Wbrew temu, co usilnie próbuje nam wmówić Vega, potencjalny wpływ jego najnowszego filmu na obalenie PiS-owskiego reżimu oceniam na zerowy.
Trochę się bałem tego filmu. Trailer był wprawdzie całkiem zabawny, jednak widziałem kiedyś jakieś filmy Patryka Vegi, więc byłem nastawiony raczej sceptycznie. Mimo wszystko łatwo było przewidzieć, że po premierze będzie uroczysty i obfity bankiet, zabrałem więc dziewczynę i poszliśmy.
Festiwal żenady rozpoczął się jeszcze przed pierwszą sceną, wraz z wyjściem na scenę Filipa Chajzera, który po krótkiej rozmowie z reżyserem zaczął zapraszać na scenę twórców filmu, a gdy przyszła kolej na kostiumografkę Małgorzatę Bednarek-Chumakou, przywitał ją słowami „spodnie będę miał do zwężenia”. To miał być taki żart, ale jakoś nikt się nie śmiał. (I tak, wiem, że prezenter zna się z kostiumografką od lat, bo dba ona również o jego stylizacje. Nadal dziwi mnie, że takie „żarty” przechodzą mu przez usta na oczach tysięcy widzów).
Podobnie było w Polityce. Sporo nieśmiesznych żartów, choć w gruncie rzeczy wcale nie była to komedia, jak zapowiada trailer. Zresztą właściwie większość śmiesznych scen jest pokazana w trailerze, więc całość można sobie swobodnie odpuścić.
Niewątpliwie honor trzeba oddać marketingowcom Vegi, którym zresztą reżyser złożył wielkie podziękowania ze sceny. Słusznie. Historyjka o tym, że ekipa filmowa miała zakaz informowania o szczegółach scenariusza, to naprawdę majstersztyk. Podobnie jak ta, że na twórców wywierane były naciski, żeby przełożyli premierę na po wyborach. No i oczywiście fakt, że do promocji filmu udało się zaprząc Krystynę Pawłowicz i Jarosława Kaczyńskiego.
czytaj także
Wbrew temu, co usilnie próbuje nam wmówić Vega, potencjalny wpływ jego najnowszego filmu na obalenie PiS-owskiego reżimu oceniam na zerowy. Nie sądzę też, żeby reżyser ryzykował karierą. Ostatecznie nie ma w Polityce prawie nic, czego byśmy nie znali z mediów. Oczywiście niektóre wątki są przerysowane i karykaturalne, ale to też już widzieliśmy na memach i słyszeliśmy w rozmowach. Chyba nie ma w Polsce nikogo, kto nie zetknąłby się z opiniami, że Antoni Macierewicz jest wariatem, a Jarosław Kaczyńskim gejem.
Oglądanie memów przerobionych na ponad dwugodzinny film było wątpliwą przyjemnością, więc regularnie spoglądałem na zegarek, wyczekując bankietu. Mimo wszystko zostałem do końca, licząc, że coś mnie jednak zaskoczy. Tak też się stało. Większość historii w gruncie rzeczy pokrywa się z polską rzeczywistością albo przynajmniej jest jej lekko podkręconą wersją, ale jest w scenariuszu wątek, który stanowi wyłącznie fantazję scenarzysty. A jednocześnie dowód, że scenarzyście zdecydowanie fantazji brak. Może jednak nie ma się czemu dziwić, zważywszy że swoje rzemiosło szlifował na Plebanii.
Wątek ten opowiada historię piątkowej absolwentki szkoły medialnej należącej do popularnego kapłana, której ksiądz dyrektor wyznacza misję wkręcenia się w środowisko lewicowych skłotersów, antify i aktywistów LGBT, aby ujawnić prawdę o ich zbrodniczej działalności. Niestety antifa nie ma za wiele na sumieniu, poza paleniem marihuany i piciem taniego wina, więc ekipa od Rydzyka postanawia zorganizować intrygę. Otóż obiecują lewakom dziesięć tysięcy euro za zorganizowanie imienin Józefa Stalina. LOL.
Oczywiście widzimy tu echa słynnej historii z obchodami urodzin Hitlera, ale nie wiedzieć czemu, scenarzysta postanowił zastosować idiotyczny symetryzm. Zamiast obchodzonych ze szczerego serca urodzin Hitlera mamy więc opłacone przez włoskich komunistów imieniny Stalina. Oczywiście znając odrobinę środowiska lewicowe, wiem, jak piramidalna to bzdura. Nawet najbardziej tępi skłotersi nie daliby się w rzeczywistości wkręcić w taką intrygę, więc tym bardziej ciekawe są to fantazje. Czyżby ktoś chciał tutaj obrzydzić Polakom lewicę? Być może twórcy filmu uznali, że nie mogą jechać wyłącznie po prawicy, więc dopisali jakieś bzdury dla równowagi. Co ciekawe, żeby pogłębić symetrię, dziewczyna zostaje najpierw zgwałcona przez skłotersa, a potem przez nazioli.
Przed pokazem Patryk Vega wyrażał nadzieję, że jego film trafi do osób obojętnych na politykę, które dzięki temu zdecydują się pójść na wybory. Prawdę mówiąc, nie sądzę. Film Vegi totalnie zniechęca do angażowania się w politykę, która jawi się tutaj wyłącznie jako chora gra cynicznych socjopatów, hipokrytów i cwaniaków. Naprawdę nie wiem, kto miałby ochotę uczestniczyć w szambie, jakie widzimy w filmie. Może Vega wie o swoich odbiorcach coś, czego nie wiem ja, ale nie sądzę.
czytaj także
Niezależnie od jego filmu frekwencja w lokalach wyborczych będzie pewnie większa niż zwykle. Nie wydaje mi się, żeby film Vegi miał się do tego przyczynić, bo generalnie wszyscy politycy są tam przedstawieni jako łajzy, więc nie wiem, kto miałby chcieć na nich głosować. Zresztą Vega otwarcie mówił, że nie chodzi mu o to, żeby ludzie zagłosowali za kimś, tylko przeciwko. Nie da się jednak nie zauważyć, że nawet głosując przeciwko, trzeba zagłosować na kogoś. Tylko nie wiem, na kogo, skoro PiS to wariaci i hipokryci, PO cyniczni kunktatorzy, a lewica gwałci i dla kasy organizuje imieniny Stalina. Podejrzewam raczej, że film wywoła efekt przeciwny do zamierzonego. Widzowie się trochę pośmieją, trochę poirytują, a zamiast na wybory pójdą na piwo. Jak i ja zrobiłem, rączo wybiegając z sali, gdy tylko pojawiły się napisy końcowe, i żwawo zmierzając w stronę napojów alkoholowych. Po tym festiwalu żenady naprawdę potrzebowałem się napić.
Vega otwarcie mówił, że nie chodzi mu o to, żeby ludzie zagłosowali za kimś, tylko przeciwko. Nie da się jednak nie zauważyć, że nawet głosując przeciwko, trzeba zagłosować na kogoś.
Jak już pisałem, to nie jest komedia. Rysowana grubą kreską karykatura budzi raczej zażenowanie niż śmiech. Moja dziewczyna nie zaśmiała się ani razu. Jednak film ma jeden nieoczekiwany wymiar. Nazwałbym go mimowolną – bo ewidentnie wbrew deklarowanym intencjom – próbą ocieplenia wizerunku. Minister przypominający Macierewicza jest wariatem, ale w sumie sympatycznym i dbającym o swoich. Bohater dziwnie podobny do Misiewicza co prawda kradnie i zdradza dziewczynę, ale w gruncie rzeczy jego też możemy zrozumieć. Kto by nie chciał nakoksowany pojeździć sobie czołgiem i porozstawiać po kątach żołnierzy, niech pierwszy rzuci kamieniem. Nawet prezes w sumie jakiś ludzki i miły. Oczywiście cynicznie rozgrywa całą partię (i Polskę), ale jednak budzi sympatię. Nawet nad biedną karykaturą Szydło jakoś się litowałem. A przecież, podobnie jak większość liberalno-lewicowych elit, nienawidzę PiS-u i tego, co robi z Polską. Pytanie więc, co poczują widzowie, którzy mają do tej opcji politycznej znacznie więcej sympatii. Jestem pewien, że nie będzie to wcale zasłużony gniew. Raczej wręcz przeciwnie.
Mimo wszystko chciałbym podziękować Vedze za film i dystrybutorowi filmu za zaproszenie, bo choć trochę się wynudziłem, to w końcu zrozumiałem, o co chodzi z tym całym „przemysłem pogardy”. On naprawdę istnieje, a Polityka jest jego wybitnym wyrazem.
