Przypisywanie zbrodni pedofilii mniejszościom seksualnym to prymitywna kalka z antysemickiego dyskursu sprzed II wojny światowej. Dlatego napis „Stop pedofilom z LGBT” wkurzył Witkowskiego.
Nasz kolega Przemysław Witkowski został wczoraj pobity. Dlaczego? Dlatego że zareagował na obraźliwe napisy na murze. Między innymi na napisy homofobiczne. Inaczej niż to często bywa, napadnięto go nie dlatego, żeby faktycznie był gejem, nie został też „omyłkowo wzięty za geja” (co w samych tylko ostatnich kilku dniach spotkało biegacza w podlaskim Szczuczynie czy projektanta mody Piotra Krajewskiego w Gdyni). Po prostu w czasie przejażdżki rowerowej odrzańskimi bulwarami we Wrocławiu wyraził słowną dezaprobatę dla treści, które zauważył. A co konkretnie go tak zbulwersowało?
czytaj także
Na murach nad Odrą można przeczytać między innymi: „Stop zwyrolom z LGBT” i „Stop pedofilom z LGBT”. A co jest z tym przekazem nie tak? Oczywiście poza faktem niszczenia przestrzeni miejskiej nielegalnym graffiti i faszystowskim krzyżem celtyckim wpisywanym w literę „o”? Czyżby nasz kolega życzył sukcesów pedofilom z LGBT?
Nie, po prostu nasz kolega jest historycznym erudytą i wie, że przypisywanie – kompletnie wbrew statystyce i wiedzy naukowej – zbrodni na dzieciach mniejszościom seksualnym to prymitywna kalka z antysemickiego dyskursu sprzed II wojny światowej. Bo z niemieckiego „Stürmera”, ale i naszych rodzimych „ABC” czy „Gazety Porannej 2 Grosze” można się było kiedyś dowiedzieć, że Żydzi „seksualizują dzieci” i demoralizują młodzież – przez osobiste uwiedzenie i niemoralne idee, siejące zamęt w głowach i powodujące rozkład tradycyjnej rodziny. Że są częścią (a właściwie trzonem) obcej kulturowo, gardzącej narodem, wielkomiejskiej elity realizującej obce interesy. I wreszcie, że nienawidzą prawdziwych Niemców czy Polaków, bo taka już ich natura, a jeszcze im za to zagranica płaci.
czytaj także
Fakt, że tamci wyimaginowani Żydzi nosili (czasem ukryte dla niepoznaki) pejsy, a ci znani z okładek niepokornych tygodników geje noszą spodnie rurki i różowe torebki – jest drugorzędny. Klisza myślowa jest równie toporna, co niebezpieczna, bo demonizowanie, wywoływanie lęku i uczucia obrzydzenia do jakiejś grupy to już nie pierwszy, ale drugi poziom wciąż aktualnej „piramidy nienawiści” Gordona Allporta z połowy XX wieku.
Nasz kolega Przemysław Witkowski uważnie obserwuje też debatę polityczną w Polsce. Widzi więc, że przeniesienie odium zbrodni seksualnych na środowiska LGBT to rozmyślna odpowiedź na – poparte dowodami i licznymi przykładami z wielu krajów, w tym ostatnio z Polski – oskarżenia wobec instytucji kościelnych. Tych, które swych funkcjonariuszy molestujących i gwałcących nieletnich od lat chronią przed ujawnieniem i karą, ukrywają ich przestępstwa przed wymiarem sprawiedliwości, zastraszają i poniżają ofiary. A ostatnio odwracają kota ogonem, za problem instytucjonalnej zmowy milczenia podstawiając – tak, zgadliście – wpływy homoseksualnego lobby w Kościele.
Jedną z ulubionych „symetrystycznych” zabaw części prawicy oraz tzw. niezależnych obserwatorów jest zrównywanie oskarżeń o ukrywanie pedofilii przez instytucję Kościoła (jako niesprawiedliwie uogólniających) z nagonką na mniejszości seksualne prowadzoną z tego samego, pozornie, klucza. Na zasadzie: „jasne, że nie każdy gej to pedofil, ale przecież i nie każdy ksiądz – a jakoś lewicy to nie przeszkadza rzucać oskarżeń na całą, ogromną przecież społeczność, w której, jak to w życiu, mogą się znaleźć czarne owce”.
czytaj także
Tyle że to wszystko fundamentalne pomieszanie pojęć. I nauka, i kroniki kryminalne pokazują jednoznacznie, że do aktów pedofilii najczęściej dochodzi w rodzinach (tzw. zwyczajnych, czyli po prostu heteroseksualnych) oraz w różnego typu instytucjach nadzoru. A to dlatego, że najważniejszymi warunkami sprzyjającymi dokonaniu zbrodni tego rodzaju jest pozycja władzy oraz poczucie bezkarności sprawców, wynikające z niższego statusu ofiary oraz ochrony, na jaką ci sprawcy mogą liczyć od swych środowisk. Nie ma to nic wspólnego z orientacją seksualną, raczej niewiele ze światopoglądem (nic nie wskazuje na jakieś szczególne predyspozycje do pedofilii u liberałów czy konserwatystów, względnie katolików, protestantów czy ateistów), za to bardzo wiele – z autorytetem społecznym i moralnym, jaki stoi za potencjalnym czy faktycznym sprawcą. Nie tylko wpływowym celebrytą (choć to niewątpliwie pomaga uniknąć odpowiedzialności, vide sprawa Jimmy’ego Savile’a z BBC), ale też kimś, kto ma nad ofiarą „strukturalną” przewagę, jako rodzic, nauczyciel, katecheta, przełożony czy guru.
I właśnie dlatego wieszanie dziecięcych bucików na płocie Kościoła to wołanie o sprawiedliwość dla ofiar i ukaranie sprawców, których chroni potężna instytucja. A pisanie na murach, że geje to pedofile, to retoryczna zachęta do fizycznego pogromu. Czego złamana przegroda nosowa naszego kolegi jest wstrząsającą ilustracją.
