Specyfiką kapitalizmu jest ciągłe podważanie zastanych stosunków społecznych stanowiących ograniczenie dla procesów akumulacji. Od lat 70. rodzina, tożsamość zawodowa, czy związki zawodowe, które wcześniej stanowiły stabilny element powojennych społeczeństw zaczęły ulegać głębokim przekształceniom. Ich rytm wyznaczały wezwania do większej elastyczności stosunków pracy, zachęty do nonkonformizmu w podejściu do kariery i krytyka ograniczeń stawianych przez sztywne organizacje. Tym przemianom kulturowym towarzyszyło przenoszenie produkcji przemysłowej do krajów o niższych kosztach pracy, segmentacja rynków pracy, zwiększona mobilność międzynarodowa siły roboczej i wzrost nierówności społecznych. Ukazanie powiązań między przemianami kapitalizmu a doświadczeniem biograficznym daje szanse lepszego zrozumienia zarówno stabilności postfordowskiego kapitalizmu, jak i źródeł które mogą prowadzić do jego zmiany.