#Hiszpania

Przeczytajcie te 700 stron, a sami poczujecie oblepiające macki życia, z którego bohater pragnie się wyzwolić. Kinga Dunin czyta „Rok, w którym urodził się diabeł” Santiago Roncagliolo i „Kiedy ptaki powrócą” Fernando Aramburu.

Bezsenność, koszmary na temat deszczu i uczucie rozpaczy – to skutki psychiczne jednej powodzi. A kryzys klimatyczny jeszcze nie zaczął się na dobre.

Jeśli jest kraj, gdzie kampania do eurowyborów skupia się na tematach europejskich, na pewno nie jest nim Hiszpania.

Szacuje się, że statki wycieczkowe wyemitowały w Barcelonie trzy razy więcej dwutlenku siarki niż wszystkie samochody osobowe łącznie.

Mimo licznych zastrzeżeń portugalska lewica w tej chwili zazdrości swoim hiszpańskim sąsiadom. Sondaże wskazują na prawdopodobne zwycięstwo prawicy oraz znaczące wzmocnienie radykalnej Chegi.

Metoo wiele zmieniło. Ale nie wszystko. Z jakiegoś powodu niektórzy panowie nadal nie rozumieją, że nie wolno ot tak, po prostu całować obcych ludzi.

PP i Vox mają wiele zarzutów do rządu zbyt feministycznego, zbyt socjalnego, zbyt ekologicznego i zbyt progresywnego. Jednak do następnej kampanii, której można spodziewać się już za kilka miesięcy, w lepszych humorach przystąpi lewica.

Zwycięstwo prawicy będzie fatalną wiadomością dla Hiszpanii, zwłaszcza dla tamtejszej społeczności LGBT+, kobiet i mniejszości narodowych. Ale także dla całej Europy.

Celem koalicji Sumar nie jest polemika ze skrajną prawicą, ale zaprezentowanie własnego programu pozytywnego – przeniesienie uwagi wyborców na tematy społeczne i dokonania lewicy w tym zakresie.

Niewielkie miasto w Kraju Basków próbuje w lokalnej skali odpowiedzieć na strukturalne kryzysy współczesnego kapitalizmu.

Wyrok za faworyzowanie, które w rzeczywistości nie miało miejsca, idealnie by pasował do cyrku, jakim stał się w ostatnich latach kataloński klub, którego prezesi co chwila lądują w prokuraturze albo więzieniu.

Javier Cercas i Juan Gabriel Vásquez nie ufają do końca fikcji i piszą z politycznym zacięciem, aby angażować się w debatę polityczną w swoich krajach.

Barcelońskie przygody najpopularniejszego Polaka na świecie otwierają nowe fronty walki o szeroko pojęte przekroczenie granic. W tej walce lewicowa narracja powinna zająć wiodącą pozycję.

Jest to najgłupsza kalkulacja polityczna polskich władz od czasu sprowadzenia przez Konrada Mazowieckiego Krzyżaków na swoje ziemie.

Bezpłatne bilety zostaną sfinansowane z nowego podatku od nadzwyczajnych dochodów banków i firm, które skorzystały na rekordowych cenach energii.

„Ten rząd nie pozwoli, by cierpienie ludzi dawało korzyści nielicznym” − mówił w parlamencie premier Hiszpanii Pedro Sanchez.

Kwestia suwerenności i podmiotowości Ukrainy nie jest przez Podemos traktowana jako istotny argument.

Drogą do lepszej, spokojniejszej i bardziej zrównoważonej przyszłości jest współpraca, a nie konkurencja między państwami na świecie.

Stolica Hiszpanii to kolejne po Amsterdamie miasto, które sięga po teorię Kate Raworth, by stawić czoła pandemicznej zapaści, zmianom klimatycznym i wyrównywaniu społecznych szans.

W zmęczonym pandemią Madrycie nadal będzie rządzić prawica, a Pablo Iglesias odchodzi z polityki. Co udało się partii Podemos, a gdzie przegrała?

Makabryczne wydaje mi się porównywanie liczby ofiar po obu stronach i zestawianie, kto miał gorzej. Przemoc była szeroka i wielowątkowa. Nie tylko ETA mordowała ludzi.

Wyspy Kanaryjskie były wyspami szczęśliwymi wyłącznie dla konkwistadorów, którzy mogli się na nich wzbogacić – mówi Kasper Bajon, autor książki „Fuerte”.

Hiszpanie są dużo bardziej odporni na ksenofobiczną i antyimigrancką propagandę niż inni Europejczycy. Rozmowa z Aleksandrą Lipczak, autorką książki „Lajla znaczy noc”.

My, Polacy, mieliśmy trochę szczęścia w naszej historii, nigdy nie poszliśmy ze sobą tak ostro na noże, żeby została nam tak wielka rana w pamięci.

Angielski nacjonalizm spuszczony ze smyczy przez brexit to nie to samo, co nacjonalizm hiszpański wywołany kryzysem katalońskim. Jeszcze nie.

Tekst premiera Pedro Sáncheza, którego partia PSOE zwyciężyła w niedzielnych wyborach parlamentarnych i zmierza do utworzenia rządu koalicyjnego z Podemos.

Katalończycy są narodem, ale są także częścią wielonarodowego organizmu państwowego. Czy mają prawo żądać rozwodu bez względu na zdanie drugiej strony?

Hiszpania ma okazję pokazać, że skorumpowanemu centrum i prawicowym barbarzyńcom jesteśmy w stanie przeciwstawić coś więcej niż moralne oburzenie.

Masowa turystyka zmienia miasto i szkodzi mieszkańcom, ale jej ograniczenie może zaszkodzić z kolei biedniejszej części turystów.

Żeby żyć, trzeba pracować. Nawet jeśli ta praca to produkcja broni dla Arabii Saudyjskiej.

Prawa człowieka miałyby stać się nowym przedmiotem obowiązkowym. Da się?

Nowy hiszpański lewicowy rząd przeprowadzi rozprawę nad polityką historyczną. Oskarżona jest frankistowska prawica i jej zbrodnie.

Serio? Uczestniczenie w redystrybucji i wsparcie uboższych regionów państwa to: „wyzysk i wspieranie nierówności społecznych przez władzę”?

Paskudny konflikt między władzami autonomii katalońskiej a rządem Hiszpanii może być dla Europy… lekarstwem.

Uderzanie łyżek o blaszane garnki i turkot helikoptera. Te dwa nietypowe dźwięki rewolucji od wielu dni towarzyszą mieszkańcom Barcelony.

Opinia publiczna potępia dziś nie sprzeciw Hiszpanii wobec oderwania się najbogatszego regionu, a pacyfikację głosowania, które mogło mieć zupełnie pokojowy przebieg.

Jestem Hiszpanką i jestem zmęczona wysłuchiwaniem rządu w Madrycie, który broni fałszywej i zniekształconej idei „narodowej jedności”.

Referenda niepodległościowe Kurdów oraz Katalończyków to przykłady trudności z samostanowieniem narodów. W XXI wieku tę zasadę należy traktować bardzo ostrożnie.

Śledźcie relacje korespondenta Krytyki Politycznej.

Katalonia żąda niepodległości w imię demokracji. Przy okazji zapomina jednak o przestrzeganiu jej zasad.

Polityka robiona z poziomu miasta to szansa na włączanie kobiet i na realną zmianę.

8 kwietnia baskijska organizacja ETA ujawniła lokalizację wszystkich swoich arsenałów. Czy to koniec jednego z ostatnich reliktów polityki rodem z lat 60. i 70. XX wieku?

Meksyk po wygranej Trumpa, papież Franciszek jako mediator w wenezuelskim konflikcie – przegląd wydarzeń z Hiszpanii i Ameryki Łacińskiej.

Zbieranie się pod domami polityków to metoda manifestowania z bogatą tradycją w hiszpańskojęzycznym świecie. Ma nawet swoją nazwę: escrache.

W niedzielę wybory w Kraju Basków. Czy pomogą rozwiązać polityczny impas w całej Hiszpanii?

Powtórzone wybory parlamentarne w Hiszpanii nie wyjaśniły sytuacji – wciąż nie wiadomo, komu uda się sformować rząd.

Czy po niedzielnych wyborach uda się w Hiszpanii utworzyć „rząd zmiany”, a tym samym zapoczątkować zmianę w całej pokryzysowej Europie?

Unidos Podemos postanowili przedstawić się wyborcom, kopiując na swoje potrzeby format katalogu handlowego IKEA.

To wielki sukces wyrosłej na gruncie protestów społecznych partii.

Podemos to najsilniejsza polityczna emanacja lewicowych ruchów społecznych.

Jednostronne ogłoszenie niepodległości to bardzo stroma droga – mówi dziennikarz i analityk Arturo Puente.

Hector Huerga z 15M Barcelona International: „W Hiszpanii ogromna część społeczeństwa chce zmiany a 3 miesiące przed generalnymi wyborami być może nie ma realnej alternatywy niosącej prawdziwą zmianę. Musimy przeprogramować zakres reprezentatywności hiszpańskiego parlamentu i mamy świetną okazję, żeby to zrobić”.

Madryt może skazać prezydenta Katalonii na karę więzienia, jeżeli ten ogłosi niepodległość regionu. Na Katalończykach nie robi to wrażenia.

Zniesienie monarchii w Hiszpanii byłoby wyraźną oznaką zbliżania się nowej politycznej ery.

„Wygląda na to, że stworzyliśmy zbiorową inteligencję, która potrafi bardzo szybko działać” – mówi dwudziestojednoletni Juanjo.

W Hiszpanii powstaje trzy razy więcej przedsiębiorstw społecznych niż w jakimkolwiek innym kraju z południa Europy.

W muzeum, i to w muzeum starożytności, obok narzędzi z epoki brązu, znaleźć powinni się ludzie reprezentujący dzisiejszy system państwowy.

Uważa się, że załamanie minęło. Jednak dla zwykłych obywateli rzeczywistość wygląda inaczej: niemieckie demony zasiadają w Brukseli.

Po ujawnieniu skandalu korupcyjnego w rządzącej Partii Ludowej ulice miast znowu zalały fale demonstrantów. Czy Mariano Rajoy ustąpi?

21 grudnia minie rok od zaprzysiężenia gabinetu prawicowego premiera Mariano Rajoya. Był to rok cięć w hiszpańskiej polityce społecznej.

Walka o tytuł najlepszego piłkarza kontynentu między Messim a Ronaldo wciąż nierozstrzygnięta. Katalończycy zapewniają, że zwycięzca zagra na jednym z boisk nowego europejskiego kraju.

Symboliczne oblężenie przez manifestantów parlamentu jest kolejnym przejawem oburzenia, które zaowocowało wielotysięcznymi manifestacjami.

Prawicowy rząd Mariano Rajoya wprowadza najostrzejsze cięcia w historii Hiszpanii. Zewsząd słychać głosy, że jesteśmy świadkami demontażu hiszpańskiego państwa socjalnego. Na ulice wychodzą pracownicy budżetówki i górnicy. Hiszpanie mają dość. Korespondencja z Hiszpanii Aleksandry Sojki.

Ruch „oburzonych“ obchodził niedawno pierwszą rocznicę. W tym czasie hiszpańskie
giełdy zanotowały rekordowe spadki, a dług publiczny wzrósł do
nienotowanych wcześniej poziomów. Jak ten rok z "oburzonymi" oceniają sami Hiszpanie? Relacja Tomasza Czecha.