Guardian: Film o bałkańskich kombatantach zapewniających bezpieczeństwo na gejowskiej paradzie jest wyzwaniem rzuconym homofobii – i jest hitem.
12 czerwca, środa, godz. 18.30, kino Luna, ul. Marszałkowska 28, sala A, Warszawa
Podwójne zaproszenia na pokaz do odebrania w redakcji Krytyki Politycznej na ul. Foksal 16, II piętro, od poniedziałku do piątku w godzinach 12-19.
o filmie Parada
reż. Srdjan Dragojević,
Serbia, Słowenia, Chorwacja, Czarnogóra, Macedonia 2011, 115 min.)
Belgrad, czasy współczesne. Biserka, narzeczona serbskiego mafiosa Limuna, żąda spektakularnego, ekstrawaganckiego ślubu. Według niej może go zorganizować jedynie popularny reżyser teatralny Mirko, zdeklarowany gej. Ten jednak jest zajęty walką o prawa mniejszości i przygotowywaniem Parady Równości w Belgradzie. To trudna sprawa, bo poprzednie próby marszu spotkały się z atakami skrajnych prawicowców, a policja odmawia ochrony. W zamian za obietnicę organizacji ślubu Limun niechętnie zgadza się zapewnić gejom bezpieczeństwo podczas parady. Rekrutuje pomocników spośród byłych bałkańskich kombatantów wojennych – obecnie swoich drogich przyjaciół. Wszyscy stają przeciwko agresorom jak siedmiu samurajów…
Parada to rozbrajająca, naładowana śmiechem, a zarazem bardzo mądra opowieść o uprzedzeniach, nie tylko wobec mniejszości seksualnych, i ich przełamywaniu. To również ulubiony obraz bywalców festiwali filmowych – trudno policzyć nagrody publiczności, które zdobył.
Parada w kinach studyjnych w Polsce już od 14 czerwca.
Prasa o Paradzie
Serbia może być dumna z Parady. Film o bałkańskich kombatantach zapewniających bezpieczeństwo na gejowskiej paradzie jest wyzwaniem rzuconym homofobii – i jest hitem.
„Guardian”
W tej zabawnej i niegrzecznej komedii w reżyserii Srdjana Dragojevicia, gangster–homofob podejmuje się ochrony Parady Równości w Belgradzie. Bicie gejów i następstwa wojny domowej nie są najłatwiejszymi tematami na komedię, ale serbskiemu reżyserowi Srdjanowi Dragojeviciowi udało się nakręcić zabawny film na ważny temat. Reżyser zręcznie i pewną ręką prowadzi swój film, całkowicie unikając w nim politycznej poprawności (…), a mimo to z powodzeniem utrzymuje sympatię widzów do swoich bohaterów.
„The Hollywood Reporter”
Po obejrzeniu Parady Srdjana Dragojevicia usiłowałem sobie wyobrazić polską farsę, której bohaterami byliby narodowcy i geje – jednakowo sympatyczni, a w dodatku połączeni w jedną drużynę. Ale zrobić coś takiego w Jugosławii? Dragojević balansuje na krawędzi ryzyka począwszy od czołówki, w której umieszcza słownik obelg, jakimi będą obrzucać się jego bohaterowie: Ty ustaszu, ty czetniku, ty pedale. Każda ze stron, łącznie z gejami, jest charakteryzowana za pomocą najgrubszych stereotypów. Film jest jedną z nielicznych, jeśli nie pierwszą koprodukcją słoweńsko-serbsko-czarnogórsko-chorwacką – farsową fantazją, która nabiera powagi w ostatniej minucie, gdy nawiązuje do autentycznych wydarzeń: pierwszej parady równości w Belgradzie napadniętej przez bojówki. W tej komedii (…) nie wiedzieć jak dochodzi do tego, że serbskie, chorwackie i muzułmańskie osiłki, kiedyś przeciwko sobie walczący i wciąż tęskniący do tamtej wojny, teraz, wystylizowani na amerykańskich „Siedmiu wspaniałych”, mają ochraniać pochód „pedałów”. (…) Patrząc na „Paradę” przez pryzmat naszych manifestacji 11 listopada, można wyobrazić sobie, jak skomplikowana jest sytuacja byłej Jugosławii, w której każdy symbol i każda pieśń mogą brzmieć wrogo dla sąsiada. Eksperyment polegał na tym, żeby na chwilę zmieszać wszystkie, wzajemnie kompromitujące się symbole i zostawić tylko jedno kryterium: Chcemy pokoju czy wojny? Efekt jest chwilowy, ale skuteczny – śmiałem się, przymykając oczy na konstrukcyjne mielizny.
Tadeusz Sobolewski, Berlinale 2012. Pogromy XX wieku, „Gazeta Wyborcza”
Parada (reż. Srdjan Dragojević) to komedia bazująca na stereotypach, jednak nie tylko serbskich, ale również bośniackich, albańskich i chorwackich, a przede wszystkich tych związanych z homoseksualizmem i homofobią. Historia organizacji jednej z pierwszych parad równości w Belgradzie i zapewnienia jej bezpieczeństwa przed tysiącami mało tolerancyjnych nacjonalistów uzbrojonych w pałki ma zaplecze w postaci sporej galerii barwnych charakterów. Zderzenia różnych nacji i orientacji seksualnych mają ogromny potencjał komediowy, jednak reżyser nie daje mu się zanadto ponieść – film nie traci ważnego głosu w dyskusji o tolerancji, zachowując pewien dystans chroniący go przed uciążliwą powagą.
Joanna Jakubik, portal filmowy.pl
Nagrody / festiwale:
2012 – 6. Festiwal Filmu i Sztuki DWA BRZEGI, sekcja Świat pod namiotem
2012 – Film Fleadh w Galway, sekcja Out on Film
2012 – 12. Międzynarodowy Festiwal Filmowy Watch Docs, sekcja Dyskretny urok propagandy: panie na lewo, panowie na prawo
2012 – FF LGBT w Torino – Nagroda Publiczności
2012 – FF w Galway – Nagroda dla najlepszego filmu międzynarodowego
2012 – FF w Odessie – Nagroda Jury Międzynarodowej Federacji Klubów Filmowych dla najlepszego filmu
2012 – FF we Freiburgu – Nagroda Publiczności
2012 – MFF w Festroi – Grand Prix (Złoty Delfin), Nagroda Publiczności
2012 – FF w Prisztinie – Nagroda Red Goddes – najlepszy film z Bałkanów
2012 – FF MedFilm w Rzymie – Grand Prix
2012 – FF w Montpellier – Nagroda Publiczności
2012 – Festiwal Cinéma Mediterraneen de Bruxelles – Nagroda Publiczności
2012 – MFF w Tiranie – nagroda dla najlepszego reżysera (Srdjan Dragojevic), nagroda za najlepszy montaż (Petar Markowic)
2012 – 62. MFF Cinema City w Nowym Sadzie – Nagroda Publiczności
2012 – MFF w Berlinie – Nagroda Publiczności w sekcji Panorama, Nagroda Specjalna Jury Ekumenicznego, nagroda Jury Czytelników „Siegessäule”
—
Na pokaz specjalny zapraszają dystrybutor filmu, Aurora Films, oraz Krytyka Polityczna, patronka medialna filmu.
