Wspieraj 
Twój koszyk jest obecnie pusty!
Wspieraj 
Wydawnictwo 
Zaloguj się
✊ Lewica
Opcję prorosyjską słychać dziś głównie wśród tych, którzy krzyczą „precz z komuną”
Język „walki z komuną” w kontekście nowego stanowiska Włodzimierza Czarzastego świadczy w najlepszym razie o infantylizmie politycznej prawicy, w najgorszym – o zupełnym odklejeniu zbiorowej wyobraźni od rzeczywistości.
Kontekst
🏛️ Włodzimierz Czarzasty decyzją Sejmu zastąpił Szymona Hołownię na stanowisku Marszałka Sejmu.
🍸 W środę Czarzasty podpisał zarządzenie o zakazie sprzedaży alkoholu na terenie Sejmu. Zapowiedział też uporządkowanie sprawy kilometrówek.
🍿 W trakcie prezentacji kandydatury nowego marszałka politycy PiS skandowali „Precz z komuną!”, po czym opuścili salę sejmową.
Polski antykomunizm aż się prosi o wyświechtaną frazę o tragedii i farsie. W dniu wyboru nowego marszałka Sejmu, 35 lat po wyborach czerwcowych, prawie 33 po upadku ZSRR, po dwóch dekadach rządów centro- i wcale nie centroprawicy – posłowie PiS krzyczą „precz z komuną”, część demonstracyjnie opuszcza salę plenarną Sejmu, a jeszcze prezydencki minister łaje ich za hipokryzję. Bo w 2019 roku aż 177 posłom tej partii nie przeszkadzało, że Włodzimierz Czarzasty zostanie tego samego Sejmu wicemarszałkiem, ergo: PiS-owcy to antykomuniści ledwie „doraźni i sytuacyjni”. A, jeszcze Konfederacja rozsłyła AI-owy filmik, na którym przewodniczący Nowej Lewicy salutuje w charakterystycznej okrągłej czapie krasnoarmiejca.
PZPR w 1984 r. to umiarkowana polisa
Tak, to prawda, Czarzasty zapisał się do PZPR w 1984 roku. „Może pomyślałem, że będzie mi lepiej”, mówił w wywiadzie dla „Dużego Formatu” i przypominał, że to Komitet Centralny tej partii zdecydował o odbudowie Zamku Królewskiego, a PRL to nie tylko strzelanie do górników kopalni „Wujek”, inwazja na Czechosłowację czy antysemicka czystka marcowa, ale też elektryfikacja, awans edukacyjny mas i jeszcze kręcony za państwowe przecież pieniądze Człowiek z marmuru. To standardowy repertuar argumentów za członkostwem w coraz mniej już wtedy przewodniej sile narodu.
Zdolna polska młodzież w tamtych czasach robiła różne rzeczy: pisała do – legalnej – „Fantastyki”, zakładała zespoły nowofalowe i ekologiczne ziny, prowadziła życie duchowe, towarzyskie i erotyczne w oazach, a najczęściej to marzyła o wyjeździe w cholerę, czyli na Zachód – ale do partii rzadko wstępowała. Raz, że na jej konto, co zrozumiałe, szły czołgi, koksowniki, zakatowany na komisariacie licealista, a potem jeszcze zamordowany kapłan; dwa, że w połowie lat 80. była już zdominowana przez próchniejących emerytów i kierowników, leśnych dziadków z Gwardii Ludowej, ewentualnie podtatusiałych „technokratów” z epoki Gierka – ambitni, czterdziestoletni młodzieńcy w rodzaju Millera czy Oleksego byli raczej wyjątkami od reguły, a 31-letni minister Kwaśniewski też wiosny nie czynił.
Karierę wewnątrzsystemową robiło się raczej w partyjnym ruchu młodzieżowym, a zwłaszcza tym studenckim i jego przybudówkach. W tę stronę poszedł też Czarzasty, który tuż po studiach i pod koniec PRL kierował Alma-artem, organizującym koncerty i zarządzającym klubami (jak warszawskie „Hybrydy”) z ramienia oficjalnego ZSP.
I znów, działalność w ruchu studenckim zapewniała solidne kapitały na start w III RP. Socjolog Jacek Raciborski sporządził kiedyś listę funkcji, które pełnili starsi nieco koledzy Czarzastego, działacze z początku lat 80.: prezydent, szef jego kancelarii, naczelni gazet, prezesi wielkich spółek skarbu państwa, członkowie zarządu TVP, gwiazdy polskiej bankowości. On sam akurat dobrze sobie poradził w prywatnym biznesie wydawniczym, ale środki na start też nie spadły z nieba. Młodemu działaczowi niemało skapnęło w toku procesu „zamiany władzy politycznej na aktywa ekonomiczne”, o którym błyskotliwie pisała Jadwiga Staniszkis, notabene bohaterka kultowego zdjęcia z 1980 roku z młodym Czarzastym w afro na głowie.
Na przełomie lat 80. i 90. przynależność do (S)ZSP i ZSMP z jednej, a NZS-u, Wolności i Pokoju, PPS czy „Solidarności Walczącej” z drugiej strony była kluczem do tożsamości politycznej młodych elit III RP. To były ich doświadczenia formacyjne, miejsca budowania więzi, ale też źródła dystynkcji: młodzież opozycyjna uważała tych drugich za oportunistyczne świnie i bezideowych karierowiczów, co przehandlowali godność człowieka i Polskę za paszport i talon na pralkę.
Tamci z kolei uważali swych bardziej romantycznych rówieśników za nieodpowiedzialnych wariatów i radykałów, ale też gry statusowe rozgrywali wewnątrz: chłopcy z ruchu studenckiego, co to lubią jeździć na Zachód i pokończyli niezłe uczelnie lekko gardzili klasowo młodzieżowo-działacką masą Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej z wąsami i w niemodnych krawatach.
To nie komuna zawłaszcza Polskę od 20 lat
W III RP do tych biografii dopisywano nowe znaczenia: ci z opozycji zbudowaliby lepszą Polskę na gruzach komuny, uczciwszy kapitalizm i sprawiedliwsze państwo, gdyby tylko seniorzy z dawnej „Solidarności” ich dopuścili do władzy, a postkomunistyczne sieci i układy nie dysponowały wiedzą z esbeckich teczek i pieniędzmi z FOZZ-u, moskiewskiej pożyczki i rozkradzionych przez nomenklaturę zakładów pracy.
Ta opowieść szczególnie trafiała do ludzi pod koniec rządów SLD, jakoś od 2003 roku: to czasy fali afer, od Rywinowej przez starachowicką, opolską i masę pomniejszych, aż po rządy „baronów” Sojuszu przypominających sekretarzy KW PZPR (i prawdziwych sekretarzy KW i KC na stanowiskach premiera czy marszałka Sejmu). Na tym tle aferki z czasów rządów AWS-UW (czy ktoś jeszcze pamięta „króla żelatyny”?) wydawały się błahostką (choć nie były, vide afera PZU, m.in. z udziałem elity NSZZ „Solidarność”).
Inaczej mówiąc: może i postkomuniści nie zawrócili Wisły kijem i zamiast cofnąć kraj do Układu Warszawskiego, wprowadzali go do UE (a Kwaśniewski także do NATO), ale ile tej Polski rozkradli, to jeden Bóg i może jeszcze Sławomir Cenckiewicz wiedzą.
Słuchaj podcastu Michała Sutowskiego:
Tyle że po 2005 władzę w Polsce na dobre przejęli patroni, autentyczni i samozwańczy działacze oraz spadkobiercy – mniej lub bardziej prawowici – różnych frakcji opozycji antykomunistycznej lat 90., w tym tych najbardziej radykalnych, przygotowujących antyradzieckie powstanie zbrojne (!).
Fakt, że na ich obrzeżach pojawiali się też byli działacze PZPR, w tym sędziowie i prokuratorzy stanu wojennego, jest zupełnie drugorzędny na tle skali zawłaszczenia państwa, wartości nielegalnych transferów środków do partii i zaprzyjaźnionych organizacji oraz przejawów ordynarnej korupcji politycznej i całkowicie prywatnej. Dokonywanych przy współudziale działaczy i piewców podziemnej „Solidarności”, NZS, „Solidarności Walczącej”, antykomunistycznych drużyn harcerskich czy inicjatyw okołokościelnych.
Obok zarzutów moralnej i realnej korupcji wobec działaczy i spadkobierców tzw. formacji postkomunistycznej, w latach 90. wskazywano na możliwe powiązania jej ludzi z „opcją wschodnią”, a mówiąc wprost, na zagrożenie rosyjską agenturą wpływu. Środowiska tego rodzaju faktycznie funkcjonowały na jej obrzeżach, ale za sprawą proamerykańskiego zwrotu służb cywilnych i wojskowych, nie mówiąc o zaangażowaniu SLD, Kwaśniewskiego (i Millera też) w relacje z USA oraz integrację z Zachodem, stały się zupełnym marginesem. Opcję prorosyjską najłatwiej dziś znaleźć w gronie tych posłów, którzy akurat głosowali przeciwko nominacji Włodzimierza Czarzastego – i wśród tych, którzy najgłośniej krzyczą: precz z komuną.
Może z jednym wyjątkiem: wybitny niegdyś polityk SLD głosi dziś tezy nieraz horrendalne, wymierzone w Ukrainę i często – obiektywnie – sprzyjające Rosji, ale znów, czyni to w sposób, który poklask zyskuje mu wśród zwolenników Grzegorza Brauna, a dużo rzadziej jego towarzyszy z dawnych czasów.
Bez Czarzastego Razem nie byłoby w Sejmie
Wreszcie, jest jeszcze partia Razem, której „komunizm” zarzucają najmniej lotni lub najbardziej cyniczni komentatorzy. Tyle że jej posłanki i posłowie akurat nie poparli wyboru Czarzastego na marszałka. Zarzucić więc można im najwyżej czarną – bo nie czerwoną – niewdzięczność, jako że bez miejsc na listach Czarzastego ani w roku 2019, ani w 2023 najpewniej nie znaleźliby drogi do Sejmu.
Wspieraj nas
Wybierz kwotę
Wsparcie miesięczne
Płatność odnawialna. W każdym momencie możesz zrezygnować z płatności.
Włodzimierzowi Czarzastemu nie trzeba wypominać PZPR-u, żeby budził kontrowersje. Lektura książki Tomasza Nałęcza o aferze Rywina, która w 2003 roku wysadziła w powietrze obóz SLD i mocno poturbowała „Gazetę Wyborczą” (młodzież niech sobie zapyta ChatGPT o „Grupę Trzymająca Władzę”), ale i stosunkowo świeże relacje działaczek Nowej Lewicy na temat tolerowania patologii alkoholowej czy mobbingu w kierownictwie partii dają niemało powodów do wątpliwości.
Jednak język „walki z komuną” w kontekście jego nowego stanowiska świadczy w najlepszym razie o infantylizmie politycznej prawicy, w najgorszym – o zupełnym odklejeniu zbiorowej wyobraźni od rzeczywistości. W takich warunkach nawet wpis rzeczniczki Nowej Lewicy, o jej zakorzenieniu w „tradycji rewolucji październikowej”, trudno uznać za coś innego, niż przejaw niewątpliwie błyskotliwego poczucia humoru samego Przewodniczącego.
Komentarze
Krytyka potrzebuje Twojego głosu. Dołącz do dyskusji. Komentarze mogą być moderowane.
Warto rozróżnić komunę od Rosji…czyżby to było za trudne?
Gdy Lech Kaczyński całkiem niedawno ostrzegał przed zagrożeniem rosyjskim imperializmem tusk i Sikorski sugerowali tabletki na głowę…
Prawdziwego polityka poznaje się po umiejętności przewidywania i wiarygodności
Dzisiaj marszałkiem Sejmu i szefem jego kancelarii są członkowie byłego SLD reprezentujacy lewicę (!) …
SLD które już w czasach III RP ( nie PRL-u…) utrzymywane bylo przy życiu przez pożyczkę moskiewską po to
by mieć w Polsce naszych ” lewicowców „…
I to są fakty.
to genialna inwestycja, faktycznie – prezydent z partii, której poprzedniczce (hajs wzięli Rakowski i Miller, Kwaśniewski w PZPR był na to za krótki jeszcze) udzielono pożyczki, dopychał kolanem wejście Polski do NATO, premier, który tę pożyczkę oddawał wprowadził Polskę do UE, a potem jeszcze ten sam prezydent wydymał Ruskich (Medwedczuka) w Kijowie. Skarbnik KPZR powinien chyba beknąć za niegospodarność (choć zapewne już dawno zszedł na marskość wątroby). A pieniądze z pożyczki poszły głównie do prywatnych kieszeni, bo z kolei skarbnik PZPR je poupychał u kolegów (co prawda, jeden ciekawy tygodnik z tego powstał, acz też niezbyt prorosyjski).
Wygląda, że wezmą od każdego zależnie od tego skąd wiatr ( dziejowy) wieje…
Rzeczywiście genialne.
Utrzymywanie stronnic politycznych przez obce ambasady ma u nas tradycje.
Przypomnę, że z kolei kariera trójmiejskich liberałów była finansowana przez Berlin…trochę wulgarnie bo kasą w plastikowych reklamówkach…oczywiście pomoc była całkiem „bezinteresowna” – Niemcy mieli za dużo kasy.
I tak po latach partia finansowana przez Niemcy wystawiła do Brukselii piątkę z partii
finansowanej przez Moskwę.
Stronnictwo paneuropejskie….
Ciekawe kiedy się zglobalizują i zaczną zgodnie z mądrością etapu brać od Chin.
Jeżeli komuś się wydaje, że Rumunię, Bułgarię, Węgry i…Polskę przyjęto do NATO dzięki dopychaniu kolanem przez Rakowskich, Millerów i Kwaśniewskich ….
może powinien się zająć czymś innym niż analizami geopolitycznymi…
( bym zapomniał o Albanii… i kto tam dopychał).
To takie same bzdury jak opowiadania o tym jak Bolek sam obalił komunę.
Albania narazie dopychana
O widzisz Sutkowski. W komentarzach piszesz jak człowiek bez stylistycznego bełkotu. Czyli potrafisz pisać tak po prostu. To dlaczego taki stylistyczny koszmar jak powyższy artykuł spłodziłeś? To sztuka przekazywać trudne i skomplikowane sprawy prostym , literacko poprawnym językiem. Postaraj się.
Przy okazji gratuluje ” Nowej” ( jak Wy to rozumiecie) Lewicy w postaci Siwca i Czarzastego.
Ktoś kto nie miał kręgosłupa kiedyś prawdopodobnie nie ma go do dzisiaj.
Być moze na lewicy jest inaczej ale nie dla każdego oportunizm jest zaletą