#Gruzja

W sobotę w Gruzji odbyły się historyczne wybory parlamentarne. Sprzyjająca Rosji partia władzy wygrała je w cuglach. Jak to możliwe w kraju, w którym według badań nawet 90 proc. obywateli chce przystąpienia do Unii?

Jesienią 1920 roku międzynarodowa delegacja socjalistów opuściła Gruzję zdumiona i zafascynowana obrazem młodego państwa. „Oni stworzyli najdoskonalszy socjalizm w Europie” – przekonywała Ethel Snowden.

Największym problemem gruzińskiej polityki od lat jest brak atrakcyjnej alternatywy, która mogłaby stać się przeciwwagą dla elity rządzącej.

Skrajna prawica brutalnie przerwała festiwal organizowany w Tbilisi przez aktywistów LGBTQ+.

Tragedią gruzińskiego systemu politycznego jest iluzja wyboru. Chociaż Gruzińskie Marzenie i Zjednoczony Ruch Narodowy więcej łączy, niż dzieli.

Czy polskie duchowieństwo również zacznie stosować zabiegi magiczne, by wpłynąć na wzrost demograficzny?

Czy rejwerskie protesty z 2018 roku coś zmieniły w Gruzji? Tak, ultrarestrykcyjne prawo antynarkotykowe uległo złagodzeniu. Ale jego uczestnicy są dziś zniesmaczeni sobą, nie widzą większej zmiany.

To głównie kobiety walczą muzyką o równość społeczną w Gruzji.

Dobudówki, których pełno w Europie Wschodniej, robią wrażenie tymczasowości i całkowitego braku poszanowania dla innych. Ale budzą też podziw dla nieposkromionej myśli technologicznej.

20 listopada w centrum Tbilisi mężczyzna napadł na parabank MBC i z nieprawdziwym granatem w ręku uwięził 11 zakładników. Żądał całkowitego zakazu hazardu w Gruzji, zmniejszenia oprocentowania kredytów do 7 proc. oraz kontroli państwa nad cenami leków.

Niektórzy artyści wystąpili w „A potem tańczyliśmy” anonimowo i na własne życzenie zostali pominięci w napisach końcowych.

W Gruzji często dochodzi do wczesnych małżeństw, wczesnych ciąż i aborcji, a osoby LGBT w razie coming outu nie mogą liczyć na żadną pomoc.

Historia ruchów LGBT+ pokazuje, że warto walczyć, nawet jeśli bywa ciężko.

Prezydentem patriarchalnej Gruzji została kobieta, ale nie należy z tego wyciągać pochopnych wniosków. Salome Zurabiszwili jest jedynie marionetką obozu władzy.

Gruzini zmienili politykę narkotykową dzięki tanecznym protestom pod parlamentem.

Kultura rejwu wraca w Gruzji do swoich politycznych korzeni – do roli, jaką odgrywała w konserwatywnej Wielkiej Brytanii ery Margaret Thatcher.