#Wybory prezydenckie w USA 2020

Z przeglądu starych i nowych relacji wynika, że wiceprezydent Trumpa Mike Pence miał całkiem spore szanse zawisnąć na naprędce sporządzonej szubienicy pod Kapitolem.

W Senacie USA wciąż panuje jednomyślność tam, gdzie chodzi o interesy prawdziwego klienta Waszyngtonu, którym niestety nie są amerykańscy obywatele, ale wielki biznes.

Jeśli nie dokona się natychmiastowa i całkowita detrumpizacja Partii Republikańskiej, sprawy przybiorą dużo, dużo gorszy obrót.

Dwupartyjny system wyborczy sprzyja polaryzacji, a ubożenie klasy średniej i przemiany kulturowe wywołują u mniej zamożnych białych niepokój. Wzrastające nierówności społeczne są zaś zarzewiem buntu wśród mniejszości etnicznych.

Skrajnie prawicowe grupy posługujące się przemocą nie znikną wraz z Trumpem. Co się stanie, jeśli zjednoczy je nowy populista, ktoś politycznie zdolniejszy od Trumpa?

Zanim na Kapitol wtargnęli zwolennicy Trumpa, proces zatwierdzania wyniku wyborów przerwał senator z Arizony, który odmówił uznania głosów elektorskich swojego stanu.

„Wielka lekcja z prezydentury Trumpa jest taka: demokracja jest krucha i niedoskonała. Wszędzie”. Rozmowa z prof. Davidem Ostem.

W czwartek rano czasu polskiego Kongres uznał Joe Bidena zwycięzcą wyborów prezydenckich w USA. Jeszcze nigdy procedura ta nie wywołała tylu emocji.

Wyborcy z grup, które Trump oczerniał, obrażał i krzywdził przez całą kadencję, w tym roku głosowali na niego chętniej niż cztery lata temu. Jest coś, co łączy te grupy.

W „progresywnej” administracji Bidena nie ma miejsca na lewicę.

My, zamożni Amerykanie, żyjemy teraz jak pączki w maśle. Ale robotnicy nie uczestniczą w tym boomie, chyba że na warunkach prekariackich – mówi Adam Tooze w rozmowie z Michałem Sutowskim.

Joe Biden nie jest Trumpem – i na tym jego zalety się w zasadzie kończą. W USA wraca do władzy „skrajne centrum”, które marzy tylko o jednym: żeby było tak jak przedtem.

Część wyborców z klasy robotniczej wciąż wierzy, że Donald Trump broni ich interesów. To właśnie tych wyborców trzeba odzyskać.

Lewicowa Drużyna w Kongresie USA rozszerzyła się do dziewięciu osób. To wciąż niewiele, ale młode pokolenie coraz częściej wypiera „dożywotnich”, zdawało się, kongresmenów.

Amerykanie wybrali nowego prezydenta. W niektórych stanach zdecydowali też o kształcie prawa narkotykowego.

Trump, chociaż przegrał wybory, dostał więcej głosów niż cztery lata temu. To zła wiadomość dla amerykańskiej lewicy.

Iluzjonista Trump stoi na środku sceny, a niecałej połowie amerykańskich wyborców się to podoba – albo przynajmniej wolą taką iluzję od rzeczywistości.

Centryści z Partii Demokratycznej uważają, że mówienie o „socjalizmie” pogorszyło wyniki w wyborach do Kongresu. Ale to oni tracą mandaty, nie lewicowe skrzydło.

Słodko-gorzka wygrana demokratów nie obiecuje amerykańskiej lewicy (ani światu) żadnych rewelacji.

Alexandria Ocasio-Cortez, najmłodsza i najbardziej progresywna kongresmenka w USA, ostro punktuje wewnątrzpartyjną politykę swojej formacji.

Z Trumpem u steru amerykańskiej polityki wszelkie porozumienie było w zasadzie niemożliwe. Teraz trzeba będzie zacząć się dogadywać.

Utrzymanie bądź zatopienie flagowca Trumpa ma być dowodem zatopienia bądź uratowania całej prawackiej floty.

Amerykanie nie stali jedynie przed wyborem między republikanami a demokratami, ale między republikanami a demokracją.

Michał Sutowski rozmawia z filozofką Karoliną Lewestam, szefową działu Idee miesięcznika „Pismo”.

Tegoroczne wybory w USA symbolicznie zbiegają się z głębokimi przemianami światowego porządku i schyłkiem dominacji Zachodu – a szczególnie Ameryki – w świecie.

Dla amerykańskich rasistów i zwolenników segregacji tegoroczne wybory to ostatnia, wielka bitwa o wszystko.

Usłyszeliśmy, że za wszystko, co złe w Ameryce, odpowiada… Joe Biden. To przez jego nieudolność Trump musiał zostać prezydentem.

Debata wiceprezydencka pokazała wreszcie ducha i myślenie obu partii. Lewicowi wyborcy w Ameryce nie mają się z czego cieszyć.

Trudno uwierzyć, że jeden z tych dwóch osobników, z których żaden nie potrafił sformułować ani jednej pełnej myśli, będzie rządził Ameryką przez następne cztery lata.

Demokraci muszą się oprzeć na różnorodnej koalicji – od konserwatywnych obyczajowo czarnych kobiet, przez liberalnych obyczajowo mieszkańców przedmieść, po socjalistów.

Administracja Trumpa chce, żeby życie w kraju wróciło do normy jak najszybciej. Jej zdaniem finansowa zapomoga trzyma ludzi w domu i nie pozwala na szybką odbudowę gospodarki.

Populistyczna prawica wytwarza rozczarowanie polityką: poczucie, że „wszyscy kłamią”, „nic się nie da zrobić” i tylko silny przywódca może ogarnąć cały ten bałagan.

Po Superwtorku faworytami w wyścigu prawyborczym demokratów są Joe Biden i Bernie Sanders. Ten drugi ku przerażeniu sektora finansowego i wielkiego biznesu.

Kiedyś Bloomberg postanowił zapłacić, żeby zostać menadżerem Nowego Jorku. Dziś chce sobie kupić prezydenturę.

Sanders wygrywa prawybory – choć nawet własna partia próbuje podstawić mu nogę.

Pytanie, kto mocniej oberwie: Trump czy jego potencjalny kontrkandydat w przyszłorocznych wyborach.

Joe Biden radzi rodzicom, by do uczenia dzieci nowych słów używali gramofonu. A jak inni demokraci walczą o Biały Dom?

Krajowy Komitet Partii Demokratycznej to najwyższa władza w partii i jedna z głównych sprężyn zegara, który nowa lewica chce zdemontować.

Elizabeth Warren chce chronić amerykańskie interesy handlowe przed skutkami globalnych umów o wolnym handlu – po to, by chronić miejsca pracy, społeczności lokalne i środowisko.

Nadciągają wybory prezydenckie w USA. Co wiemy po drugiej turze debat w Detroit?

Czy Ameryka jest gotowa na prezydenta z pokolenia milenialsów, progresywnego weterana wojny w Afganistanie, który pozostaje w związku małżeńskim z mężczyzną?

Mamy pierwszą oficjalną kandydatkę, która stanie do prezydenckich prawyborów Partii Demokratycznej.