Kinga Dunin czyta „Córeczkę” Tamary Dudy i „Requiem dla nikogo” Zlatka Enewa.
Jakiego game changera potrzebuje polska polityka?
Jakub Majmurek o książce Michała Kolanki „Game changer. Za kulisami polityki”.
Co robi libertarianin, widząc przed domem niedźwiedzia?
Dlaczego libertarianie walczą z rządem, skoro rząd od kilkudziesięciu lat wciela w życie ich wartości? Rozmowa z autorem książki „Niedźwiedzia przysługa. Jak w amerykańskim miasteczku nie powstała libertariańska utopia (i co nieco o baribalach)”.
Grubi, czyli gorsi. Jak zabija fatfobia?
Rozmowa z Marią Mamczur, autorką „Grubej”, czyli reportażu o wadze i uprzedzeniach.
Michnik wybiórczo polityczny
Bliska Krasowskiemu wizja polityki, gdzie w zasadzie nie ma miejsca na idee, drażniła redukcjonizmem już w jego trylogii o historii III RP. Drażni tym bardziej w książce o Michniku.
A gdyby wszyscy mężczyźni umarli?
Kinga Dunin czyta „Gdzie jesteś, piękny świecie” Sally Rooney, „Akty desperacji” Megan Nolan i „Koniec mężczyzn” Christiny Sweeney-Baird.
Będę silna naszą wspólną wiarą, towarzyszko
„Kobiety, rasa, klasa” Angeli Y. Davis, jedna z najważniejszych książek w historii feminizmu, to historia wykluczeń i przemocy, ale też solidarności ponad podziałami, bezinteresownej pomocy, przyjaźni.
„Czasem jedyna ucieczka z pożaru prowadzi przez ogień”. Pamiętniki osób LGBT+
Rozmowa z Piotrem Laskowskim i Łukaszem Mikołajewskim, redaktorami książki „Cała siła, jaką czerpię na życie. Świadectwa, relacje, pamiętniki osób LGBTQ+ w Polsce”.
Jak o tym mówić? Może lepiej milczeć?
Kinga Dunin czyta „Czystkę” Katarzyny Surmiak-Domańskiej i „Stulecie Jakowa” Wołodymyra Łysa.
Mafie, służby i petrodolary – jak ludzie Putina przejęli Rosję i skorumpowali Zachód
Tak jak prawie każde państwo ma jakieś służby, tak w Rosji Putina to służby mają własne państwo.
„Aż do Żoliborza mamy wszystkie sklepy poobrażane”
Epizodyczna rola Wandy Stanisławskiej-Lothe w filmie „Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz” jest chyba nie mniej znana miłośnikom polskiego kina niż występ u Piwowskiego. Fragment książki „Mój mąż jest z zawodu dyrektorem, czyli Jak u Barei 2”.
„Wiele bym dała, by zrozumieć, dlaczego ludzie tak bardzo nienawidzą osób otyłych”
Ciągle słyszy słowa podrostków, którzy wypchnęli ją z autobusu, gdy zdyszana usiłowała wejść w ostatniej chwili, bo pojazd już ruszał: „Gdzie się pchasz, krowo?! Taka tylko żre i powietrze psuje!!!”.
