[…] jestem w Domu Dziecka. Zresztą, moim zdaniem, „dom” to za wielkie słowo. W swoim siedemnastoletnim życiu przewinęłam się przez sześć takich „domów” i nie było w moim życiu ani jednego dnia, tak ANI JEDNEGO dnia, w którym nie pragnęłabym ŚMIERCI.
Mam oboje rodziców, ale nic ich nie obchodzę. To tylko ludzkie wraki, już nawet nie potrafię ich nienawidzić. Ale jednego nigdy nie wybaczę mojej matce – tego, że pozwoliła mi żyć. Że nie usunęła ciąży. Może wtedy nie musiałabym tutaj cierpieć. Nie musiałabym znosić upokorzeń, lęku i pogardy. Nie musiałabym ani przez chwilę patrzeć na ten podły świat. Nienawidzę ludzi za to, co mi zrobili. Za to, że uwięzili mnie w tym podłym domu dziecka, jak zwierzę w klatce. Co z tego, że są tu ludzie, którzy starają się nam pomóc. Jest ich tak niewielu. Tak mało mogą zrobić.
I dlatego, że wiem, co to znaczy być podrzutkiem, protestuję przeciwko tej ustawie o zakazie przerywania ciąży! Dlaczego wszyscy głośno krzyczą – „Nie wolno zabijać nienarodzonych dzieci!”, a nie interesują się nami, którzy jeszcze żyjemy?! Tym dzieciom, które nie będą musiały żyć, będzie na pewno lepiej niż mi!!! Chciałabym wstrząsnąć tymi wszystkimi ludźmi, którzy siedzą w swoich ciepłych PRAWDZIWYCH domach i gadają o usuwaniu ciąży, a nie zrobią nic, aby pomóc komukolwiek! Tylko mówią, mówią, mówią. Nie widzą moich łez! Nic ich nie obchodzę!
Kiedy patrzę na te najmłodsze dzieci, które kiwają się bezmyślnie, ze wzrokiem wbitym w ścianę, to wzbiera we mnie nienawiść do tych, którzy chcą żeby było nas więcej. One nawet nie potrafią się uśmiechnąć!
Fragment listu podpisanego „Podrzutek”, tygodnik „Na Przełaj”, luty 1991
