Liczenie sił, euro oraz lęk przed kąpielą [Newsletter KP]

Co tydzień redakcja Krytyki Politycznej poleca Wam w newsletterze najciekawsze teksty ostatnich dni. Czytelniczki i czytelnicy, którzy są zapisani na newsletter, dostali poniższy tekst już we czwartek. W tym tygodniu newsletter przygotowała Kinga Dunin. Zapiszcie się na newsletter, a regularnie będziecie dostawać od nas autorski przegląd tygodnia.

*

„Mieliście kiedyś tak, że ktoś chciał wam wypłacić większą sumę pieniędzy, powiedzmy, 13 miliardów euro plus odsetki, ale wy broniliście się przed tym rękami i nogami, wynajęliście prawników, odwoływaliście się, protestowaliście, aż w końcu, po latach zmagań, dopięliście swego? Nie? To znaczy, że nie jesteście rządem Irlandii”. Jaka tajemnica za tym się kryje, wyjaśnia nam Adam Traczyk w tekście Komisja Europejska – raj podatkowy 0:1.

W tym tygodniu liczymy, ile ostatecznie Polska dostanie tanich pożyczek z UE – z budżetu i Funduszu Odbudowy. W sumie 159 mld euro. Wszyscy o tym piszą, nasz autor natomiast pokazuje, ile Unia traci przez raje podatkowe, i wcale nie chodzi o Kajmany czy inne Wyspy Bananowe. Do sześciu unijnych rajów podatkowych, czyli Luksemburga, Irlandii, Holandii, Belgii, Malty i Cypru, rocznie z innych państw Wspólnoty trafia 350 mld euro sztucznie wytransferowanych zysków. W ten sposób ginie jakieś 20 proc. europejskich podatków CIT.

W czasach kryzysu zwykle okazuje się, że państwa (czy inne organizacje polityczne), na których wielu tak lubi wieszać psy, są niezbędne, żeby sobie poradzić. Pytanie: komu państwo pomoże? Wydawałoby się, że walcząc ze skutkami koronawirusa, pamiętano o pracownikach i firmach, które nie mogły pracować. Analiza danych pokazuje jednak coś innego: to właściciele kapitału, rentierzy zyskują proporcjonalnie najwięcej. Pisze o tym Christine Berry w tekście Pakiet ratunkowy dla klasy wyższej.

Kiedy już wszyscy na wszystkie sposoby skomentowali sukces Rafała Trzaskowskiego w wyborach prezydenckich – chociaż nie było to zwycięstwo, to sukcesu rzeczywiście nie można mu odmówić – pojawia się pytanie: co dalej? Czy zbawi nas ruch społeczny, którego powstanie zapowiedział prezydent nieelekt? Wątpliwości co do sensowności i szans na autentyczne działanie takiego ruchu zgłasza Adam Leszczyński. Nie da się go zrobić odgórnie, nie ma nowych haseł, wartości i liderów, którzy by się z niego wyłonili. Nie może być – bo starzy działacze, którzy od lat związali swoje kariery z PO, nigdy nie zechcą się posunąć.

Tymczasem krążą już plotki, że PO zamierza się rozwiązać i przebrandować właśnie na taki ruch. Nie wydaje mi się to prawdopodobne i Leszczyński nie odnosi się do nich, ale jego argumenty i do takiej ewentualności dałyby się zastosować.

A co powinna zrobić lewica? Tym razem dobre rady daje jej Rafał Matyja. I na szczęście nie jest to rada: zapomnijcie o sprawach światopoglądowych i udajcie się do prawdziwego ludu. Jedna z tych rad wydaje mi się interesująca. To trochę inny pomysł niż PO uzupełnione ruchem społecznym, w którego realizację Matyja chyba także nie wierzy.

Chodzi o to, aby zbudować partię bardziej otwartą. Autor wyraża obawę, że lewicowa koalicja „będzie ulegać redukcji do wymiarów małej, sprawnej i hierarchicznie zorganizowanej partii czy koalicji partyjnej. Łatwo jest przeciwstawić takiej ponurej wizji koncepcję szerokiego ruchu społecznego – ale zwykle ta koncepcja okazuje się co najwyżej zbiorem pobożnych życzeń. Szansą lewicy byłoby zatem raczej wynalezienie formuły pozwalającej na budowę wielonurtowej, otwartej partii z łatwym akcesem i stosunkowo niewielką dyscypliną”.

W trakcie kampanii prezydenckiej sprawa awarii warszawskiej oczyszczalni ścieków „Czajka” miała pogrążyć Trzaskowskiego w szambie. Nikogo jednak nie interesowało to jako problem systemowy. Nie poświęcono też uwagi dużo bardziej aktualnej kwestii: katastrofie ekologicznej, która pod koniec czerwca dotknęła Dolinę Baryczy, a jej skutki będą odczuwalne długie lata. Jak wielkie straty ona przyniesie, kto za to odpowiada i czemu mogło do niej dojść, wyjaśnia nam Paulina Januszewska.

Ostatnio często możemy się kąpać w deszczu, ale czy można polecić kąpiel w rzece albo w jeziorze? W 2018 roku przebadano 1,5 tys. odcinków rzek i 180 jezior. Bardzo niewiele z nich może poszczycić się stanem przynajmniej dobrym. Równie katastrofalnie wypadło badanie wód przybrzeżnych. Syntetycznie o stanie polskich wód i opróżnianych do nich szambach pisze Piotr Wójcik.

Na koniec dobra wiadomość! W naszym wydawnictwie latem za wszystkie książki zapłacicie o 35% taniej. Może nie każda z nich poprawi Wam nastrój, prawda nie zawsze jest optymistyczna, po to jednak piszemy i wydajemy kolejne pozycje – wśród najnowszych świetny Koniec lodu – żeby coś się zmieniło.

Nie dajmy się, czytajmy!

**
Jeśli chcesz co tydzień otrzymywać nasz newsletter – zapisz się.

[vc_row][vc_column width=”1/6″][/vc_column][vc_column width=”2/3″][vc_raw_html]JTNDZGl2JTIwY2xhc3MlM0QlMjJuZXdzbGV0dGVyLWZvcm0tcG9wdXAlMjIlM0UlM0Nmb3JtJTIwYWN0aW9uJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZhcHAuZnJlc2htYWlsLmNvbSUyRnBsJTJGYWN0aW9ucyUyRnN1YnNjcmliZSUyRiUyMiUyMG1ldGhvZCUzRCUyMnBvc3QlMjIlM0UlM0NpbnB1dCUyMG5hbWUlM0QlMjJzdWJzY3JpYmVyc19saXN0X2hhc2glMjIlMjB0eXBlJTNEJTIyaGlkZGVuJTIyJTIwdmFsdWUlM0QlMjJqNm0zNXNicnFrJTIyJTIwJTJGJTNFJTBBJTNDaW5wdXQlMjBpZCUzRCUyMmZyZXNobWFpbF9lbWFpbCUyMiUyMG5hbWUlM0QlMjJmcmVzaG1haWxfZW1haWwlMjIlMjB0eXBlJTNEJTIydGV4dCUyMiUyMHBsYWNlaG9sZGVyJTNEJTIyTmV3c2xldHRlciUyMGR6aWVubmlrYXJza2klM0ElMjBXcGlzeiUyMHN3JUMzJUIzaiUyMGUtbWFpbCUyMiUyMCUyRiUzRSUwQSUzQ2lucHV0JTIwdHlwZSUzRCUyMnN1Ym1pdCUyMiUyMHZhbHVlJTNEJTIyWmFwaXN1aiVDNCU5OSUyMHNpJUM0JTk5JTIxJTIyJTIwJTJGJTNFJTNDJTJGZm9ybSUzRSUzQyUyRmRpdiUzRQ==[/vc_raw_html][/vc_column][vc_column width=”1/6″][/vc_column][/vc_row]