostaje, i łączyłam z ogólną niechęcią władzy do ciał, również kobiet, mniejszości, każdego, kto nie pasuje do obrazu idealnego świata PiS-u – mówi Joanna Rajkowska.
„Oni” Joanny Ostrowskiej to książka niepokojąco aktualna w kraju, w którym z kościołów i z telewizorów płyną ostrzeżenia przed „tęczową zarazą”.
W stanie podobnym do snu, z oczami zamkniętymi, chłonąłem zmysłami nieprzerwany strumień fantastycznych obrazów i niezwykłych kształtów z mocną, kalejdoskopiczną grą kolorów.
Padły oskarżenia o rasizm i kompleks białego zbawcy, o propagowanie kolonialnych pomysłów i powielanie negatywnych stereotypów na temat Afryki… Czym konkretnie zawinił odświeżony przed kilkoma dniami wideoklip piosenki z 1996 roku?
Nagrodzony Oscarem i Złotym Lwem w Wenecji „Nomadland” Chloé Zhao ogląda się jak film katastroficzny, czy wręcz postapokaliptyczny.
Jak Laura Jane Grace musiała zdradzić punk rocka, żeby nadal go grać.
W odpowiedzi na falę protestów wobec przemocowych sposobów pracy w teatrze niektórzy komentatorzy zastanawiają się, czy bez przemocy reżyseria w ogóle będzie jeszcze możliwa.
Michał Sutowski rozmawia z Kate Raworth, autorką książki „Ekonomia obwarzanka”.
Kinga Dunin czyta „Wilkołaka” Wojciecha Chmielarza, „Ostatnie życie” Petera Mohlina i Petera Nyströma oraz „Ostatni trop. Tajemnicę zaginięcia sióstr Lyon” Marka Bowdena.
Kim jest Maniża, która reprezentuje Rosję w tegorocznym konkursie Eurowizji?
Sama konstrukcja religii jest opresyjna. Autorytaryzm, dogmatyzm, represyjna wizja rodziny i społeczeństwa to integralne części religijnego myślenia o świecie – mówi Piotr Szumlewicz, autor książki „Bezbożnik. Przeciw władzy religii”.
Czy za kolejnym powrotem hiszpańskiego reżysera do „Głosu ludzkiego” Jeana Cocteau kryje się coś więcej niż domykanie dawnych wątków i po prostu chęć pracy z Tildą Swinton na tekście, z którym Almodóvar czuje się pewnie?