Zaorski ’89, czyli finansowy poker

Na Piłkarskim pokerze* było przeszło milion widzów. Zarobił on na siebie dwuipółkrotnie. Pieniądze jednak nie trafiły do zespołu, lecz zostały przeznaczone na podwyżki dla pracowników Zespołów Filmowych. (…) Ale pocieszające, że była to już ostatnia tego typu decyzja odchodzącego dyrektora ZPPF. Nie miałem na nią żadnego wpływu… (…) I to jest jeszcze jeden dowód na to, że zespoły powinny być samodzielne. (…) Dlaczego dobre studia filmowe mają utrzymywać złe? Dlaczego z własnej kieszeni mam premiować różnych idiotów i kretynów? Do tej pory samodzielność była tylko iluzoryczna. Teraz naprawdę jesteśmy na własnym rozrachunku. Być może zbankrutujemy. Ale bez niczyjej „pomocy”.

*„Piłkarski poker” – komedia sensacyjna z 1988 r. według scenariusza
Jana Purzyckiego opowiadająca o machlojkach w polskiej piłce nożnej.
Film zrealizowany w Zespole Filmowym „Dom”, którym kierował wówczas
Janusz Zaorski. Był to zarazem pierwszy i ostatni tak duży sukces kasowy
tego producenta, pod koniec lat 90. Studio Filmowe „Dom” uległo
likwidacji.

Janusz Zaorski (ur. 1947) – reżyser, scenarzysta i producent filmowy. W latach 1991-93 prezes Komitetu ds. Radia i Telewizji. Od 1994 do 1995 r. przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Wyreżyserował ponad dwadzieścia filmów, wśród nich „Awans” (1974), „Pokój z widokiem na morze” (1977), „Matkę Królów” (1982), „Baryton” (1984), „Piłkarski poker” (1988), „Panny i wdowy” (1991), „Szczęśliwego Nowego Jorku” (1997).
 
Fragment wypowiedzi z tekstu “Samodzielni”, „Walka Młodych”, 1989.