Postkeynesowska teoria pieniężna pojawiła się po raz pierwszy w latach 80. ubiegłego wieku jako krytyka monetarystycznego podejścia do kontroli inflacji. Dowiedzenie, że podaż pieniądza zależy od poziomu prywatnej produkcji i wymiany (tzw. pieniądz endogeniczny) miało na celu rehabilitację keynesowskiej polityki fiskalnej. Podobne tezy teoretycy postkeynesowscy głosili od początku naszego stulecia w dwóch dodatkowych formach: tzw. Modern Money Theory (która głosi, że wszelkie wydatki państwa są mogą być zrealizowane bez względu na rozmiary dochodów państwa z podatków, a zatem problemy finansowania deficytów budżetu państwa są nieistotne) oraz tzw. Circuit Theory (która głosi, że to sam kredyt odpowiada za tworzenie prywatnej produkcji i wymiany).
Teoria postkeynesowska głosi, że państwo może regulować koniunkturę gospodarczą w kapitalizmie i ustabilizować gospodarkę przy wysokim poziomie zatrudnienia. Teoria ta nie liczy się jednak z problemem finansowania deficytu państwowego na rynkach finansowych; tymczasem problem ten staje się tym bardziej złożony, że działalność rynków finansowe zakłócają międzynarodowe przepływy finansowe.
Dyskusję po wykładzie poprowadził prof. Jerzy Osiatyński.
prof. Jan Toporowski – polsko-brytyjski ekonomista postkeynesowski, specjalizujący się w problematyce kryzysów finansowych oraz myśli Michała Kaleckiego. Profesor ekonomii i finansów na Wydziale Ekonomii Szkoły Orientalistyki i Afrykanistyki (SOAS) Uniwersytetu Londyńskiego.