Polityka społeczna

Dostęp do opieki medycznej w Polsce jest wyjątkowo nierówny. W mało którym kraju rozwiniętym to, ile zarabiasz, ma tak duży wpływ na to, czy otrzymasz pomoc lekarską.

Czy gabinet Sanny Marin to obecnie najfajniejszy rząd na świecie?

Lepszy rynek pracy i zielone inwestycje to warunek, żebyśmy na emeryturach nie poumierali z głodu. I nie, ZUS nie przepija naszych oszczędności.

Każdy był, może jest albo będzie kiedyś w jakimś stopniu niepełnosprawny i zależny od innych. Albo od infrastruktury, w której musi się poruszać.

Partia rządząca pod płaszczykiem troski o walkę z wyłudzeniami zamierza ograniczyć liczbę pobieranych zasiłków chorobowych, macierzyńskich i opiekuńczych.

Zaufanie do ZUS jest żałośnie niskie. I nic dziwnego, skoro przekonuje się obywateli, że oszczędzanie na starość w publicznym systemie jest idiotyczne, a składki to stracone pieniądze.

Państwo „dobrobytu” nie może być silne słabością zatrudnianych przez siebie pracowników. Od silnych instytucji publicznych i godnie wynagradzanych urzędników powinniśmy rozpocząć budowanie dobrobytu dla wszystkich.

W momencie, gdy wiele krajów zachodnich reformuje swoje systemy socjalne, by móc unieść ich rosnący ciężar, w Polsce rozmawia się o państwie dobrobytu.

Jako Polacy jesteśmy chyba mistrzami świata w prowadzeniu polityk nieopartych na danych ani badaniach, lecz przekonaniach, intuicjach czy wprost widzimisię decydentów.

Małgorzata Kidawa-Błońska odkleja od KO łatki reaktywnego anty-PiS-u oraz bezdusznego (neo)liberalizmu.