Pytanie zasadnicze: jak brzmi muzyka spektralna? Fragment książki „Widma i czasy” autorstwa Jana Topolskiego.
Dunin: Smutny koniec snu o męskości
Pisarz traci dystans, a ja sympatię dla pisarza, gdy ekstaza młodości kończy się cwaniactwem, konserwatywnym marudzeniem i mizoginią.
Szybowicz: Modernizatorzy pod lupą
Książka Małgorzaty Szpakowskiej o „Wiadomościach Literackich” pokazuje, jak wyciągnąć wnioski z tradycji, a z ikony zrobić użyteczne narzędzie.
Tanie ciała
Grégoire Chamayou ukazuje władzę wykluczenia pewnych ciał poza wspólnotę obywatelską i wzgardzonych na tyle, że mogły stać się obiektem eksperymentów.
Dunin: Zabijaj?
Mówimy, że każde życie jest tak samo ważne i święte? Dlaczego zatem, kiedy musimy wybierać między śmiercią osoby starszej i młodszej, wybieramy starszą?
„Pierwsza książka mojego dziecka” nie zachwyca [rozmowa]
„Pierwsza książka mojego dziecka” mogła być początkiem sensownych działań, jednak chyba zabrakło należytej uwagi.
Bożek: Krwiożercze rodzinne szczęście
Herman Koch w „Kolacji” pokazuje, jak ukochana przez polskich polityków „podstawowa komórka społeczna” może się stać złośliwym nowotworem.
Lepsza dżungla niż patriarchat
Bohaterki „Podróżniczek” odważyły się na ucieczkę z patriarchalnego, wiktoriańskiego świata, w którym kobieta miała ładnie pachnieć i omdlewać.
Chutnik: Fantazyjny komiks staje w gardle
Cwaniary to nie są fantastyczne superbohaterki, one istnieją. Dlatego książka trafia w czuły dziewczyński punkt.
Chutnik: Piosenka dziewczyny prowadzonej na widzenie
Czekam cierpliwie, aż się to wszystko skończy i trzeba będzie znowu kombinować pieniądze.
Stokfiszewski: Dlaczego Grotowski?
Praktykował samodzielność bycia i wysoką jakość współbycia z innymi. I to jest dla mnie dziś zasadniczym argumentem na rzecz wagi jego praktyki i myśli.
Grotowski: Planetarny bar jest bardzo interesującym miejscem
Połowa nowoczesnej twórczości to krzyki nostalgii za innym życiem. Tekst Jerzego Grotowskiego.
