Warszawa pionierką laicyzacji? Poczekamy, zobaczymy

Na Wiejskiej skończyły się wystąpienia katolickich płodofilów, a w warszawskim ratuszu lada chwila może rozpocząć się krucjata obrońców krzyża. Nie po raz pierwszy jednak w Polsce panika moralna wzmaga się tam, gdzie Kościołowi i jego wyznawcom nic nie grozi.

Mimo szumnych zapowiedzi koalicji rządzącej przedstawianej po prawej, konserwatywnej i religijnej stronie jako zło wcielone, wciąż nie mamy przecież legalnej aborcji czy wypowiedzenia konkordatu. O zniesieniu lekcji religii w szkołach nawet nie wspominam, bo ministra edukacji Barbara Nowacka zapowiedziała już, że chce tylko ograniczyć katechezę do godziny w tygodniu. Uff, owieczki bezpieczne.

Może się jednak okazać, że z warszawskiego ratusza faktycznie znikną, choć niecałkowicie, symbole religijne. A skoro w miejscach publicznych wiszą głównie krzyże, to sprawa rozgrzewa przede wszystkim katolików. Piotr Muller, Michał Dworczyk, a także Małgorzata Gosiewska z PiS-u zdążyli już zadeklarować, że staną do walki z dyskryminacją, jaką rzekomo zgotować ma swoim podwładnym wyrastający na naczelnego ateistę III RP Rafał Trzaskowski.

Wprawdzie prezydent stolicy podpisał jedynie zarządzenie wprowadzające standardy równego traktowania, a więc mające przeciwdziałać owej dyskryminacji, ale jego polityczni przeciwnicy twierdzą, że złamał mówiący m.in. o wolności religijnej art. 53 konstytucji. Zapewne oliwy do ognia dolała „Gazeta Wyborcza”, która twierdzi twardo, że „zakazane będzie eksponowanie na ścianach urzędu czy biurkach urzędników symboli związanych z określoną religią czy wyznaniem”.

PiS-owcy są więc pewni, że Trzaskowski będzie ściągał krzyże w biurach podlegających miastu. Zamierzają zwrócić się do wojewody o uchylenie dokumentu, w którym – jak jednak uspokaja Monika Beuth, rzeczniczka ratusza – urząd miasta jako instytucja publiczna po prostu podkreśla swoją neutralność religijną, a więc realizuje założenia świeckiego państwa, którym w końcu Polska wciąż pozostaje, mimo przeczącej temu dominacji Kościoła.

Artykuł „Wyborczej” ku uciesze ateistów i zwolenników rozdziału Kościoła i państwa ochrzcił (sic!) Warszawę pierwszym miastem zakazującym krzyży, ale przedstawicielka stołecznego urzędu wskazuje, że o żadnych zakazach nie ma mowy, a zalecenia związane z neutralnością religijną „odnoszą się wyłącznie do przestrzeni dostępnych dla osób z zewnątrz”.

Początkowo sądziłam, że może Beuth dyplomatycznie łagodzi emocje spowodowane doniesieniami gazety, jednak w 16 standardach, których wdrożenie podpisał Trzaskowski, rzeczywiście brakuje mocnych słów, które czegokolwiek by zakazywały lub nakazywały. Rzeczniczka precyzuje, że „urząd m.st. Warszawy nie ma zamiaru walczyć z tradycją, ani jakimkolwiek wyznaniem”. Dementuje też kolejne doniesienia medialne sugerujące, że wszystkie uroczystości miejskie mają mieć charakter świecki, a więc nieuwzględniający na przykład nabożeństw.

„Miasto organizuje obchody i uroczystości, których tradycyjnym elementem jest i pozostanie msza święta, np. obchody rocznicy Powstania Warszawskiego. Czym innym jest natomiast sam urząd, który powinien być neutralny i przyjazny dla każdego, niezależnie od przekonań, wyznania i światopoglądu – to jest podstawa wolnego, demokratycznego państwa” – czytamy w oficjalnym oświadczeniu.

Mało tego, na decyzję Trzaskowskiego nie skarży się nawet przedstawiciel Kościoła. Komentujący sprawę ksiądz prof. Piotr Kieniewicz, teolog ze Zgromadzenia Księży Marianów, powiedział, że „przepis sam w sobie jeszcze nie powoduje dla niego jakiegoś zgrzytu”, lecz „trochę abstrahuje” czy „jakby odcina się od naszej historii, która przez ponad tysiąc lat była naznaczona chrześcijaństwem”. Dalej duchowny dopowiada, że w jego opinii neutralność religijna „musiałaby oznaczać, że miasto nie włącza się w żaden sposób, także przez finansowanie, w funkcjonowanie instytucji czy organizacji promujących ateizm”, czyli mówiąc krótko: wszyscy powinni być zadowoleni. Ale PiS-owcy chcą chyba być świętsi od papieża.

Nie zdziwię się jednak, jeśli ulicami Warszawy zaraz zaczną przechodzić drogi krzyżowe, choć przyznaję – prawie dałam się nabrać, że oto mamy do czynienia ze świecką rewolucją pod nieoczekiwaną wodzą fajnopolackiego, umiarkowanego polityka.