DKF: Jak czytać kino grozy? | Do czego służy kino grozy? | „Dom w głębi lasu”

Uniwersytet Krytyczny | DKF: Jak czytać kino grozy? | Do czego służy kino grozy? – między reakcjonizmem a transgresją | Dom w głębi lasu, reż. Drew Goddard, USA 2009, 95′

Prowadzenie: Klaudia Rachubińska

31 października, czwartek, godz. 19.00
Krytyka Polityczna, ul. Foksal 16, II p., Warszawa

Twórcy „Krzyku” mieli ambicje stworzyć Genre-Killer: film, który obnażając formalne reguły gatunku – w tym wypadku slashera – zdyskredytuje go jako nielogiczny, wtórny i przewidywalny. Tymczasem zamiast planowanej dekonstrukcji i destrukcji gatunku, zapoczątkował on nowe trendy w kinie grozy, które od tej pory miało być dowcipne, zdystansowane, ironiczne i krytyczne wobec własnych korzeni. Zaczynają powstawać różnego rodzaju samoświadome „meta-horrory”: od „Shaun of the Dead” (2004) i „Behind the Mask: The Rise of Leslie Vernon” (2006) po „Zombieland” (2009) i „Rubber” (2010). W tej chwili wszyscy znamy już zasady nowej formuły, ale nadal nie wiemy, po co tworzyć kolejne filmy w oparciu o powtarzalny zestaw prostych reguł.
„Cabin in the woods” jest zwieńczeniem trendu i próbą odpowiedzi na pytanie: po co? Grupa nastolatków wyjeżdża na weekend do opuszczonego domku w środku lasu. Wkrótce w ich otoczeniu zaczynają się dziać dziwne i tajemnicze rzeczy… „Myślisz, że znasz tę historię” – głosi slogan na plakacie filmu. Tym razem opowieść jest jednak o czymś innym. Po haloweenowym seansie spróbujemy zastanowić się nie nad tym „jak” konstruuje się film grozy, ale nad tym „po co?” i „dlaczego?”.

Film wyświetlany będzie w języku angielskim z polskimi napisami. 

_________

Straszne historie, pełne zjaw, potworów i krwawych morałów, towarzyszyły ludzkości od zawsze, pod fantastycznym przebraniem skrywając rzeczywiste kulturowe lęki. Nie inaczej jest w wypadku współczesnego kina grozy – pomimo zmieniających się trendów, istotą horrorów pozostaje nie tylko żerowanie na indywidualnych fobiach i obawach widzów, ale też odzwierciedlanie niepokojów społecznych i uniwersalnych lęków. Podczas sześciu jesiennych spotkań przyjrzymy się z bliska horrorowi jako gatunkowi, wspólnie zbadamy sens podejrzliwej, a nawet paranoicznej lektury i spróbujemy zaaplikować konkretne perspektywy teoretyczne do kilku popularnych filmów, by sprawdzić, czy współczesny widz – który już wie, że nie należy schodzić do piwnicy mówiąc „zaraz wracam” – może się z nich jeszcze czegoś dowiedzieć o kulturze, w której żyje.

Klaudia Rachubińska – absolwentka Wydziału Psychologii UW, doktorantka Instytutu Kultury Polskiej UW, członkini Grupy ETC; zajmuje się problematyką ciała w kulturze, strategiami wizualnego konstruowania tożsamości, psychoanalizą kultury, myślą feministyczną drugiej i trzeciej fali. Do jej zainteresowań należą także związki między muzyką a wizualnością, intermedialność w sztuce współczesnej, performance i sztuki performatywne oraz działania neoawangardowego ruchu Fluxus. 

________

Kolejne spotkania cyklu:
14.11: Lektura kontekstualna: komunizm i makkartyzm | Inwazja porywaczy ciał, reż. Don Siegel, USA 1956, 80′
28.11: Lektura socjologiczna: kapitalizm i materializm | Świt żywych trupów, reż. George A. Romero, USA 1978, 113′
12.12: Lektura psychoanalityczna: menstruacja i monstrualność | Ginger Snaps, reż. John Fawcett, Kanada 2000, 108′

 
Pozostałe seminaria Uniwersytetu Krytycznego w semestrze jesiennym.  

Projekt „Uniwersytet Krytyczny 2011-2013” realizowany jest dzięki dofinansowaniu ze środków m.st. Warszawy.