Mogłoby się wydawać, że osoby, które zaprzeczają antropogenicznym zmianom klimatu, już od dawna należą do tej samej ekipy wujciów-wariatuńciów, co ludzie przekonani, że iluminaci rządzą światem, Jan Kulczyk żyje (ale się ukrywa), lądowanie na Księżycu nie miało miejsca, a samoloty rozpylają chemikalia mające truć i kontrolować populację, tzw. chemtrailsy.
Niestety wyróżnia ich przynajmniej jedno. Negacjonistów klimatycznych jest znacznie więcej. Ja przynajmniej nie spotkałem w swoim życiu nikogo na serio wierzącego w iluminatów czy inne wymienione wcześniej i całkiem popularne teorie spiskowe, a negacjonistów spotykam całą masę. Z każdym spotkaniem ich postawa dziwi mnie coraz bardziej, bo ostatecznie od dawna istnieje naukowy konsensus na temat tego, że klimat się ociepla i zmienia, a przyczyną tego są gazy cieplarniane, które emitujemy do atmosfery.
Anna Zalewska i topniejące lodowce
Na szczęście klimat (nomen omen) polityczny się zmienia i ci, którzy kiedyś twierdzili, że globalnego ocieplenia nie ma, dziś czasem już przyznają, że może i jest, ale nie powoduje go człowiek.
Zresztą może to nawet dobrze, że jest, bo będzie cieplej. Niestety wciąż spotkać można również osoby, które nic sobie nie robią ze stanu wiedzy naukowej i są gotowe twierdzić, że żadnej zmiany klimatu nie ma, bo w zimie czasem jest zimno, a w lecie ciepło. Daleko nie szukając, Andrzej Duda pisał na Twitterze w 2013: „Jak sobie pomyślę, że płacimy za «globalne ocieplenie» i popatrzę za okno, to mnie trafia szlag”. Oczywiście za brak umiejętności odróżnienia klimatu od pogody odpowiada między innymi katastrofalny stan polskiej edukacji ekologicznej. Większość lekcji przyrody odbywa się w betonowych salach, a o zmianach klimatu zazwyczaj się milczy. Jeszcze gorzej zrobiło się pod przewodnictwem byłej już ministry Anny Zalewskiej, której zdarzyło się propagować znany mit i twierdzić: „Tak naprawdę globalnego ocieplenia nie ma, ponieważ na Arktyce powinien lód topnieć, a przybywa. Dlaczego mówią nam inaczej? Bo to kosmiczna kasa, ekolodzy takie pieniądze zarabiają na tym ociepleniu!”.
Do kosmicznej kasy, jaką rzekomo zarabiają ekolodzy, jeszcze wrócimy. Tymczasem chciałbym się zastanowić, dlaczego ministra edukacji nie zna podstawowych faktów naukowych, a wręcz im zaprzecza? Być może dlatego, że w zarządzanych przez nią szkołach uczy się o zmianach klimatu dopiero w liceum, na geografii, ale wyłącznie w programie rozszerzonym. Anna Zalewska, jako polonistka, zapewne do takiej klasy nie uczęszczała, więc też nie miała gdzie się dowiedzieć. Choć trochę dziwne, że nie powiedzieli jej tego wykładowcy na studiach podyplomowych z zakresu ochrony środowiska, które ukończyła. Niestety nie trzeba uczęszczać na rozszerzoną geografię, żeby usłyszeć o topnieniu lodowców. Nie trzeba nawet korzystać z polskojęzycznych, choć antypolskich mediów. Wystarczy oglądać TVP, które w 2015 informowało, że „tak źle nie było od początku prowadzenia badań na ten temat. Lodowce na całym świecie stopniały do najniższego poziomu od 120 lat”.
Za brak umiejętności odróżnienia klimatu od pogody odpowiada między innymi katastrofalny stan polskiej edukacji ekologicznej. Większość lekcji przyrody odbywa się w betonowych salach, a o zmianach klimatu zazwyczaj się milczy.
Można by się zastanowić, dlaczego TVP głosi fakty tak jawnie sprzeczne z tym, co głosi ministra Zalewska. Czyżby też była opłacana kosmiczną kasą od ekologów? Ale to już pytanie do Jacka Kurskiego. Albo ministra środowiska, bo o topnieniu lodowców możemy też przeczytać na rządowej stronie programu adaptacji do zmian klimatu Klimada.
Betonowanie rzek i susza
Z drugiej strony można się zastanawiać, dlaczego Ministerstwo Środowiska wydaje pieniądze na adaptowanie się do procesów, w których istnienie nie wierzy ministra edukacji, a także wielu innych prominentnych polityków PiS-u. Choć dziś już nie tak chętnie jak kilka lat temu. Ze zmianami klimatu przeprosił się już Andrzej Duda, Anna Zalewska nigdy nie przeprosiła za wygłaszane bzdury, ale za to do Brukseli jedzie zajmować się OZE, a nasze Ministerstwo Destrukcji Środowiska ugościło nawet szczyt klimatyczny, więc trochę głupio byłoby twierdzić, że zapraszamy do Polski delegatów ze 196 krajów, żeby stworzyć międzynarodowy program zapobieganiu czemuś, czego nie ma. Tym bardziej że widzimy to na własne oczy. Straty rolnicze są tak kosztowne, że do wdrażania planu przeciwdziałania skutkom suszy zostały zatrudnione Wody Polskie. Szkoda tylko, że nikt im nie powiedział, żeby przestali betonować rzeki, ale najwyraźniej kosmiczny program rozwoju żeglugi śródlądowej jest ważniejszy od braku powodzi.
czytaj także
Trudno oczekiwać od polityków PiS-u, że porzucą swoje mocarstwowe plany („mamy węgla na dwieście lat”) wobec zagrożenia, które z pewnością części z nich ciągle wydaje się wyłącznie teoretyczne. Całkiem niedawno europoseł Ryszard Czarnecki wsławił się powiedzeniem, że „pozostało ryczeć ze śmiechu nad ideą «globalnego ocieplenia»”, bo w zimie na Podkarpaciu i Lubelszczyźnie było minus sześć. Urodzony w Londynie Richard Henry może oczywiście nie pamiętać, jakie mroźne zimy były w Polsce pięćdziesiąt lat temu, ale zważywszy że przez wiele lat pracował jako dziennikarz, zapewne wie, jak wyszukiwać informacje, gdy się ich nie ma. Wystarczy wpisać w Google „jak się zmienia klimat Podkarpacia”, żeby się dowiedzieć, że do lat osiemdziesiątych zdarzały się w Rzeszowie wakacje, gdy nie było ani jednego upalnego dnia (w sensie fachowym upałem nazywamy sytuację, gdy temperatura przekroczy 30 stopni Celsjusza), tymczasem już w 2015 liczba dni upalnych przekroczyła trzydzieści.
Po co nam naukowcy?
Oczywiście możemy ryczeć ze śmiechu i nie wierzyć w te pomiary. Ale w co w takim razie wierzymy? Na całym świecie są dziesiątki tysięcy stacji meteorologicznych i pomiarowych. Państwowych i prywatnych. Mamy też satelity, dzięki którym możemy obserwować katastrofalne zjawiska, jak wspomniane topnienie lodowców. Nie wiem, ilu jest naukowców klimatologów, ale z pewnością dziesiątki tysięcy. A jeszcze więcej mamy przyrodników, obserwujących i opisujących katastrofę ekologiczną. Pomiary i badania prowadzone na całym świecie pokazują to samo. Klimat się zmienia, temperatura się podwyższa, lodowce topnieją coraz szybciej, ilość dwutlenku węgla w atmosferze i oceanach rośnie, podobnie jak poziom oceanów.
czytaj także
Jeśli nie chcemy w to wierzyć, musimy zakładać, że istnieje jakiś globalny spisek. W każdej stacji badawczej siedzi jakiś agent i pracowicie, rok za rokiem, fałszuje wyniki, a także zastrasza pozostałych pracowników, żeby nie ujawniali prawdziwych danych.
Co więcej, spisek ten jest tak świetnie zorganizowany, że przez ostatnie pięćdziesiąt lat nie udało się go nikomu ujawnić. Jak to możliwe? Nie radzą sobie z tym nawet przedstawiciele znacznie bardziej od nas zaawansowanych cywilizacji. Wszak wiele osób spotkało kosmitów. A tajnych agentów globalnego ocieplenia jakoś nikt nie może przyłapać na gorącym uczynku.
Jeśli nie chcemy wierzyć w obserwacje klimatologów, musimy zakładać, że istnieje jakiś globalny spisek. W każdej stacji badawczej siedzi jakiś agent i pracowicie, rok za rokiem, fałszuje wyniki.
Gdyby zmian klimatu nie było, byłaby to największa i najbardziej udana mistyfikacja w ludzkiej historii. Jeszcze nigdy tak wszechpotężnej grupie nie udało się dogadać, żeby tak sprawnie oszukiwać cały świat. Ostatecznie na szczyty klimatyczne przyjeżdżają przedstawiciele wszystkich państw świata. OK, Donald Trump nie wierzy, że to człowiek zmienia klimat, ale już naukowcy pracujący dla licznych rządowych agencji USA nie mają wątpliwości.
Oczywiście nie musimy wierzyć naukowcom. Ani lekarzom. Ostatecznie, gdy 97% lekarzy mówi ci, że masz raka, zawsze możesz wierzyć, że to głąby, którzy sami wymyślają choroby, żeby je później leczyć. Ostatecznie gdyby cię wyleczyli, to straciliby pracę. Czyż nie? Podobnie jak klimatolodzy nie mieliby co robić, gdyby się okazało, że zmian klimatu nie ma. Zorganizowali więc globalny spisek, żeby utrzymać swoje suto wynagradzane posady na stacjach meteorologicznych i w instytutach naukowych.
czytaj także
Oczywiście trzeba bardzo się nie znać na rynku pracy i ekonomii, żeby wierzyć, że naukowcy wieszczący katastrofę klimatyczną (i tak pracowicie i jednomyślnie fałszujący otrzymywane wyniki) zarabiają więcej niż pracownicy koncernów naftowych, ba, nawet kopalni. Wiedząc, ile zarabiają naukowcy, a ile nawet nie szefowie, ale szeregowi pracownicy ExxonMobil, Shella, BP czy Chevrona, trudno uwierzyć, żeby ze swoich marnych pensyjek opłacali łapówki i zastraszali dziesiątki tysięcy swoich podwładnych i współpracowników. Niewątpliwie ktoś musi za tym stać. Tylko kto? Taka osoba lub grupa musiałaby dysponować większym majątkiem, wpływami i lepszą organizacją niż firmy wydobywające paliwa kopalne i wszystkie rządy świata. Tym bardziej tajemnicze jest, że pomimo takich pieniędzy i władzy ciągle pozostaje w ukryciu, trzymając w swojej potężnej łapie większość naukowców i polityków.
Można ryczeć
Łatwo sobie wyobrazić, że można robić tysiąc przyjemniejszych rzeczy niż ostrzeganie ludzkości, że nieodwracalnie zmieniliśmy klimat na Ziemi i być może czeka nas zagłada cywilizacji (również tej naszej, judeo-chrześcijańskiej, której tak chętnie wielu polskich polityków broni). Sam czasem czuję się głupio, tłumacząc mniej lub bardziej wykształconym ludziom, że boję się tego, co nas czeka, i czarno to widzę. Sami pewnie wiecie, że ludzie nie zawsze chcą słuchać o wojnach klimatycznych, przymusowej migracji dwóch miliardów ludzi, podnoszącym się poziomie wód (może nawet o trzy metry do 2050) oraz o tym, że za mało robimy, aby to wszystko powstrzymać. Wiecie, całkiem na poważnie się zastanawiam, kiedy kolejne państwa zaczną zakazywać latania. Przynajmniej na krótkich trasach albo częściej niż raz na rok. Tylko że będzie już za późno.
Klimatyczny holocaust, czyli ostateczny triumf pogoni za wzrostem
czytaj także
Oczywiście znacznie łatwiej jest ryczeć ze śmiechu. Zapewne znacznie łatwiej jest pobierać niezłą pensyjkę w KGHM-ie i mieć nadzieję, że może nic się nie stanie. A przynajmniej nie za naszego życia. Oczywiście zazdroszczę dobrego samopoczucia osobom, które wierzą, że jakoś to będzie. Niestety stan mojej wiedzy nie pozwala mi podzielać tego przekonania. Rafy koralowe, będące miejscem życia dla blisko jednej czwartej organizmów morskich, znikną do 2050. Do 2100 stopnieją wszystkie lodowce. Przekroczyliśmy już punkt krytyczny, a emisje ciągle rosną. Zabijamy się na własne życzenie, a raczej na życzenie kapitalistycznego systemu, który sobie stworzyliśmy, a w którego logice krótkoterminowy zysk jest ważniejszy od przyszłości losów ludzkości. I życia waszych dzieci.
Zabijamy się na własne życzenie, a raczej na życzenie kapitalistycznego systemu, który sobie stworzyliśmy, a w którego logice krótkoterminowy zysk jest ważniejszy od przyszłości losów ludzkości. I życia waszych dzieci.
Czym się różnią zatem negacjoniści od płaskoziemców? Ci pierwsi są znacznie bardziej szkodliwi. O ile największym ryzykiem dla osób wierzących, że Ziemia jest płaska, jest to, że nigdy nie wybiorą się w zamorskie podróże, o tyle ludzie, którzy negują zmiany klimatu, są odpowiedzialni za susze, które pustoszą Polskę, topnienie lodowców (śpieszcie się jeździć na narty) oraz zagładę największego morskiego ekosystemu na planecie. A może nawet wojnę w Syrii? Oczywiście również za liczne inne konflikty zbrojne spowodowane przez katastrofy, już nie tak bardzo naturalne.
Co nie znaczy, że bycie negacjonistą nie niesie ze sobą żadnych korzyści. Zapewne żyje się wtedy przyjemniej. Można ryczeć jowialnie jak Ryszard Czarnecki, wyśmiewając modne bzdury. I nigdy w życiu nie przyjdzie wam doświadczyć tego dojmującego uczucia, o którym już całkiem dawno pisał Aldo Leopold: „Jedną z kar edukacji ekologicznej jest to, że żyjesz samotnie w świecie ran”.
