W ciągu ostatniego tygodnia w USA doszło do trzech zamachów, w których łącznie zginęło 35 osób. Zamachowców łączył młody wiek i to, że używali popularnych „chanów”. Choć wydaje się jasne, że rozlewająca się po Ameryce fala incelskiej przemocy nie jest przypadkowa, jak do tej pory tamtejsze media z uporem starają się nie łączyć ze sobą oczywistych faktów.
Gdyby w ciągu tygodnia, niezależnie czy to w Europie czy w Ameryce, doszło do trzech zamachów na tle religijnym, nikt nie miałby wątpliwości, kto za tym stoi. Okazuje się jednak, że gdy młodzi, biali Amerykanie zaczynają terroryzować społeczności, w których mieli okazję się wychowywać, wszyscy nabierają wody w usta. Mówienie o subkulturze inceli (opisanej w tekstach Kai Puto i Joanny Jędrusik) zdaje się zbyt skomplikowane dla programów newsowych.
Jak na razie najważniejsze liberalne programy informacyjne ograniczają się do podawania przebiegu zamachów, rozmów ze świadkami lub pokazują obrazy płonących zniczy. Fox News tradycyjnie odwraca kota ogonem i oskarża Demokratów o to, że robiąc zbiórki pieniędzy na kampanię przeciwko powszechnemu dostępowi do broni próbują zarobić na ludzkich tragediach. Wygląda to tak, jakby amerykańskim mediom zupełnie nie zależało na wyjaśnieniu motywacji zamachowców z Kalifornii, Teksasu i Ohio, nie mówiąc nawet o refleksji nad tym, co należy robić, aby zapobiegać takim tragediom w przyszłości.
czytaj także
Przyjrzyjmy się temu, co do tej pory wiadomo o zamachowcach.
Pierwszy był 19-letni Santino William Legan (dalej SWL). 28 lipca w Gilroy, w Kaliforni otworzył ogień do ludzi uczestniczących w tamtejszym festiwalu czosnku. Legan zabił trzy osoby, w tym dwójkę dzieci, a 13 innych ranił. Strzelał z kałasznikowa, którego zupełnie legalnie (podobnie jak kamizelkę kuloodporną) nabył trzy tygodnie wcześniej w Nevadzie. Kilka dni przed strzelaniną założył konto na Instagramie. Uskarżał się na nim na „hordy mestizos i białych twatów z Doliny Krzemowej”, którzy zjeżdżają się do agrarnego Gilroy na festiwal. Określenie „mestizos” oznacza osoby pochodzenia indiańsko-europejskiego.
Nienawiść do nich połączona z faktem, że patrząc na zdjęcia mającego irańskie i włoskie korzenie SWL, trudno nazwać go „białym supremistą”, zbliża zamachowca do innego znanego kalifornijskiego terrorysty – Elliota Rodgera. Elliot nienawidził Azjatów, choć de facto sam był pół-Azjatą, a więc jego zachowania były na swój sposób autoagresywne. Rodger twierdził, że ze względu na swoją etniczność nie jest w stanie poderwać żadnej dziewczyny. To, czy SWL formułował podobne zarzuty, pozostanie na razie tajemnicą. Być może uda się ją wyjaśnić w toku śledztwa.
czytaj także
Z kolei wspomniani „twaci” to po prostu „pizdy z Doliny Krzemowej”. Na tym odcinku problemem SWL jest pochodzenie klasowe. Warto jednak odnotować, że nienawidził w zasadzie wszystkich. Nawet jeśli zazdrościł dobrze zarabiającym „białym” komputerowcom, to nie żył marzeniami o wykonaniu ogromnego wysiłku i awansie klasowym. Dobrze wiedział, że to po prostu niemożliwe.
Last but not least SWL polecał na swoim koncie lekturę książki zatytułowanej Might is right. To XIX-wieczny manifest, będący – co tu dużo mówić – najobrzydliwszym quasi-nietzschańskim ściekiem, jaki możecie sobie wyobrazić. W dużym skrócie przedstawiona w nim wizja świata wygląda tak: biali, silni mężczyźni są zdrową tkanką społeczeństwa, mają moralne prawo narzucać innym swój dyktat i robić z nich niewolników. Książka zyskiwała dużą popularność na prawicowych forach w USA, ponieważ w przeciwieństwie do Mein Kampf jej lektura nie wzbudza niczyich podejrzeń.
Biorąc pod uwagę częstotliwość masowych (a więc takich, w których giną co najmniej trzy osoby) strzelanin w USA przypadek z Gilroy mógłby umknąć uwadze publicznej. Nie stało się tak jednak za sprawą innego młodego mężczyzny. W minioną sobotę w El Paso, w stanie Teksas 21-letni Patrick Crusius otworzył ogień do ludzi robiących zakupy w WalMarcie. W ten sposób zabił 22 i ranił 26 osób.
Crusius zadbał o to, żeby jego motywacje nie budziły wątpliwości. W przeciwieństwie do SWL w tym wypadku nie może być mowy o domysłach, bowiem zamachowiec postanowił przedstawić swoje motywacje czarno na białym.
Po pierwsze za swój cel wybrał supermarket położony w El Paso – a więc w mieście, które tylko rzeka Rio Grande oddziela od niesławnego meksykańskiego Juarez, będącego uznawanym za jedno z najniebezpieczniejszych miast na świecie.
Po drugie na mniej więcej pół godziny przed rozpoczęciem zamachu – celowo nie piszę o „strzelaninie”, bo to słowo średnio pasuje do sytuacji, w której tylko jedna osoba oddawała strzały – Crusius wrzucił na forum 8chan swój manifest zatytułowany The Inconvinient Truth czyli Niewygodna prawda. Manifest szybko został usunięty, ale użytkownicy zaczęli go powielać i przeklejać w wielu miejscach. Odnalezienie go wymaga minimalnej cierpliwości (czwarta strona w Googlu, moi mili).
Co Crusius pisał w manifeście? Zaczyna go oddaniem hołdu mordercy z nowozelandzkiego Christchurch, który w marcu bieżącego roku przeprowadził zamach na tamtejszy meczet, w którym zabił 51 osób. Atak Crusiusa miał być odpowiedzią na meksykańską inwazję w Teksasie, którą nazywa „The Great Replacement”. W ten sposób nawiązuje do książki francuskiego nacjonalisty Rednauda Camusa, którego opus magnum nosi dokładnie taki tytuł.
czytaj także
Jak głosi Camus, żyjemy w epoce białego holocaustu, który ma się dokonać w, ekhm, białych rękawiczkach, za pośrednictwem nie tyle komór gazowych, ile powolnego wymieniania europejskiej – czystej etnicznie ludności – na tę przybyłą z Azji czy Maghrebu. Crusius nie tyle kupuje tę historię, ile ją rozszerza. Otóż w jego wersji „Wielka Zamiana” ma posłużyć partii Demokratycznej do zapewnienia sobie stałego dopływu nowych wyborców, a co za tym idzie, zabezpieczenia rządów na kolejne wieki.
Manifest ma jakieś półtorej strony, więc przez kolejne tematy Crusius po prostu mknie. Mówi o tym, że automatyzacja jest dobra (bo wstrzymuje potrzebę ściągania niskowykwalifikowanych pracowników), ale też, że dziś wyższe wykształcenie kompletnie nic nie znaczy. Zaznacza, że korporacje niszczą amerykańskie środowisko naturalne, ale chcąc opisać skalę zmian, powołuje się na… oldschoolową kreskówkę. Mówi, że jego poglądy są starsze niż kampania prezydencka Donalda Trumpa, i że nie zamierza zabijać Amerykanów. To ostatnie z pewnością mu nie wyszło. Pozbawił życia aż trzynaścioro swoich rodaków.
czytaj także
Patrick Crusius oddał się w ręce policji, co łączy jego zachowanie z Andersem Breivikiem, sprawcą słynnej masakry na wyspie Utøya. Podobnie jak Breivika czeka go proces, wokół którego tworzyć się będzie medialny szum. Różnica w obu przypadkach polega na tym, że Crusius najprawdopodobniej otrzyma karę śmierci, co z pewnością stanowiło część jego planu. Po wykonaniu wyroku stanie się męczennikiem białej, alt-rightowej Ameryki.
Crusius zaczął strzelać w sobotę około 10 rano. O kolejnym zamachu Amerykanie mieli usłyszeć w nocy, kilkanaście godzin po zajściach z El Paso. 24-letni Conor Betts otworzył ogień do ludzi zgromadzonych przed barem Ned Peppers, w Dayton, w stanie Ohio. Mimo niemal natychmiastowej reakcji policji zamachowiec zdążył zabić 9 osób, w tym swoją siostrę. 10 ofiarą strzelaniny był on sam.
czytaj także
Początkowe doniesienia na temat Bettsa mogły wprawiać w konsternację. Był zarejestrowany jako wyborca Demokratów, na swoim twitterowym koncie przedstawiał się jako dobry lewak, potępiający Donalda Trumpa i wspierający kandydaturę Elisabeth Warren. Innymi słowy, nic nie wskazywało na to, że mógłby znaleźć wspólny język z Santino Williamem Leganem lub Patrickiem Crusiusem.
Z czasem pojawiły się doniesienia o liście, którą Betts miał przygotować w 2012 roku, na której notował osoby, które według niego zasługiwały na śmierć. Obok tej listy powstała jeszcze jedna – „rape list” – lista dziewczyn ze szkoły, które Betts chciałby zgwałcić. Sprawą zajęła się wówczas policja i w teorii ten fakt powinien uniemożliwić zamachowcowi zakup broni. W teorii, bo oczywiście kupił ją całkowicie legalnie.
czytaj także
Gdyby ktoś mimo tego chciał forsować tezę, że tym razem terrorystą okazał się lewicowiec, to polecam przyjrzeć się porngrindowemu zespołowi, w którym wokalnie udzielał się Betts. Menstrual Munchies – bo o nich mowa, nagrywali kawałki o takich tytułach jak „Cunt Stuffed With Medical Waste” czy „Preteen Daughter Pu$$y Slaughter”. Ponadto na niektórych, wciąż dostępnych w internecie zdjęciach Conora Bettsa, można go zobaczyć ubranego w bluzę oddającą hołd Richardowi Ramirezowi, jednemu z najbardziej znanych seryjnych morderców i gwałcicieli w historii USA (do kupienia w WalMarcie). Jak na mój gust, nie jest to specjalnie lewicowa postawa.
Czy możemy mówić o efekcie domina? Tego nie można być pewnym, choć Patrick Crusius wspomina w swoim manifeście, że w ciągu ostatnich tygodni był tak rozemocjonowany, że nie chciał – choćby kosztem „gorszego” przeprowadzenia zamachu – dłużej z nim zwlekać. Kto wie, może to właśnie przypadek z festiwalu w Gilroy wywabił go na ulicę, a z kolei jego przypadek był sygnałem dla Conora Bettsa.
czytaj także
To, czego możemy być pewni, to to, że gdybyśmy chcieli stworzyć mapę tagów dotyczącą „strzelanin” z ostatniego tygodnia w USA, wyglądałaby ona mniej więcej tak: mestizos, Might is Right, tribute to Christchurch, teoria „Wielkiej Zamiany”, rozczarowanie wyższym wykształceniem, poczucie bezradności w świecie rządzonym przez wielkie korporacje, lista dziewczyn do zgwałcenia i kapela śpiewającą o sami-sobie-przetłumaczcie-czym.
Wszystkie z nich z powodzeniem mogłyby się znaleźć na 8chanie, albowiem dla wszystkich z nich spoiwem jest poczucie ogromnej porażki.
Niezależnie od tego, czy mowa o napływie Meksykanów, beznadziejnych i drogich uniwersytetach czy bardzo kiepskim życiu seksualnym, to mowa o porażce. Jeden z zamachowców na pewno, a potencjalnie także dwóch pozostałych uważało świat za miejsce doszczętnie przegniłe. Takie, które powinno zginąć, aby coś mogło się z niego odrodzić. Takie, w którym pozostało miejsce na tylko jeden szlachetny gest – whisteblowing z rozgrzanym karabinem – gest ostatniego sprawiedliwego, próbującego ocucić resztę społeczeństwa.
czytaj także
Pytanie skąd aż tak dojmujące wrażenie porażki wśród młodych ludzi, mających całe życie przed sobą i żyjących w najbogatszym kraju na świecie nasuwa się samo. Wyczerpująca odpowiedź na nie wymagałaby osobnego tekstu, warto jednak zwrócić uwagę na to, jak bardzo lęk przed inwazją Meksykanów czy przed porażką w relacjach z płcią przeciwną podszyte są lękiem ekonomicznym.
Chany, czyli popularne fora dyskusyjne, na których każdy komentarz tworzy osobną „tablicę”, nie miały być remedium na powyższe problemy. Okazało się, że dzięki ich wolnościowym zasadom i praktycznie żadnej moderacji „przegrani” świetnie się na nich odnajdują. Nie służyły im za odpowiednio kierowane grupy wsparcia działające pod okiem czujnego psychologa. Działały raczej jak studnie wypełnione czarną rozpaczą, w które wpychały się kolejne roczniki „rozczarowanych” anonów.
czytaj także
Nowi w tym świecie zamiast zrozumienia spotykają się z wyzwiskami. Wszyscy wzajemnie przekonują się o tym, że życie w jako takim dobrostanie jest kłamstwem. W związku z tym na popularnościach zyskują teorie spiskowe. To stąd można znaleźć linki do Might is Right czy „The Great Replacement”. Niektóre dyskutowane teorie są tak nieprawdopodobne, że trudno odgadnąć czy wrzucane są na poważnie, czy dla żartu, a najgorsze jest to, że często obie odpowiedzi są poprawne.
Użytkownicy chanów wychodzą z założenia, że w tak zakłamynym świecie żart stanowi najlepszy sposób komunikacji. Jeśli się uśmiechają, to jest to raczej uśmiech Jokera, lub, jeszcze lepiej, żaby Pepe udającej Jokera. Żartem wyrządzonym liberalnym elitom było wspieranie Donalda Trumpa. Żartem mogło być wsparcie, którego Conor Betts miał udzielać Elisabeth Warren.
Niezależnie od tego, czy mowa o napływie Meksykanów, beznadziejnych i drogich uniwersytetach czy bardzo kiepskim życiu seksualnym, to mowa o porażce.
O 8chanie wspomniałem już w kontekście „Niewygodnej Prawdy”, bo właśnie tam opublikował swój manifest Patrick Crusius. Dzięki temu zamachowiec zyskiwał na czasie. Odnalezienie manifestu wstawionego na chan musiało zająć więcej czasu, niż gdyby został opublikowany na facebookowym wallu, a tu przecież liczyła się każda sekunda. 8chan został założony w 2013 roku w odpowiedzi na ograniczenia, który dotykały jego pierwowzór, czyli 4chan.
8chan miał być odpowiednikiem internetowej kozaczyzny. Każdy użytkownik był sam sobie moderatorem, w związku z czym nikt nie miał de facto kontroli nad kolejnymi wątkami – w tym także udostępnianymi tam materiałami pedofilskimi. Jego założycielem był Frederick Brennan. To 25-letni informatyk chory na wrodzoną łamliwość kości. Jego chanowa ksywa „hotwheels” najlepiej pokazuje, jak okrutna potrafi być ta społeczność. I chociaż ciężko mi to przechodzi przez palce, to Brennan stanowi przykład „przegrywa idealnego”.
Ze względu na swoją niepełnosprawność nie miał wielu przyjaciół i szybko uzależnił się od komputera. Będąc nastolatkiem, czuł się kompletnie nieatrakcyjny, wobec czego założył forum internetowe dla męskich dziewic. Gdy został okradziony, udał się na posterunek policji, a następnie – pozostawiony na mrozie – nabawił się hipotermii. Współczesny Hiob, tworzący cyfrowe schronienie dla tysięcy takich jak on.
czytaj także
8chan wytrzymał falę krytyki, która na niego spadła po tym, gdy okazało się, że zamachowiec z Christchurch zapowiedział na witrynie swój atak. Po opublikowaniu manifestu terrorysty z El Paso strona została zamknięta, a jej obecny właściciel będzie przesłuchiwany przed Kongresem. To kwestia czasu, kiedy w miejsce 8chana powstanie kolejny board dla alt-rightowych przegrywów.
Wydaje mi się, że historię witryny warto czytać w kontekście niedawnego larum podnoszonego ze względu na bany, które na YouTubie dotknęły naszych rodzimych prawicowców. Mowa o audycjach Marcina Roli, Pawła Lisickiego, a także o słynnym kazaniu abp Marka Jędraszewskiego, w którym padły słowa o „tęczowej zarazie” (z tego ostatniego bana YouTube się niestety wycofał). Polscy alt-rightowcy grzmią, że chce się im zamknąć usta i że w ten sposób depcze się wolność słowa.
czytaj także
Ale czy islamofobia Marcina Roli aż tak bardzo różni się od tego, co o mestizos można wyczytać na 8chanie? Czy political-fiction Pawła Lisieckiego to twórczość, która nie ma stycznych z jeremiadami Rednauda Camusa? O Jędraszewskiego nawet nie zapytam.
***
Jan Rojewski – poeta, dziennikarz. Autor tomu poetyckiego Ikonoklazm (2018), za który otrzymał nominację do Nagrody Poetyckiej Silesius oraz Nagrody Literackiej Gdynia. Publikował m.in. w „Gazecie Wyborczej”, „Rzeczpospolitej”, „Dzienniku Gazecie Prawnej”, „Onecie”, „Tygodniku Powszechnym”, „Miesięczniku Znak”. Stale współpracuje z „Polityką”. Obecnie pracuje nad książka reporterską.
