#filantropia

Efektywny altruizm działa identycznie jak każda filantropia miliarderów: służy podtrzymywaniu tego, co jest, i bogaceniu się najbogatszych.

Dogorywający bezrobotny Polak nauczony jest przez społeczeństwo tego, że jest czymś nieeleganckim, a nawet skandalicznym, żeby nawet nie tyle domagał się pomocy od bogatszego, ile żeby w ogóle bogatszego brać za bogatego.

Kompleks białego zbawcy widzimy, gdy celebryci i wolonturyści z Zachodu wrzucają na Instagrama wyretuszowane zdjęcia z „biednymi murzyniątkami” na rękach (vide słynne banery Dominiki Kulczyk rozsiane swego czasu po Polsce).

Zmierzmy się z tym niezręcznym pytaniem: ile ludzkich żyć jest warta odbudowa Notre-Dame?

Czy jakakolwiek instytucja powinna nosić nazwisko ludzi, których zawzięta pogoń za zyskiem przyniosła innym tyle cierpienia?

Ile brakuje, żeby nikt nie umierał na AIDS, gruźlicę i malarię? Tylko 10 miliardów dolarów rocznie.

Z filantropią bywa podobnie jak z kapitalizmem: najwięcej dostają ci, którzy już mają dużo.

Anand Giridharadas bierze pod lupę filantrokapitalizm.

Czy „mikrointerwencje” charytatywne mają sens, skoro u źródeł ubóstwa leżą zmiany klimatu i patologie globalnego kapitalizmu?

W XXI wieku nie można nikogo kłaść na ołtarzu rozwoju, poświęcać lokalnych społeczności dla zysków silniejszych, wąskich grup skupionych wokół kapitału prywatnego.

Filantropia Kulczyków skutecznie odwraca uwagę od potencjalnie niewygodnych aspektów działalności ich machiny biznesowej.

Problem z wywiadem z Dominiką Kulczyk w „Wysokich Obcasach” o filantropii polega na tym, że autorka nie zadała jej najważniejszych pytań.

Chcę, żeby o Orkiestrze było głośno i żeby zebrała jeszcze więcej pieniędzy niż w zeszłym roku, ale może da się to zrobić bez pirotechnicznej gigantomanii.

Na to wyznawcy mitu III RP pozostają ślepi.

Od 2003 do 2010 roku Abdul Latif Jameel Poverty Action Lab, ośrodek badawczy na MIT nazywany często po prostu J-PAL, przeprowadził ponad dwieście eksperymentów.