Kidawa-Błońska jest kompletnie do swej roli nieprzygotowana. PO może tą kandydaturą zrobić kłopot lewicy w Warszawie, ale w kontekście walki z PiS to strzał w stopę – o nowej „jedynce” PO w Warszawie pisze Galopujący Major.
Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że PiS nie tylko zdobędzie większość bezwzględną, ale prawdopodobnie zrobi to z wysoką nadwyżką, albowiem wciąż w sondażach jest niedoszacowany, czego dowodem jest chociażby rozdźwięk miedzy exit poll a prawdziwymi wynikami w wyborach do europarlamentu. Po czterech latach PiS swój wynik znacząco poprawi, gdyż w wyborach w 2015 większość bezwzględną zyskał głównie dzięki temu, że SLD z Palikotem pechowo spadło tuż pod ośmioprocentowy próg wyborczy. Teraz jednak nie zapaść lewicy będzie główną przyczyną porażki, albowiem lewica, czy może raczej centrolewica, zaciskając zęby, lekcję z wyborów odrobiła. Podobnie lekcję odrobiło dobijane na wsi PSL, które przegapiło moment, w którym większość mieszkańców wsi przestała pracować na roli, i to transfer socjalny, a nie dopłaty rolnicze, stały się na wsi gamechangerem. Dlatego PSL zwróciło się w stronę Kukiza, który na prowincji wciąż może dać wejście do Sejmu.
Dobrowolny ZUS to oferta: bieduj na starość zamiast już dziś
czytaj także
Lekcji nie odrobiła natomiast Platforma, a już na pewno nie odrobił jej Grzegorz Schetyna. Tak jak przegrał wszystkie wybory, w których występował jako szef Platformy, tak najprawdopodobniej przegra następne, ponieważ nic a nic się nie uczy. Zaczęło się od torpedowania wspólnej listy do Sejmu przez podbieranie członkiń i członków centrolewicy. Potem na listy wyborcze trafiły byłe PiS-owskie gwiazdy, jak Poncyliusz czy Kowal, na których głosować ma wyborca non stop przekonywany, jakie to PiS jest najgorsze. Przy pakcie senackim z kolei kandydatura Kazimierza Ujazdowskiego w lewobrzeżnej Warszawie to nawet nie jest błąd, ale po prostu policzek dla wyborców z tego miasta, którzy sobie to zapamiętają przy urnach.
Do tego kompletny brak spójnego − który to już raz − wtłaczanego do głów pozytywnego przekazu i retoryka rodem z okupacyjnej Polski. Nikt już nie pamięta, co to ów sześciopak Schetyny, bo nikt go nie zobaczy na billboardach, w internetowych dyskusjach, w żadnych tradycyjnych albo nowszych mediach. Właściwie to nie wiadomo, czy PO zaczęła w ogóle prowadzić kampanię, ale jeśli zaczęła, to jak na dłoni widać, że popełniają te same błędy co w kampanii do Parlamentu Europejskiego.
Transfery socjalne, nie obyczajówka. Jak PiS wygrał eurowybory
czytaj także
Dodatkowo dopiero teraz, nagle, za pięć dwunasta, pojawia się histeryczna wręcz próba wysunięcia na premierkę Małgorzaty-Kidawy Błońskiej, co jest najlepszym dowodem na brak jakiegokolwiek strategicznego planowania. Manewr z Kidawą-Błońską z jednej strony ma więc przykryć oczywistą prawdę, że Schetyna jest po prostu najbardziej nielubianym politykiem w Polsce, a z drugiej przypomina akt desperacki, podobny do referendum Komorowskiego. I właśnie jak Komorowski skończy Kidawa-Błońska, bo twitterowa i fesjbukowa szczujnia już rzuciła się wytykać jej lapsusy językowe, które potem dziennikarze w mundurach będą grzali w TVP. I będzie szło im łatwo, zbyt łatwo, gdyż Kidawa-Błońska jest kompletnie do swej roli nieprzygotowana. O tym, że ma być ponoć premierką, dowiedziała się przecież kilkanaście godzin wcześniej. Owo nieprzygotowanie oczywiście wyjdzie od razu, brak jakichkolwiek konkretnych propozycji, niewiedza, brak medialnej retoryki – po prostu w ciągu miesiąca zrobią z tej sympatycznej pani „Bronka »wchodzę z bulem na krzesło« Komorowskiego”, bo tak działa przemysł nienawiści.
czytaj także
Kolejny więc raz: może to być ruch trafny, jeśli chodzi o robienie kłopotu lewicy w Warszawie, ale w kontekście walki z PiS to strzał w stopę. Teraz wystarczy, że Morawiecki zaproponuje debatę i od razu wyjdzie na jaw, jak zagubiona jest Kidawa-Błońska i jak bardzo nie rozumie współczesnej polityki medialnej, i jak nie zna się na rządzeniu państwem, bo nigdy się do tego nie przymierzała. Mianowany dziś na premiera, dajmy na to, Rafał Grupiński, też miałby o rządzeniu państwem i jego konkretnych problemach nikłe pojecie, bo też się do tego nie przygotowywał. I równie słabo wypadłby w ewentualnej debacie.
A najlepsze, że PO ma przecież wciąż masę szczęścia. Wybucha afera za aferą, Trump lekceważy Polskę, a Pence nie ogłasza końca wiz, za to dziękuje za nieopodatkowywanie internetowych gigantów. Dodatkowo podział na listy wyborcze jest dla PO korzystny, bo żeby odebrać PiS władzę, wystarczy, że ów PiS zejdzie na jakieś 40%. Tak, nawet przy 40% poparcia dla PiS, to właśnie Schetyna może zostać premierem. Pokażcie mi więcej takich krajów z takim układem politycznym.
czytaj także
Wszystko to jednak marne pocieszenie dla opozycji, albowiem tak jak Kaczyński w 2011 roku, tak Schetyna w roku 2019 wciąż nie przyjmuje do wiadomości, jak bardzo jest nielubiany. Tak jak PiS w 2011 roku, tak PO w 2019 wciąż uważa, że same afery są wystarczającym powodem do zmiany władzy. I tak jak PiS w 2011, tak PO w 2019 dostanie lekcję, jak trudno jest leniowi wygrać wybory z kimś, kto spełnia aspiracje ogromnej rzeszy Polaków.
