Ze szponów katolickich roszczeń do uniwersalizmu udało się wyrwać Hiszpanii, udało się wyrwać Irlandii. Polska będzie następna.
A więc wojna. Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok, któremu przeciwne jest ponad 80 proc. polskiego społeczeństwa. To, jak również pandemiczne okoliczności oraz fakt, że wyrok ten nastąpił 27 lat od uchwalenia Ustawy o planowaniu rodziny, każe sądzić, że jest to wyrok ze wszech miar polityczny. Dlatego będzie miał polityczne konsekwencje.
80 proc. to nie jest 3 proc., które można wkurzyć, żeby zadowolić inne 3 proc. W tych 80 proc. gotuje się właśnie złość: na prawicę, na podejmujących za innych decyzje dziadersów, na Kościół katolicki. We mnie też się gotuje, chociaż zawsze staram się szanować odmienne poglądy czy cudzą religię. Nie znoszę „no platform”, bo z bólem zgadzam się na to, że demokracja nie zawsze oznacza to, co ja uważam za słuszne.
Zaangażowana politycznie część tych 80 proc. ma teraz ochotę wrzeszczeć. Epatować historiami o płodach bez mózgu, o kobietach leżących na porodówkach z martwymi dziećmi, o zerowym wsparciu państwa dla opiekunów (a częściej opiekunek) niepełnosprawnych dzieci. To wszystko prawda, ale weźmy kilka oddechów. Bo na dłuższą metę może wyjść tylko na nasze.
czytaj także
Przyjdzie nam na to chwilę poczekać. Protesty przeciwko wyrokowi TK w obliczu pandemii nie przybiorą zapewne rozmiarów porównywalnych z 2016 i 2017 rokiem (choć warto pamiętać, że protestować można w maseczkach i z zachowaniem dystansu), nie będziemy mogli więc doznać pocieszenia w solidarnym tłumie. Skrajna prawica dostała to, czego chciała (choć warto pamiętać, że i w PiS-ie nie ma co do tego wyroku konsensusu), więc możliwe, że przestaną się na chwilę tłuc – na naszą niekorzyść. Nasza złość ucieszy rządzących, bo na chwilę przestaniemy lamentować nad stanem ochrony zdrowia. Wiele kobiet, które chciałyby urodzić dziecko, będzie wolało to zrobić w innym kraju lub zrezygnuje, obawiając się ryzyka, co w jakimś stopniu (grosik do grosika) wzmocni negatywne trendy demograficzne. Pewnie tak. A co będzie później?
Kościół katolicki wraz ze swoją rolą w kształtowaniu polityki zdobędzie jeszcze więcej wrogów – tych, którzy do tej pory mieli do niego stosunek neutralny lub ambiwalentny. Skandale w funkcjonowaniu Kościoła będą miały w odbiorze społecznym coraz mniej lokalny („ten ksiądz był zły, ale następny będzie spoko”), a coraz bardziej polityczny („ta instytucja jest zła”) wymiar. Pewnie i PiS-owi się to na dłuższą metę nie opłaci, bo wyborcy nie lubią, kiedy w realnie trudnym dla wielu momencie elity tracą czas na dygresje. Przejechał się na tym w III RP już niejeden rząd.
Zgotowaliście kobietom piekło. Ono do was wróci. Szybciej, niż się spodziewacie
czytaj także
Ale najważniejsze jest to, że wyrok TK położył kres zgniłemu „kompromisowi aborcyjnemu”, którego jak brzytwy trzymały się siły polityczne od centrum do prawa (czyli w warunkach polskich większość). Ten kompromis został zerwany, więc nawet konserwom z Platformy – których wyborcy są w tej sprawie zdecydowanie bardziej progresywni – trudno będzie do niego wrócić. To krok na drodze do wprowadzenia prawa obowiązującego w całym cywilizowanym świecie, czyli aborcji na życzenie. Której może nie życzy sobie 80 proc., ale – według cytowanego wcześniej sondażu Kantar – równie niebagatelne 69 proc. 69 proc., które może jeszcze nie musi otwierać prosecco z biedry, ale z pewnością może je schować do szafki, żeby nabrało szlachetności. Możemy być pewni – a przede wszystkim pewne – że dożyjemy czasów, w których Kościół nie będzie miał wpływu na nasze życie wbrew naszej woli.
Ze szponów katolickich roszczeń do uniwersalizmu udało się wyrwać Hiszpanii, udało się wyrwać Irlandii. Polska będzie następna.
