Celem projektu jest przedstawienie dysonansu poznawczego, jaki istnieje w osobach z syndromem współuzależnienia oraz dialogu wewnętrznego między osobami uzależnionymi a współuzależnionymi. Osób, które żyją w ciągłym schemacie iluzji i zaprzeczeń.
Rada Stypendium Pamięci Konrada Pustoły w składzie: Marta Bogdańska, Piotr Gruszczyński, Magdalena Malińska, Jakub Szafrański, Karolina Ochab i Wojciech Pustoła przyznała w tym roku stypendium Agnieszce Jurek.
Szczególnej uwadze polecamy również zgłoszenie Mikołaja Kiembłowskiego, którego pracę zobaczyć można na osobistym profilu fotografa.
Agnieszka Jurek uzyskała dyplom z fotografii na Wydziale Grafiki ASP w Gdańsku w pracowni fotografii reklamowej pod kierunkiem Witolda Węgrzyna oraz prof. dr hab. Jadwigi Okrassy. Działa w obrębie fotografii portretowej i kreacyjnej. W swoich pracach porusza tematy związane z poszukiwaniem własnej tożsamości oraz przepracowywaniem kryzysów emocjonalnych. Publikowała w czasopismach „Format” i „Kwartalnik Fotografia”. Jej prace zostały wyróżnione m.in. w ramach Budapest International Foto Awards (2020), Tokyo International Foto Awards (2019) czy International Photography Awards (2010).
Uzasadnienie wyboru Rady
Alkoholizm, współuzależnienie – to traumatyczne tematy na ogół wstydliwie ukrywane w wielu polskich rodzinach. Nie jesteśmy chyba w stanie wyobrazić sobie w jak wielu. Nagrodzony cykl podchodzi do tego tabu, dawkując artystyczną anestezję świetnych kadrów i nieoczywistych obrazów połączonych z bardzo emocjonalnym tekstem, minizapiskami z dziennika z otchłani traumy. Ta anestezja podejrzanym pięknem pozwala nam podążyć za tematem, nie odrzucić go, pozwala nie zamykać się na bardzo trudną rozmowę. Przyzwyczailiśmy się do tego, że prywatne staje się polityczne. W wypadku tego cyklu staje się to szczególnie ewidentne, jeśli spojrzymy na autorkę jak na ofiarę, kobietę w pułapce związku, która robi wiele, by związek ratować. To wycinkowa diagnoza postawiona całemu społeczeństwu. Patron nagrody dążył do ujawniania rzeczy skrywanych i nieoswojonych, tropił podziemne ścieżki przemocy i perswazji, alkoholizm i współuzależnienie nie były jego tematami, ale przecież każdy artysta musi mówić we własnym imieniu – Piotr Gruszczyński.
Projekt Jak na razie nie jest źle
Celem projektu jest przedstawienie dysonansu poznawczego, jaki istnieje w osobach z syndromem współuzależnienia, oraz dialogu wewnętrznego między osobami uzależnionymi a współuzależnionymi. Osobami, które żyją w ciągłym schemacie iluzji i zaprzeczeń. Często nie chcą bądź nie potrafią skonfrontować się z prawdą, bo boją się oceny społeczeństwa – stygmatyzacji.
„Ja pamiętam cały ten czas ten moment, kiedy stwierdziłam, że basta, że naprawdę mnie to do niczego nie doprowadzi, i szłam ulicą przygnębiona słowem alkoholik. I czułam stygmat. Tę szkarłatną literę. Bezdomność. Smród. Przegrane życie […]” – Najgorszy człowiek na świecie, Małgorzata Halber.
Projekt jest o lękach, wstydzie, aspektach moralnych, o wykluczeniu ze społeczeństwa. Trudno jest się przyznać – jestem żoną alkoholika, narkomana. Z jednej strony jest to odwaga, z drugiej strony jest to wyżej wspomniany stygmat. Projekt składa się ze zdjęć – polaroidów, które robiłam jako dowody „mojej normalności”, a także zapisków z terapii oraz pamiętnika.
Organizatorami Stypendium Pamięci Konrada Pustoły są Krytyka Polityczna i Fundacja Nowych Działań, których celem jest propagowanie twórczości Konrada Pustoły, tak aby inspirowała młodych artystów. Stypendium przyznawane jest co roku 14 października, w rocznicę śmierci Konrada Pustoły.
