Tacy mądrzy, a tacy głupi

Jest dość zabawne, jak to absolwent Oksfordu Sikorski Radosław dał się podejść najprostszą sztuczką trollerską. Za nazwanie go „Herr Sikorski” odparował Beacie Kempie, żeby walnęła się „w zatłuszczony łeb”. A niezawodny Tomasz Lis dorzucił, bo pan Tomasz zawsze dorzuca, że „chyba przetłuszczony”.

Oczywiście strona obrażona, z Beatą Kempą na czele, zaczęła rozpaczać, jakie to straszne, jak tak można? Polały się łzy. Chociaż, swego czasu, to Kurski krzyczał o „babonach”, a prawicowi publicyści strajkujące kobiety wyzywali od kurewek (Ziemkiewicz) albo rechotali z Doroty Wellman, z którą nikt się nie prześpi (obślizgły Piekara).

Sikorski próbował się nawet bronić tym, że określanie go mianem „Herr Sikorski” to sugerowanie zdrady, a to jeszcze gorsze niż czepianie się wyglądu. Wyszło jednak dosyć piskliwie.

Wydawać by się mogło, że ot, zwyczajna pyskówka na Twitterze. Ale to jest coś więcej. Po pierwsze, oskarżanie innych o zdradę, w czym także lubuje się liberalna opozycja, krzycząc o ruskich agentach Putina, już tak spowszedniało, że na nikim nie robi wrażenia. Czepianie się czyjegoś wyglądu z kolei z roku na rok wydaje się coraz bardziej niedopuszczalne.

Liberalna opozycja nie rozumie, że tak jak dekadę temu żarty o niskim Kaczyńskim z kotem i bez konta w banku jeszcze uchodziły, tak dziś budzą już tylko politowanie. Bazujące na wyśmiewaniu estetyki sokoburakowienie – tak bardzo związane z PO i jej politykami – samo zaczęło wywoływać estetyczny niesmak. Jeśli chcesz obśmiać czyjś estetyczny wygląd, sam stajesz się obrzydliwy, a więc poniekąd nieestetyczny.

A po drugie, w sprawach estetycznych liberalnej opozycji oczywiście wolno mniej. Dlaczego? Ano dlatego, że wojna o to, kto narzuci w Polsce narrację polityczną, trwa. Czy naprawdę opozycja chce sporu o to, kto przynależy do „ładniuśkiej” elity z PO, a kto do „nieurodziwego” ludu z PiS? PiS doskonale zna swój elektorat. W pewnej mierze nim pogardza, czego dowodem jest chociażby telewizja Jacka Kurskiego, z której poziomu rechocze w mailach nawet sam premier Morawiecki.

Ale PiS z pewnej estetycznej siermiężności zrobił sprytny polityczny oręż. Tak, jesteśmy przaśni – zdają się mówić wyborcom PiS-owcy – ale przaśna na swój piękny sposób jest przecież cała Polska. W przaśności nie ma nic złego. Im bardziej PiS staje się przaśny, tym bardziej jest więc w swej ludowej narracji wiarygodny. I tym bardziej może wygrać z „ładniuśkimi” elitami.

Ba, im bardziej owa przaśność jest przez elitarne PO wyśmiewana, tym bardziej PiS w swej ludowości umocni się w elektoracie. Beata Kempa, nawet jeśli autentycznie, a nie PR-owo płakała w telewizji, lała też trochę łzy szczęścia. Oto Oksfrodczyk z dworku w Chobielinie kpi z wyglądu kobiety, konkretnie jej włosów, jakże podobnego do milionów zwykłych, zapracowanych polskich żon i matek. Trudno o lepszy prezent.

Rozumie to Tusk. Stąd te próby zerwania z wizerunkiem wielkomiejskiej PO. Te próby robienia show w zwyczajnych halach sportowych, to komiczne błogosławienie chleba.

Problem dla PO, a może i całej opozycji jednak nie jest w tym, że zarówno jej zaplecze partyjne, jak i ten najbardziej żelazny anty-PiS-owski elektorat wyborcami Prawa i Sprawiedliwości faktycznie pogardza. Bo przecież zaplecze PiS i elektorat PiS równie mocno pogardza wyborcami PO czy lewicy. Problem także nie w tym, że jedni i drudzy nie dają na wstrzymanie i przy byle kłótni wyzywają się i obrażają w social mediach. Ba, nawet nie w tym, że w próbach umizgiwania się salonowego Tuska do szarego człowieka ten były król Europy jadający z Obamą wiarygodny jest średnio.

Problem (dla PO) tkwi przede wszystkim w tym, że tych „przaśnych” było i nadal jest w Polsce więcej niż tych, którzy są elitarni jak Sikorski. Dlatego więcej wyborców oburzy się na obrażanie przez Sikorskiego na Twitterze Beaty Kempy czy Beaty Szydło aniżeli Małgorzaty Gersdorf przez prawicę. A potem pójdzie do urn zagłosować.