Skończmy z erą demiurgów (i demiurżek)

„Miej twardy tyłek i pod żadnym pozorem nie rób do własnego gniazda” – tak w skrócie można by podsumować najważniejsze lekcje wyniesione z uczelni teatralnych. W efekcie absolwentki są gotowe latami znosić w milczeniu dosłownie wszystko – mobbing, przemoc seksualną i ekonomiczny wyzysk. W końcu – czego nie robi się dla sztuki przez wielkie S pod okiem równie wielkich demiurgów? Albo demiurżek, które nawet z feminizmem na ustach powtarzają błędy swoich oskarżanych o łamanie praw pracowniczych kolegów po fachu.

SŁUCHAJ NA SPOTIFY:

SŁUCHAJ NA APPLE PODCASTS:

[vc_row][vc_column][vc_raw_html]JTNDaWZyYW1lJTIwYWxsb3clM0QlMjJhdXRvcGxheSUyMCUyQSUzQiUyMGVuY3J5cHRlZC1tZWRpYSUyMCUyQSUzQiUyMGZ1bGxzY3JlZW4lMjAlMkElM0IlMjBjbGlwYm9hcmQtd3JpdGUlMjIlMjBmcmFtZWJvcmRlciUzRCUyMjAlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxNzUlMjIlMjBzdHlsZSUzRCUyMndpZHRoJTNBMTAwJTI1JTNCbWF4LXdpZHRoJTNBNjYwcHglM0JvdmVyZmxvdyUzQWhpZGRlbiUzQmJvcmRlci1yYWRpdXMlM0ExMHB4JTNCJTIyJTIwc2FuZGJveCUzRCUyMmFsbG93LWZvcm1zJTIwYWxsb3ctcG9wdXBzJTIwYWxsb3ctc2FtZS1vcmlnaW4lMjBhbGxvdy1zY3JpcHRzJTIwYWxsb3ctc3RvcmFnZS1hY2Nlc3MtYnktdXNlci1hY3RpdmF0aW9uJTIwYWxsb3ctdG9wLW5hdmlnYXRpb24tYnktdXNlci1hY3RpdmF0aW9uJTIyJTIwc3JjJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZlbWJlZC5wb2RjYXN0cy5hcHBsZS5jb20lMkZ1cyUyRnBvZGNhc3QlMkYxOS1za28lMjVDNSUyNTg0Y3pteS16LWVyJTI1QzQlMjU4NS1kZW1pdXJnJTI1QzMlMjVCM3ctaS1kZW1pdXIlMjVDNSUyNUJDZWsta2Fyb2xpbmEtc3pjenlwZWslMkZpZDE3MjU5NTY1MzglM0ZpJTNEMTAwMDY0MzY1Mjk1OCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRSUzRQ==[/vc_raw_html][/vc_column][vc_column][/vc_column][vc_column][/vc_column][/vc_row]

SŁUCHAJ NA SPREAKER:

Czy to oznacza, że nie warto zatrudniać kobiet na czele instytucji kultury? A może trzeba którejś z nich dać tekę szefowej odpowiedzialnego za teatry i tak dalej resortu? Karolina Szczypek, absolwentka Akademii Teatralnej, twierdzi, że na ministrę kultury chciałaby lesbijkę, ale przyznaje, że sama reprezentacja nie wystarczy, by ucywilizować warunki pracy i zarządzania zespołami teatralnymi ani zerwać z mitem artystki, która może nie jeść i być źle traktowana, a i tak tworzyć wyjątkowe dzieła.

Na razie – środowiskiem teatralnym rządzi projektariat, elitaryzm przypominający oligarchię i tokenizm. Co oznaczają te pojęcia? Jak się im przeciwstawiać? I czy są charakterystyczne tylko dla sektora kultury? O tym wszystkim Karolina Szczypek opowiada Paulinie Januszewskiej w najnowszym odcinku podcastu Nie ma przyszłości bez równości, zachęcając wszystkie słuchaczki do tego, by nie bały się zadawać pytań o to, dlaczego instytucje kultury funkcjonują tak, a nie inaczej.

W końcu wszystkie jako obywatelki mamy prawo do informacji. I zasługujemy – jak pisał na łamach Krytyki Politycznej Michał Zadara – na teatr inkluzywny, demokratyczny i ekologiczny. A najlepiej i całą taką kulturę. Nie tylko w mierzącej się ze skandalem w Teatrze Dramatycznym Warszawie.

**

Karolina Szczypek – pracownica teatralna, edukatorka równościowa, projektariuszka, działaczka społeczna.

Nie ma przyszłości bez równości

Co ma klimat do praw człowieka? Więcej, niż myślisz. Planety nie uratujemy, tkwiąc w patriarchacie i kapitalizmie. Dlatego zielonej transformacji nie będzie bez sprawiedliwości, siostrzeństwa, tęczy i feminizmu. Jak to się robi w praktyce? O tym będę rozmawiać z zaproszonymi gośćmi i gościniami, którzy wiedzą, że zmiany nie będą łatwe, ale możliwe.

Obserwuj kanał, żeby nie przegapić nowych odcinków.

Posłuchaj też innych podcastów Krytyki Politycznej: