Lubelskie Konfrontacje Teatralne już po raz 20. Start: 9 października!
Konfrontacje od początku swojego istnienia podważają i rozsadzają ramy teatru, wyznaczając nowe sposoby myślenia o jego roli, znaczeniu i podstawowych zadaniach. Festiwal, założony 20 lat temu przez najważniejszych twórców lubelskiej awangardy teatralnej: Janusza Opryńskiego, Włodzimierza Staniewskiego i Leszka Mądzika, od początku poszukiwał innych rozwiązań i pomysłów niż te, które obowiązują w teatralnym mainstreamie, wskazując zarazem, że model teatru dramatycznego nie jest jedynym możliwym. Konfrontacje wyrastają z tradycji teatru niezależnego, awangardowego, politycznego i takiego do dzisiaj poszukują. Wychodząc z założenia, że to, co najciekawsze, dzieje się na styku granic, dziedzin i dyscyplin, uparcie podejmują próby rozszerzania formuły teatru i wskazują na obszary nieoczywiste, sytuujące się pomiędzy rozmaitymi dziedzinami sztuki. Jednocześnie pytają o odpowiedzialność twórców, podejmując przy tym kluczowy dzisiaj temat kondycji pracy artystów i pracowników sztuki oraz warunkującego je systemu produkcji.
Jubileuszowa odsłona festiwalu jest niepowtarzalną szansą, by przyjrzeć się temu, jak ewoluowała jego tożsamość w ciągu ostatnich 20 lat – i z czego ten proces wynika. Festiwal jest bowiem dzisiaj z pewnością jedną z ważnych publicznych instytucji sztuki. Prezentuje prace artystów, ale też często je produkuje i promuje; umożliwia powstawanie nowych projektów; pośredniczy między twórcą a odbiorcą; współtworzy i aktywnie kształtuje dyskurs krytyczny towarzyszący praktykom artystycznym (publikacje katalogowe, tłumaczenia, serie wydawnicze, książki tematyczne itd.), aktywnie kształtując tym samym sposoby myślenia o teatrze i tańcu oraz uczestnicząc w wyznaczaniu kierunków ich rozwoju. Jeśli spojrzymy na międzynarodowy obieg sztuk performatywnych, okaże się, że kształtowany jest dzisiaj przede wszystkim właśnie przez festiwale.
Co wynika z takiego rozumienia festiwalu, które stawia je w przestrzeni publicznych instytucji sztuki? Jak wpływa na jego zadania, rolę i obowiązki – szczególnie wobec trwającej obecnie debaty na temat sytuacji i misji teatru publicznego? W naszym przekonaniu konsekwencją myślenia o festiwalu jako o publicznej instytucji sztuki są ściśle określone obowiązki oraz odpowiedzialność jego organizatorów – zarówno wobec artystów, jak i publiczności.
Idąc za Draganem Klaiciem, wybitnym badaczem sztuk performatywnych, przez lata związanym z Lublinem, za podstawowe zadania festiwalu przyjmujemy m.in.: odkrywanie nowych talentów, poszukiwanie i nazywanie nowych, nieoczywistych sposobów rozumienia języka teatralnego, rozwijanie zawodowego, krytycznego dyskursu, przekazywanie umiejętności młodszym artystom, kształtowanie coraz liczniejszych i bardziej zróżnicowanych odbiorców, otwarcie możliwości rozwoju wybitnym artystom i ich zespołom, stymulowanie mobilności artystów, dzieł, koncepcji i idei. Ważne z naszej perspektywy jest tutaj zaangażowanie w działania międzynarodowe, które, cytując Klaicia, „stanowi wymiar rozwoju teatru publicznego, nie jest zaś kwestią reprezentacji ani też budowania prestiżu. Traktowana jako doświadczenie poznawcze i inspiracja, międzynarodowa współpraca pozwala sprawdzić i rozwinąć kompetencje międzykulturowe, tworząc szczególną dialektykę tego, co lokalne i globalne, i budząc w publiczności globalną świadomość krytyczną”1. Te przekonania stoją za naszymi wyborami określonych tematów i zjawisk we współczesnej sztuce, o których chcielibyśmy rozmawiać z lubelskimi widzami.
Marta Keil i Grzegorz Reske, kuratorzy 20. edycji Konfrontacji
Program 20. Konfrontacji – 3 linie tematyczne:
Program 20. edycji festiwalu zbudowany jest wokół trzech nurtów tematycznych, które przeplatają się ze sobą w rozmaity, nieraz zaskakujący sposób:
1. Polityczność sztuki. Także tej cenzurowanej. Pokażemy twórców wyraziście politycznych, krytycznych, zmuszających do myślenia i otwierających nowe konteksty, a jednocześnie odsłonimy społeczny i ekonomiczny kontekst ich pracy.
2. Sztuki performatywne. Ponownie zaprosimy lubelską publiczność na spektakle, które w fascynujący, zaskakujący sposób poszerzają formułę teatru, proponują nowy sposób myślenia o języku teatralnym, kwestionując tym samym model dramatycznego teatru repertuarowego jako jedynego możliwego.
3. Niezależność. Konfrontacje powstały 20 lat temu jako festiwal teatru niezależnego, awangardowego, poszukującego. Czym jest dzisiaj niezależność? Niezależność od kogo, czego? Wobec czego chcemy tworzyć dziś alternatywę?
Wydarzenia festiwalu:
Klauzula przyzwoitości
W ramach nurtu dotyczącego polityczności sztuki proponujemy widzom blok tematyczny „Klauzula przyzwoitości” (“Decency Clause”), który przygotowaliśmy wspólnie z Joanną Krakowską, autorką i kuratorką tej części programu.
Mija właśnie 25 lat od słynnej sprawy “Czwórki NEA”. W 1991 roku National Endowment for the Arts (NEA) – niezależna amerykańska agencja rządowa założona w roku 1965 w celu wspierania sztuki i kultury odmówiła czterem artystom wypłacenia przyznanych wcześniej grantów pod pretekstem propagowania „nieprzyzwoitych” treści. Za „nieprzyzwoite” uznano w tym przypadku m.in. te tematy, które nie były heteronormatywne. Holly Hughes, Karen Finley, John Fleck i Tim Miller nie otrzymali dofinansowania na projekty, które wcześniej zostały pozytywnie ocenione przez ekspertów NEA. Co więcej, konserwatyści postulowali wprowadzenia do regulaminu NEA „klauzuli przyzwoitości”, która eliminowałaby z konkursu projekty niechętnie przez nich widziane. Artyści odwołali się od tej decyzji i wygrali proces w Najwyższym Sądzie USA. Niemniej jednak sytuacja z 1991 roku miała dalekie konsekwencje dla amerykańskiej sztuki: od tego czasu, pod naciskiem Kongresu, NEA zrezygnowała z przyznawania dotacji indywidualnym twórcom. Holly Hughes, jedna z bohaterek sprawy „Czwórki z NEA”, będzie w Lublinie gościem Konfrontacji. Nowojorska performerka, profesor Uniwersytetu w Michigan, ikona amerykańskiego ruchu feministycznego i queerowego, pokaże performans “Clit Notes”, który powstał w odpowiedzi na wydarzenia wokół NEA. Holly Hughes wspólnie z Lois Weaver i Peggy Shaw zakładała w latach 80. legendarną Women’s One World (WOW) Café, kooperatywę artystek w nowojorskiej East Village, która stała się jednym z najważniejszych centrów amerykańskiej sztuki – to w WOW Café debiutowali najważniejsi twórcy teatru poszukującego, eksperymentalnego, fundujący amerykańską scenę awangardową. Lois Weaver i Peggy Shaw z kolei tworzą wybitny kolektyw Split Britches – legendarną, najbardziej znaną na świecie lesbijską grupę teatralną, która zasłynęła m.in. “Belle Reprieve”: spektaklem opartym na „Tramwaju zwanym pożądaniem” Terence’a Williamsa, przepisanym na relacje między kobietami. W Lublinie pokażą dwa solowe spektakle. Dołączy do nich Penny Arcade, jedna z gwiazd Andy’ego Warhola, znakomita performerka i aktywistka, która do prezentowanego w Lublinie spektaklu zaangażowała lubelskich wykonawców. Gościem specjalnym „Klauzuli przyzwoitości” jest Citizen Reno, która kwestię queer przenosi na nieoczekiwany poziom. W Lublinie podczas swojego performansu będzie miała okazję przycisnąć do muru prof. Jerzego Hausnera.
Po raz pierwszy pokażemy w Polsce nieznaną tutaj nowojorską awangardę teatru i performansu. Emancypacyjna walka podjęta przez Holly Hughes, Split Britches czy Penny Arcade na zawsze zmieniła kształt współczesnej sztuki, a także stworzyła warunki i możliwości dla takich twórców, jak doskonale przyjęta w zeszłym roku Martha Graham Cracker. Podejmiemy rozmowę z najważniejszymi postaciami queerowego i feministycznego performansu amerykańskiego nt. obecnej społecznej, politycznej, ale również ekonomicznej sytuacji sztuki. Dotkniemy awangardy, by zrozumieć współczesność. Bo przecież cenzura nie zniknęła wraz z 1989 rokiem – to mit. Znamy ją dzisiaj bardzo dobrze. Klauzula przyzwoitości działa wszędzie, zmienia się tylko poczucie tego, co jest przyzwoite, a co nie jest. Nasze ciała, pragnienia, pomysły, wiek, płeć kulturowa, rasa i wolność zawsze będą uznawane za opresywne przez jakieś instytucje lub któregoś polityka. Toczące się obecnie w Polsce wojny kulturowe wokół polityki, praw kobiet, problematyki gender, nierówności ekonomicznych, społecznej solidarności, religii, wojny i płci są najlepszym tego dowodem. Prezentacja nowojorskiej awangardy jest także bezpośrednim nawiązaniem do tożsamości Konfrontacji – festiwalu wywodzącego się z teatru alternatywnego, awangardowego, politycznego.
Kuratorka projektu: dr Joanna Krakowska, absolwentka filologii angielskiej Uniwersytetu Warszawskiego, adiunkt w Instytucie Sztuki PAN, zastępczyni redaktora naczelnego miesięcznika „Dialog”, historyk teatru współczesnego, eseistka, felietonistka, tłumaczka, redaktorka. Jest współautorką zbioru esejów Soc i sex. Diagnozy teatralne i nieteatralne (2009), nagrodzonego w konkursie Fundacji Kultury, oraz redaktorką książek Teatr drugiego obiegu (2000), Aktor teoretyczny (2002), Teatr. Rekonstrukcje (2004). Autorka nominowanej do Nagrody Literackiej Nike książki Mikołajska. Teatr i PRL (2011), stypendystka Fulbrighta w Nowym Jorku w roku akademickim 2013-2014.
Six Verbs Movement – Ruch sześciu czasowników
Kreatywny eksperyment i artystyczny projekt badawczy odbywający się na obszarze Lublina. W celu stworzenia tymczasowych interwencji w przestrzeni publicznej miasta łączy on artystów pracujących w obrębie różnych mediów, takich jak performance, teatr, taniec, sztuki wizualne oraz muzyka. Używając jednego z czasowników opisujących kolejne stadia ruchu (iść, stać, siedzieć, leżeć, spać, umierać) jako punktu wyjścia dla swojej pracy, twórcy badają fizyczne i metaforyczne znaczenia tych słów, a także szeroki zakres ich występowania w różnych kontekstach społecznych i historycznych, powiązanych z przeszłością, teraźniejszością oraz przyszłością Lublina – gdzie przez lata wyłaniały się różne nurty religijne, polityczne i artystyczne. W programie:
Eyal Weiser – How’s the Beast
Magdalena i Ludomir Franczak – Oddychająca góra
Ulrike Grossarth – SYMBOL gotowe / lying
Raphael Rogiński – Żywizna
Robert Kuśmirowski – Momento Mori
Xavier Le Roy – Untitled
Xavier Le Roy przyznaje „Czasem oglądając spektakl w teatrze, myślę: Co to właściwie za dziwaczna sytuacja, w której ludzie siedzą w ciemności i oglądają innych, wykonujących jakieś działania w oświetleniu.” Jednocześnie fascynuje go sytuacja tworzenia wspólnoty w teatrze – chwilowej, na jeden wieczór, jedną godzinę. Co musi się wydarzyć, by była możliwa? Linie podziału przebiegające pomiędzy publicznością a aktor(k)ami, fikcją a rzeczywistością, prawdą a przekonaniami, życiem a śmiercią, przedmiotem i podmiotem, wydają się być zbyt łatwo powielane, co skutkuje umacnianiem podziałów. Wszystkie trzy utwory pokazane dziś tu i teraz mają na celu zniwelowanie tych linii, tak by poczucie utknięcia w miejscu zostało zastąpione możliwością ruchu naprzód.
Jan Lauwers & Needcompany – The Blind Poet
Polska premiera gwiazd światowego teatru, pokazana po raz pierwszy w maju tego roku w Kaaitheater w Brukseli. Punktem wyjścia dla twórców były drzewa genealogiczne performerów, na podstawie których powstała historia osadzona w rozmaitych narodowościach, kulturach i językach. Rozważając temat tożsamości we współczesnej Europie, Jan Lauwers cofa się w czasie o tysiąc lat: cytuje dzieło Abu al-Ala al-Ma’arri’ego, niewidomego arabskiego poety z przełomu X i XI w., oraz Walladę bint al Mustakfi, XI-wieczną poetkę z Andaluzji. Ich dzieła opisują czasy, gdy to kobiety piastowały władzę, ateizm był zjawiskiem powszechnym i akceptowalnym, kiedy Paryż był jedynie małym prowincjonalnym miasteczkiem, a Karol Wielki znany był jako analfabeta.
andcompany&Co. – Sounds Like War: Kriegserklärung
Pierwsza wojna światowa była ostatnią, która rozpoczęła się formalnym wypowiedzeniem działań zbrojnych. Jak zakończyć wojnę, której nikt nie wypowiedział? andcompany&Co. bawią się językiem, samplują znaczenia i obrazy. Punktem wyjścia dla ich wykładu-koncertu jest podwójne znacznie niemieckiego słowa Kriegserklärung. Oznaczać ono może wypowiedzenie wojny, ale także jej uzasadnienie. Artyści poszukują relacji pomiędzy sztuką performansu oraz sztuką prowadzenia wojny. andcompany&Co. – Black Bismarck Widmo krąży nad Europą – widmo kolonializmu. Pochodzący z Berlina pogromcy duchów z andcompany&Co. rozpoczęli poszukiwania kolonialnych zjaw: nadal straszy w rejonie ogródków działkowych, na kilku ulicach, nawet w całej dzielnicy i w dobrze znanej sieci supermarketów – mimo że od oficjalnego końca niemieckiego okresu kolonialnego minęło już prawie 100 lat.
Wojtek Blecharz – Transcryptum
Muzyczne wydarzenie festiwalu: lubelska edycja anty-opery, której pierwsza wersja miała premierę w Teatrze Wielkim Operze Narodowej w Warszawie. Blecharz, jeden z najwybitniejszych młodych polskich kompozytorów, przygotowuje w piwnicach Centrum Kultury performatywną instalację muzyczną. Librettem „Transcryptum” jest struktura i mechanizmy psychologicznej traumy.
SkaGeN – BigMouth
Kto ma smykałkę do słów, ten najsłabszy argument przekuje w najtrwalszy. Mowy polityków – rzadko wysłuchiwane w całości, czasem cytowane, częściej – szybko zapominane. Jaką mają realną moc? Jak są konstruowane wypowiedzi osób mających w danej chwili władzę, by mogły przekonać słuchaczy do swoich racji? Czy stosowane przez polityków chwyty retoryczne są różne zależnie od światopoglądu i wybranej politycznej opcji? Spektakl Valentijna Dhaenensa zafascynował publiczność i krytyków na całym świecie. Korzystając z fragmentów znanych i mniej znanych politycznych wypowiedzi, przemów i monologów, Dhaenens dowodzi, że w ciągu dwóch i pół tysiąca lat zasady gry oraz sekrety zawodowe polityków wcale tak bardzo się nie zmieniły.
Teatr Provisorium – Punkt Zero (czytanie sceniczne)
Janusz Opryński, inicjator i jeden z założycieli festiwalu oraz jego dyrektor, pracuje nad najnowszym spektaklem „Punkt Zero”, opartym m.in. o „Łaskawe” Jonathana Littela oraz „Życie i los” i „Wszystko płynie” Wasilija Grossmana. Te trzy wielkie narracje opowiadają o narodowym socjalizmie najbardziej ponurego czasu XX wieku. Opowiadają losy ludzkie. Widzowie Konfrontacji zostaną zaproszeni do udziału w próbie czytanej spektaklu.
Małgorzata Sikorska-Miszczuk / Maria Kwiecień – Burmistrz
Tegoroczna premiera Konfrontacji Teatralnych. Znakomita reżyserka młodego pokolenia, Maria Kwiecień, przygotowała pierwszą inscenizację jednego z najlepszych tekstów Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk. „Burmistrz” jest fenomenem na polskiej scenie teatralnej. Powstały podczas warsztatów „Żydzi lubelscy”, organizowanych przez Laboratorium Dramatu i Konfrontacje w 2007 roku, nie był jeszcze nigdy realizowany na scenie.
NeTTheatre – The Hideout/Kryjówka
W doskonale przyjętej zarówno przez krytyków, jak i publiczność „Kryjówce” Paweł Passini znalazł nieoczywisty sposób, by opowiedzieć o doświadczeniu Zagłady. Fizyczne, niemal cielesne doświadczenie procesu ukrywania się otwiera nowe perspektywy rozmowy o Holocauście w polskim teatrze.
Komuna//Warszawa / Wojtek Ziemilski – Pigmalion
Jedno z najbardziej intrygujących wydarzeń ostatniego sezonu w polskim teatrze niezależnym. Łzawa historia o dziewczynie z ludu wykształconej przez szlachetnego profesora na prawdziwą burżujkę? Nic z tych rzeczy. W „Pigmalionie” kryje się coś ważniejszego i ciekawszego. To raczej opowieść o treningu, który musi przejść każdy z nas, aby móc uczestniczyć w kulturze. O umiejętnościach, które musimy nabyć, aby zasłużyć na szacunek. Wojtek Ziemilski bierze z „Pigmaliona” George’a Bernarda Shawa główny motyw, wywraca go na lewą stronę i buduje wokół niego szczególne zdarzenie performatywne. To nie do końca teatr, bardziej próba wciągnięcia widza w sytuację spotkania, podczas którego przekazujemy sobie nie tyle wiedzę, ile emocjonalne doświadczenie.
Teatr Kana – Projekt: Matka
Szukały dla siebie sztuki. Pomysł narodził się z narodzinami córki jednej z aktorek Teatru Kana. „Karmiłam, przewijałam. Dbałam, ale nie czułam magicznej więzi. Nie rozpoznawałam płaczów. Nie umiałam się komunikować z moim dzieckiem. Ponoć jest taka maszynka, za 99 zł, która rozpoznaje rodzaje płaczu. Myślałam, że jestem złą matką. Czułam się samotna”. W akcie desperacji wpisała w Internecie hasło „trudy macierzyństwa”. Wyskoczyło kilkaset stron. Blogi matek, które myślą i czują podobnie. „Projekt Matka” powstał w kontrze do medialnego, cukierkowego obrazu macierzyństwa. Obrazu, w którym nie ma miejsca na zmęczenie, lęk, nieporozumienia, zniechęcenie.
Aleksandra Jakubczak / Krzysztof Szekalski – Po co psuć i tak już złą atmosferę
Głównym tematem projektu stała się sprawa Wojciecha Kroloppa i jego chóru „Poznańskie Słowiki”, która ma szansę stać się soczewką skupiającą nurtujące nas problemy. Wielopiętrowa zmowa milczenia, z jaką mieliśmy do czynienia w przypadku tej sprawy, związane z nią mechanizmy wyparcia, szukania wymówek, budowania pozornego spokoju w imię tak zwanych wyższych wartości są podstawą do pytań o kategorie winy i odpowiedzialności, o realne i symboliczne konsekwencje ukrywania niewygodnej prawdy, wreszcie o procesy stwarzające i podtrzymujące zamknięty system ochronny wokół jawnie czynionego zła.
Teatr Ósmego Dnia – Dwie niepodobne historie
Spektakl Ewy Wójciak i Adama Suwarta zainspirowany biografiami ich ojców: mecenasa Juliusza Wójciaka i Jana Suwarta – uczestnika Poznańskiego Czerwca 1956, stanowi próbę opowiedzenia przy pomocy teatralnego dokumentu o nieoczywistych drogach naszej tożsamości społecznej. O zmieszanej, nieoczywistej historii tego kraju, o fascynujących komplikacjach, które dają nieoczekiwane poczucie wspólnoty. Joanna Lewicka – Vulva „Lublin jest kobietą” Salon, kuchnia, sypialnia, łazienka. Każde z pomieszczeń to królestwo jakiejś kobiety. W salonie rządzi Marta – zakopany w pieluchach pragmatyk, której życiem rządzi pech. Maria to niespełniona poetka, która woli mieszkać w łazience, niż zrezygnować z marzeń. Jest jeszcze Aktorka, która sypialnię zamieniła na kapliczkę swojego ukochanego. I Asenefa, która kiedyś nie urodziła, by nie sprowadzać na świat „drugiego takiego”. Swoje nieszczęśliwe życie rozpamiętuje przy kuchennym stole. Pewnie nigdy by się nie spotkały, gdyby nie On. Każda z nich straciła dla niego głowę, każdej zmienił życie. Jako konkurentki do serca jednego mężczyzny nie mają prawa się lubić, ale – kiedy zachodzi taka potrzeba – potrafią współpracować.
Brzeski Teatr Dramatu – Dziady.
Twierdza Brześć Spektakl „Dziady. Twierdza Brześć” jest realizowany przez zespół neTTheatre pod wodzą reżysera Pawła Passiniego z aktorami Brestiego Akademickiego Teatru Dramy. Gdy Bresti Teatr zaprosił polskiego reżysera do współpracy, poproszono, by realizacja była oparta na polskiej klasyce. Passini zaproponował „Dziady” Adama Mickiewicza. W odpowiedzi usłyszał, że to nie polska, lecz białoruska klasyka. W tym momencie stało się jasne, że udało się dotknąć ważnego punktu naszego wspólnego dziedzictwa, a wszystko, co do tej pory w Polsce budowaliśmy wokół dramatu Mickiewicza, to jak go interpretowaliśmy, będzie trzeba zweryfikować w nowym dla „Dziadów” kontekście. Nowym – gdyż jak się okazało, „Dziady”, choć to klasyka, nie są szeroko znane w Białorusi, a niektóre ich części jeszcze nigdy nie były tu wystawiane.
W programie także:
Spotkania: „Bracia Karamazow” – promocja nowej edycji „Braci Karamazow” F. Dostojewskiego, w tłumaczeniu prof. Cezarego Wodzińskiego Nowy przekład powieści Fiodora Dostojewskiego „Bracia Karamazow” jest rozszerzeniem tłumaczenia przygotowanego przez Cezarego Wodzińskiego, na potrzeby wystawienia scenicznego adaptacji powieści w Teatrze Provisorium (koprodukcja Centrum Kultury w Lublinie i Towarzystwa Edukacji Kulturalnej) w 2011 r. Tłumaczenie Wodzińskiego jest pierwszym w języku polskim przekładem nie tylko literackim, ale też przygotowanym z głęboką znajomością kontekstu filozoficznego Dostojewskiego i autorów go inspirujących. Koncepcja przygotowania pełnego wydania, pojawiła się wraz z bardzo dobrym przyjęciem tłumaczenia scenariusza – gdzie podkreślano wielokrotnie głębokie zmiany dokonane przez Wodzińskiego wobec istniejących tłumaczeń oraz adekwatność tych zmian w kontekście oryginalnego tekstu rosyjskiego.
„Konformizm / bunt / zmiana” – wykład w ramach cyklu Scena Lublin Cykl wykładów otwartych „Scena Lublin” poświęcony fascynującej historii lubelskich widowisk publicznych, artystów i spektakli teatralnych. Wykłady ilustrowane unikatowymi archiwalnymi materiałami audiowizualnymi, z udziałem zaproszonych artystów. Punktem wyjścia wykładu będzie ukazanie relacji teatru i władzy: z jednej strony traktowania różnego rodzaju widowisk jako narzędzia wpływu na społeczeństwo, z drugiej – prób korzystania z teatru jako medium zdolnego do umieszczania w przestrzeni publicznej tematów niewygodnych dla władzy.
Akademia Ruchu. Autobiografia Wojciecha Krukowskiego
Spotkanie wokół książki Wojciecha Krukowskiego „Tyle lat, co Polska ludowa albo 45 lat od wtorku”, wyd. Instytut Teatralny w Warszawie, CSW Zamek Ujazdowski, Instytut Sztuk Performatywnych. Udział wezmą: Jolanta Krukowska: współtwórczyni Akademii Ruchu, aktorka, wykładowczyni Akademii Teatralnej w Warszawie. Tomasz Plata: wykładowca Akademii Teatralnej w Warszawie, redaktor naczelny „Art & Business”, współtwórca galerii BWA Warszawa, kurator Archiwum Akademii Ruchu, kurator wystaw i projektów performatywnych. Prowadzenie: Marta Keil.
Gala nagrody im. prof. Zbigniewa Hołdy
Po raz czwarty festiwalowi towarzyszyć będzie uroczystość wręczenia Nagrody im. prof. Zbigniewa Hołdy – wybitnego lublinianina, prawnika przez lata skupionego na prawach człowieka i prawie penitencjarnym, obrońcy wolności wypowiedzi artystycznej. Stowarzyszenie im. prof Z. Hołdy, przyznające nagrodę, gromadzi prawników, uczniów Profesora, którzy chcą pozostać wierni ideom przyświecającym mu w życiu i aktywności zawodowej. W ubiegłych latach nagrodą uhonorowane zostały Ewa Milewicz, Halina Bortnowska, Monika Sznajderman.
Więcej szczegółowych informacji o programie Festiwalu na 20.konfrontacje.pl
Krytyka Polityczna jest jednym z patronów medialnych Festiwalu.
