#Gruzja

„Centralnie o Wschodzie” – tak brzmi dewiza podcastu „Blok wschodni”, który prowadzą Paulina Siegień i Wojciech Siegień.

Gruzińska dziennikarka Marta Ardashelia relacjonuje z Tbilisi przebieg protestów przeciwko ustawie o agentach zagranicy.

Od startującego właśnie szczytu unijnego zależeć będzie, czy Ukraina, Mołdawia i Gruzja otrzymają status państw kandydujących do Wspólnoty.

Tragedią gruzińskiego systemu politycznego jest iluzja wyboru. Chociaż Gruzińskie Marzenie i Zjednoczony Ruch Narodowy więcej łączy, niż dzieli.

To głównie kobiety walczą muzyką o równość społeczną w Gruzji.

Dobudówki, których pełno w Europie Wschodniej, robią wrażenie tymczasowości i całkowitego braku poszanowania dla innych. Ale budzą też podziw dla nieposkromionej myśli technologicznej.

20 listopada w centrum Tbilisi mężczyzna napadł na parabank MBC i z nieprawdziwym granatem w ręku uwięził 11 zakładników. Żądał całkowitego zakazu hazardu w Gruzji, zmniejszenia oprocentowania kredytów do 7 proc. oraz kontroli państwa nad cenami leków.

Niektórzy artyści wystąpili w „A potem tańczyliśmy” anonimowo i na własne życzenie zostali pominięci w napisach końcowych.

W Gruzji często dochodzi do wczesnych małżeństw, wczesnych ciąż i aborcji, a osoby LGBT w razie coming outu nie mogą liczyć na żadną pomoc.

Historia ruchów LGBT+ pokazuje, że warto walczyć, nawet jeśli bywa ciężko.

Prezydentem patriarchalnej Gruzji została kobieta, ale nie należy z tego wyciągać pochopnych wniosków. Salome Zurabiszwili jest jedynie marionetką obozu władzy.

Gruzini zmienili politykę narkotykową dzięki tanecznym protestom pod parlamentem.

Kultura rejwu wraca w Gruzji do swoich politycznych korzeni – do roli, jaką odgrywała w konserwatywnej Wielkiej Brytanii ery Margaret Thatcher.