Nacjonalizm

Tuż po odzyskaniu niepodległości sejmowa prawica pokazała, że robotnicy nie mają co marzyć o sprawiedliwym ładzie w nowym polskim państwie.

W czasie trwającego od 5 kwietnia 1992 roku do grudnia 1995 roku oblężenia Sarajewa zginęło ponad 10 tysięcy cywilów, a rannych było blisko 56 tysięcy osób.

Pod koniec lat 20. XX wieku poparcie dla nazistów deklarowało 30 proc. członków największej niemieckiej organizacji zrzeszającej osoby nieheteronormatywne. Dziś też nie brakuje osób LGBTQ+, które popierają AfD czy Konfederację.

Arundhati Roy jest znana na całym świecie, ale większość kaszmirskich dysydentów już od dawna albo siedzi w więzieniu, albo nie żyje.

Wciąż nie możemy uwolnić się od myślenia nacjonalistycznego, w którym „zabijał” równa się: „walczył o niepodległość”. Tomasz Żukowski rozmawia z prof. Joanną Tokarską-Bakir.

Uważając się za buntowników, narcyzi grupowi wierzą w ślepe posłuszeństwo; uważając się za ofiary i męczenników, gloryfikują agresję i przemoc.

Jestem zwyczajnie sfrustrowana tym, z jakim niepokojem moje ciało reaguje na powiewające narodowe flagi, wiedząc, że obok nich będą palone, deptane lub ciągnięte po ziemi jakieś inne. I że dla kogoś może to się źle skończyć.

W realiach pozornej niestabilności Włochy przeżyły swój cud gospodarczy. Jednak gdy zaczęły się problemy, chwiejny system parlamentarny stał się łatwym kozłem ofiarnym i różnej maści politycy, od Berlusconiego po Beppe Grillo, zdobywali poparcie na jego krytyce.

Pośmiertne zwycięstwo Romana Dmowskiego z perspektywy Grossa polega na tym, że PiS wygrał w wyborach w 2015 r., ponieważ Polacy są w większości endekami, żywiącymi archetypiczne uczucie obrzydzenia i pogardy wobec Innego.

To jeden z ciekawszych epizodów związanych z pandemią COVID-19 w szeregach europejskiej skrajnej prawicy.