Kobiety w kinie odnoszą albo sukcesy, albo porażki. Nie ma miejsca na średnie kino kobiet.

Kobiety w kinie odnoszą albo sukcesy, albo porażki. Nie ma miejsca na średnie kino kobiet.
Największa zmiana polityczna w XXI wieku dotyczyła sposobu, w jaki widzimy świat.
Po PJ widać, że wie, kiedy decyduje się na odważny gest.
Jaume Cabré „Cień eunucha”, Margaret Atwood „Serce umiera ostatnie”, Virginie Despentes „Vernon Subutex”, Karen Joy Fowler „Nie posiadamy się ze szczęścia”.
Dlaczego żołnierze Armii Krajowej, którzy pięć lat przygotowywali się
do podjęcia walki z wrogiem, po kilku godzinach powstańczych starć opuszczali
Warszawę?
„W Jezioranach” nie eksponuje się już korzyści płynących z UE, za to Jabłońscy i Pawlacze maniacko grają w Loterię Paragonową.
„Kosmos” bardzo wyraźnie kręcony jest jako pożegnanie. Nie tylko z kinem, ale także z wiekiem XX – z jego sztuką i intelektualną formacją, która ukształtowała reżysera.
Dawid Grosman „Wchodzi koń do baru”, Lyonel Trouillot „Niedziela, 4 stycznia”, Tomasz Jastrun „Osobisty przewodnik po depresji”, Tomasz Kowalski „Mędrzec kaźni”.
Dlaczego nie pamiętamy o tych najbardziej wyklętych?
Dlaczego Julita miałaby uciec z dworca i pójść do jego ojca?
O pracy teatralnej z uchodźcami z Pietro Floridią rozmawia Alicja Borkowska.
Elżbieta Cherezińska „Harda”, Anna Tyler „Dziewczyna jak ocet”, Jeanette Winterson „Przepaść czasu”, Inga Iwasiów „Dziecko”.