Polityczna praktyka zradykalizowanej prawicy, szczególnie wobec kobiet i dyskryminowanych mniejszości, przypomina maltretowanie rodziny przez przemocowca. Prawica najwyraźniej lubi się znęcać, jednocześnie krzycząc, że to ona jest ofiarą brutalnej napaści.
Jeśli jesteś osobą LGBTQ+ w Ameryce, istnieje duża szansa, że znasz kogoś, kto po dokonaniu coming outu przed rodzicami usłyszał jakąś wersję tych słów: „Wolał(a)bym usłyszeć, że nie żyjesz”. Wydaje się to szczególnie powszechne zwłaszcza pośród konserwatywnych chrześcijan.
20 kwietnia tego roku reprezentantka stanu Montana Kerri Seekins-Crowe z Partii Republikańskiej wyraziła się w podobny sposób podczas debaty dotyczącej ustawy zakazującej opieki medycznej afirmującej płeć dla nieletnich. To kolejny dowód na autorytarne zapędy republikanów zmierzające w kierunku kontroli i ucisku marginalizowanych grup. 28 kwietnia gubernator Montany Greg Gianforte podpisał ustawę, chociaż jego queerowe dziecko, David Gianforte, nalegało, by tego nie robił.
„Bo Bóg powiedział…” Jak chrześcijańska prawica blokuje politykę klimatyczną
czytaj także
Podczas debaty w Izbie Reprezentantów Seekins-Crowe odniosła się lekceważąco do udowodnionego faktu, iż odmowa afirmującej płeć opieki zdrowotnej zwiększa ryzyko samobójstwa u młodzieży transpłciowej. Kobieta wspomniała o czasie, kiedy jej własna córka miała skłonności samobójcze: „Ktoś zapytał mnie, czy nie zrobiłabym absolutnie wszystkiego, żeby ją uratować. A ja musiałam się poważnie zastanowić. Odpowiedź brzmiała: nie”.
Dalej republikańska ustawodawczyni przedstawiła siebie jako główną ofiarę kryzysu psychicznego córki: „Nie zamierzałam ugiąć się pod jej emocjonalną manipulacją, ponieważ była niezdolna do podejmowania tych decyzji i musiałam podjąć je za nią. Nie mogłam pozwolić, by zniszczyła moją rodzinę, by zniszczyła mnie”.
Z kontekstu wypowiedzi nie wynika, o jakie „decyzje” mogłoby chodzić. Za to wyjątkowo jasne jest to, że Seekins-Crowe nie rozumie, czym jest dysforia płciowa, nie wykazuje żadnej empatii wobec osób transpłciowych i nie interesuje jej traktowanie ich jak równych sobie.
czytaj także
Tej samej pogardzie dała wyraz republikańska większość w Izbie Reprezentantów Montany, kiedy ukarano pierwszą otwarcie transpłciową osobę wybraną do legislatury stanowej, reprezentantkę Zooey Zephyr, za jak najbardziej trafny komentarz, że ustawodawcy głosujący za zakazaniem afirmującej płeć opieki zdrowotnej dla nieletnich będą mieli krew na rękach.
Gdy Zephyr zakończyła swoją wypowiedź, republikański spiker Izby Matt Regier zabronił jej dalszego debatowania nad ustawą. To wzbudziło protesty w jej obronie, a w konsekwencji republikańscy prawodawcy z Montany postanowili pójść w ślad swoich partyjnych kolegów z Tennessee i ostatecznie wykluczyli Zephyr z uczestnictwa w obradach do końca sesji legislacyjnej.
W Tennessee republikańska większość usunęła dwóch afroamerykańskich członków Izby Reprezentantów, demokratów, za udział w pokojowym proteście nawołującym do uchwalenia ustawy regulującej posiadanie broni szturmowej w następstwie tragicznej strzelaniny w szkole. Republikanie z Montany, tak jak w Tennessee, usiłowali przedstawić pokojowy protest w siedzibie zgromadzenia jako agresywny i stanowiący zagrożenie, a samą Zephyr jako nieokrzesaną i niebezpieczną.
W materiale CNN można było usłyszeć: „Liderka większości w Izbie Reprezentantów Sue Vinton oskarżyła [Zephyr] o narażenie zdrowia członków i pracowników zgromadzenia podczas poniedziałkowych protestów na sali obrad”. Inny republikanin David Bedey mówił o „chaosie i zamieszaniu”, który miał stanowić „zamach na naszą demokrację przedstawicielską”. Tymczasem w związku z protestem w Montanie, podobnie jak w Tennessee, nie odnotowano żadnych szkód materialnych ani gróźb wobec pełniących swoją funkcję urzędników.
Tak ostrych słów nie usłyszymy jednak o gwałtownym zrywie republikanów z 6 stycznia 2021 roku, którzy przypuścili szturm na Kapitol. Republikańscy urzędnicy stanowi przedstawiają siebie jako ofiary, a nie jako sprawców przemocy, jakimi są w rzeczywistości.
czytaj także
Dobrym przykładem tego zachowania jest Regier, który nazwał protesty „czarnym dniem dla Montany”, a w związku z potraktowaniem Zephyr powiedział: „Izba Montany nie da się zastraszyć”. To co najmniej interesujące, że taka retoryka wychodzi od agresora ponoszącego bezpośrednią odpowiedzialność za odebranie głosu Zephyr po tym, jak wypowiedziała na głos niewygodną dla niego prawdę.
W tym samym czasie grupa prawicowych republikańskich parlamentarzystów Montana Freedom Caucus wydała pełne dezinformacji oświadczenie, w którym nawołuje do potępienia Zephyr oraz przypisuje jej płeć niezgodną z jej tożsamością. Nie zapominajmy też, że republikański gubernator Montany Gianforte znany jest dziś w całej Ameryce tylko dlatego, że w 2017 roku zaatakował dziennikarza „Guardiana” i został przyłapany na kłamstwie o tym zajściu.
Te przykłady zachowań składają się na coś, co doczekało się nazwy republikańskiej „polityki maltretowania” (politics of abuse): to autorytarna taktyka, która wzorce nękania w relacjach międzyludzkich przenosi na większą skalę społeczną. Tę strategię najlepiej wyraża akronim DARVO, od angielskich słów deny, attack, reverse victim and offender – zaprzeczanie, atakowanie, zamiana ról sprawcy i ofiary. To właśnie robi Partia Republikańska, zarówno w Tennessee i Montanie, jak i w Waszyngtonie.
Rodzice wygrażają bibliotekarkom, książki dziurawione są kulami. A to nie wszystko
czytaj także
Jednak społeczna odpowiedź na te zachowania, również w stanach zdominowanych przez republikanów, pokazuje, że Amerykanie umieją przejrzeć tę podłość i próbują ją powstrzymać. W Tennessee miejscowe władze okręgów, z których kandydowali usunięci reprezentanci Justin Pearson i Justin Jones, przywróciły ich do Izby Reprezentantów, sprzeciwiając się republikańskim wysiłkom pozbawienia ich prawa głosu. Protesty w obronie Zephyr również świadczą o publicznym niezadowoleniu z jej niesprawiedliwego potraktowania.
Podobnie jak Kansas, Montana to stan, gdzie demokraci i republikanie wymieniają się za sterami – Gianforte jest pierwszym republikańskim gubernatorem od ponad półtorej dekady. Jeśli republikanie nadużyją swojej obecnej przewagi, wyborcy ze stanu, którego mottem jest „żyj i pozwól żyć”, mogą ich za to ukarać.
Wielu obserwatorów zaskoczył fakt, że wyborcy w Kansas odrzucili drakońską antyaborcyjną poprawkę konstytucyjną, a nowy raport z Pew Research Center wskazuje wzrost niezadowolenia spowodowany trudnością dostępu do aborcji w stanach, które niedawno przegłosowały surowe zakazy.
czytaj także
Wszystko to napawa mnie ostrożnym optymizmem przed wyborami w 2024 roku. Chociaż do tego czasu wiele może się jeszcze wydarzyć, a pełna kontrola republikanów nad rządem federalnym jest realnie możliwa, to żywię nadzieję, że wielu Amerykanów – nawet tych z konserwatywnych regionów – sprzeciwi się siłowemu usuwaniu różnic i uciszaniu odrębnych zdań w życiu publicznym oraz że ta postawa znajdzie swój wyraz przy urnach wyborczych, nawet jeśli system jest skonstruowany w sposób dający republikanom niesłuszną przewagę.
**
Chrissy Stroop jest pisarką, mówczynią i działaczką, byłą członkinią Kościoła ewangelikalnego. Wraz z Lauren O’Neal zredagowała zbiór esejów Empty the Pews: Stories of Leaving the Church (Puste ławki: opowieści o wyjściu z Kościoła). Publikowała w „Dame Magazine”, „Foreign Policy”, „The Boston Globe”, „Playboyu” i innych czasopismach, również naukowych. Doktora Uniwersytetu Stanforda w dziedzinie współczesnej historii Rosji. W 2019 roku dokonała coming outu jako transkobieta i weszła na ścieżkę tranzycji medycznej. Mieszka w Portland (USA).
Artykuł opublikowany w magazynie openDemocracy na licencji Creative Commons. Z angielskiego przełożyła Anna Opara.
