Seminaria Instytutu Krytyki Politycznej

Demokratyczna, solidarna, wspólna. Założenia progresywnej polityki kulturalnej


Amerykański socjolog Jeffrey C. Goldfarb w książce Odnowa kultury politycznej. Siła kultury kontra kultura władzy zauważa, że „kultura zarówno umożliwia jak i uniemożliwia demokrację”, uściślając, że „[d]emokracja jest bardziej prawdopodobna, jeśli w społeczeństwie istnieje określony zbiór wartości, postaw i wierzeń”. W książce Prawo do kultury, która wkrótce ukaże się nakładem Wydawnictwa Krytyki Politycznej, analizuję praktyki z zakresu kultury społecznej, teatru wspólnoty i teatru politycznego, sztuki ze społecznością, sztuki politycznej i artywizmu, które przyczyniają się do kształtowania uniwersum wartości w oparciu o równość, empatię, podmiotowość, wspólnotowość, samoorganizację, samostanowienie i samorządność realizowane przez położenie nacisku na uczestnictwo i zaangażowanie na rzecz zbiorowości. Obszar kultury stawia opór upowszechnianiu się tych wartości i postaw przez ciążącą w stronę utrzymania status quo organizację życia kulturalnego. Posługując się metaforą programistyczną, można by powiedzieć, że aby w pełni mogły zrealizować się możliwości software’u kultury – progresywnych praktyk kulturalnych, gruntownej przebudowy wymaga jej hardware – ład kulturalny wyrażany w politykach publicznych odnośnie kultury.

Ślady postępowego podejścia do polityki kulturalnej znajdziemy w wielu agendach partii, ruchów społecznych i platform politycznych w Polsce oraz w Europie: w „Deklaracji gorlickiej dla kultury”, podpisanej przez prezydentów, prezydentki, burmistrzów i burmistrzynie ośrodków skupionych w sieci miast progresywnych; w politykach kulturalnych miast takich jak Poznań (gdzie kładzie się nacisk na wspieranie kultury pozainstytucjonalnej), Gdańsk (gdzie kultura jest integralną częścią polityki wsparcia migrantów i migrantek) czy Warszawa (gdzie propaguje się idee społecznej instytucji kultury i misji społecznej publicznych instytucji kulturalnych); w programie transnarodowej koalicji Europejska Wiosna, w skład której wchodzą włoska partia DemA, francuska Génération.s, portugalska LIVRE, duńska Alternativet, grecka MeRA25 oraz partia Razem, a także w programach tych i innych partii z rodziny nowej lewicy oraz ruchów politycznych, takich jak założony przez byłego ministra finansów Grecji Janisa Warufakisa DiEM25; wreszcie – progresywna polityka kulturalna realizowana jest na gruncie międzynarodowego municipalizmu – sieci ośrodków miejskich, którymi kierują platformy obywatelskie takie jak Barcelona en Comú, Ahora Madrid i wiele innych.

Czy na podstawie tych programów da się sformułować założenia progresywnej polityki kulturalnej, która zasilałaby praktyki wspierające solidarność społeczną i niwelujące społeczne nierówności? Jak zorganizować ład kulturalny, by kultura umożliwiała, nie zaś podawała w wątpliwość demokrację? Te pytania staną się inspiracją do rozmowy o nowej polityce odnośnie kultury.

Tłem dla tych rozważań będzie również analiza dr hab. Iwony Kurz „Dobra zmiana” w kulturze: „kop w górę” i polityka patriotyczna, poświęcona polityce kulturalnej rządu Prawa i Sprawiedliwości, która wkrótce opublikowana zostanie w dziale analiz na stronie Instytutu Studiów Zaawansowanych.

Recenzenci: [wkrótce]

 

Seminarium analityczne to seminarium jednodniowe prowadzone w formule dyskusji wokół working paper przygotowanego specjalnie na seminarium przez zaproszonych specjalistów i ekspertki. Dyskusję poprzedzą komentarze do tekstu dwóch recenzentów/recenzentek.

Working paper zostanie udostępniony uczestnikom i uczestniczkom seminarium na dwa tygodnie przed zajęciami. Warunkiem udziału w seminarium jest zapoznanie się z tekstem i chęć żywego udziału w dyskusji. Ostateczna wersja artykułu zostanie opublikowana w formie Analizy na stronach Instytutu.

Informacje dla studentek i studentów:
Seminarium odbędzie się w 2019 (data wkrótce), w godz. 16.30-19.00.

Obowiązują zapisy za pośrednictwem poniższego formularza, według zasad ogłoszonych na www.instytut-studiow.pl.
Liczba miejsc ograniczona.
Udział w seminarium jest bezpłatny.IGOR STOKFISZEWSKI – badacz, uczestnik i inicjator działań z zakresu teatru społecznego, teatru wspólnoty i sztuki zaangażowanej, aktywista. Współpracował m.in. z Teatrem Łaźnia Nowa (Kraków), Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards (Pontedera, Włochy), niemieckim kolektywem Rimini Protokoll oraz z artystami – Arturem Żmijewskim, Pawłem Althamerem i Jaśminą Wójcik. Jako dramaturg realizował spektakle teatralne w reżyserii Wojtka Klemma, Agnieszki Olsten i Bartosza Szydłowskiego m.in. w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie, Teatrze Studio w Warszawie oraz Teatrze Współczesnym we Wrocławiu. Współkurator działań artystyczno-społecznych w przestrzeniach poprzemysłowych Zakłady. Ursus 2014 i Ursus – spacer w czasie (2015). Był członkiem zespołu 7. Biennale Sztuki Współczesnej w Berlinie (2012), jest członkiem zespołu Forum Przyszłości Kultury organizowanego przez Teatr Powszechny im. Zygmunta Hübnera w Warszawie. Autor książki Zwrot polityczny (2009), redaktor e-booka Culture and Development: Beyond Neoliberal Reason (2017) i współredaktor m.in. tomów Sztuka ze społecznością (2018), Kultura i rozwój. Analizy, rekomendacje, studia przypadków (2016), Build the City: Perspectives on Commons and Culture (2015) oraz Jerzy Grotowski. Teksty zebrane (2012). Członek zespołu Krytyki Politycznej, rady organizacji European Alternatives i założonego przez Janisa Warufakisa ruchu społecznego Diem25, działacz związku zawodowego Inicjatywa Pracownicza. Wkrótce nakładem Wydawnictwa Krytyki Politycznej ukaże się jego książka Prawo do kultury.

Rekrutacja

[dhvc_form id=”5252″]

__
Przeczytany do końca tekst jest bezcenny. Ale nie powstaje za darmo. Niezależność Krytyki Politycznej jest możliwa tylko dzięki stałej hojności osób takich jak Ty. Potrzebujemy Twojej energii. Wesprzyj nas teraz.

Zamknij