Stworzył festiwal, o którym wreszcie zaczęto dobrze mówić.
Epizod z życia zbieracza złomu
Bośniackie społeczeństwo, powiada Tanović, reżyser „Senady”, nie ma pracy, pieniędzy, bezpieczeństwa socjalnego ani nawet mglistej nadziei, że jutro będzie lepiej.
Jia Zhang-ke: Transformacja nauczyła nas decydować o sobie
Obecnie reżyserzy nie muszą poddawać się cenzurze.
Kos-Krauze: Filmy powstają z wkurzenia. Nawet te najsubtelniejsze
Polskie kino zatrzymało się na poziomie gazetowych refleksji, mądrości psa Fafika.
Serbom wciąż trudno mówić o bezlitosnych latach 90.
Jak serbskie kino radzi sobie ze zbiorową traumą?
Graff: Papusza – nie ma prawdy totalnej
„Papusza” wyprzedza swój czas, wykracza daleko poza wrażliwość współczesnych. Mówi do wrażliwości, której jeszcze nie ma, a może właśnie się rodzi. Jakiej?
Janicka: Ogon, który macha psem
„Ida” to katalog najpospolitszych antysemickich figur i konfiguracji fabularnych. Na jakiej zasadzie dla większości rzecz stanowi przezroczystą przezroczystość?
Wiśniewska: Ten trzeci
Historie o miłości są proste jak drut i jednocześnie potwornie skomplikowane. Dziś „Płynące wieżowce” wchodzą do kin.
Majmurek o „Papuszy”: Bowiem dotknęła nieba
Są w tym filmie zachwycające sceny – ale na wielkie kino się one nie składają. Dziś „Papusza” wchodzi do kin.
Tarczyński: Po apokalipsie
Przekaz w amerykańskich serialach apokaliptycznych jest jasny: patriotyzm jest wystarczającym usprawiedliwieniem dla tortur i aktów terroru.
Datner, Graff: My, komisarki od kultury – polemika z Vargą
Zachwyty nad „Idą” mówią nam, że Polacy mają dość trudnej pracy nad zbiorową pamięcią.
Legenda o Wandzie, co zastąpiła Niemca
„Ida” pod pozorem pytań o uniwersalność grzechu jednostki buduje fałszywe poczucie symetrii. Polscy mordercy i żydowscy zbrodniarze.
