Kinga Dunin czyta powieści Hanny Nordenhök i Sarah Manguso.
Japońska zbrodnia, koreańskie edukacyjne squid game
Kinga Dunin czyta iyamisu Minato Kanae, reportaż Anny Sawińskiej i koreański bestseller o nietypowej agencji detektywistycznej.
Były sobie Niemcy, Niemcy i Niemcy…
Kinga Dunin czyta „Prima sort” Waltera Kempowskiego i „Kraj za murem” Katji Hoyer, wciągającą opowieść o powstaniu, trwaniu i upadku NRD.
Dunin: Lecz ludzi dobrej woli jest mniej (i nie mają władzy)
Kinga Dunin czyta książki poświęcone konfliktowi Izraela i Palestyny oraz psychosocjologii emocji i afektów w postpopulistycznym Izraelu.
Dunin: Bebechorealizm, turpizm i biografia surrealistyczna
Nie wiem, czemu autorka teraz zrobiła mi coś takiego – i bez tego dzisiejszy świat jest wystarczająco przerażający i depresyjny.
„Owszem, życiorysik sympatyczny, ale nie podejmuje żadnych istotnych problemów”
Jak chłopki i rolniczki przejmowały głos, walcząc o pamięć, podmiotowość i prawo do własnej narracji? Kinga Dunin czyta „Przepraszam za brzydkie pismo. Pamiętniki wiejskich kobiet” Antoniny Tosiek.
Arabeska i ornamenty [o książkach Żadana, Cardenasa i Firbanka]
Arabska to takie ornamenty, w których występuje wiele detali, wzorów, ale same w sobie są rodzajem tła, wypełnieniem, a nie głównym obrazem. Te wszystkie opisywane przez Żadana krótkie migawki z życia układają się właśnie w takie wypełnienie.
A gdyby śmierci nie było? [o „Trzecim królestwie” Knausgårda]
Bardzo, ale to bardzo zazdroszczę tym, którzy jeszcze nie czytali poprzednich tomów tej trylogii i teraz będą mogli przeczytać wszystkie naraz.
Dunin: Oko kosmity i asyryjskie lamassu
Co mówi poczta pantoflowa o powieści Sayaki Muraty i która z książek mającej w Polsce oddane grono czytelniczek Elif Shafak będzie dobrym wyborem na wakacje?
Trzy klęski: lód, algi i rodzice
W poszukiwaniu postapo dla Gałkiewicza – Kinga Dunin czyta „Lód” Anny Cavan, „Tłusty róż” Fernandy Trias i „Moje zmory” Gwendoline Riley.
Wolałbym, żeby mnie nie dotykano – powiedział grzyb
Kinga Dunin czyta „Zaniechanie” Zofii Zaleskiej, „Kielonka” Alaina Mabanackou i „Muzykę dla duchów” An Yu.
Dwór i pole.„1670” i „Chłopki” takich pytań nie stawiają
Jestem zwierzęciem wszystkożernym i może dlatego po „Krzywdzie”, dla równowagi, potrzebowałam „Wyjarzmionej”, którą też przyjemnością i może nawet z nieco większym pożytkiem przeczytałam.
