DKF: Czym się żywi kino grozy? | Dzieciństwo: „Jack Frost”

Uniwersytet Krytyczny | DKF: Czym się żywi kino grozy? | Dzieciństwo: Jack Frost (1997, USA, reż. Michael Cooney)

Prowadzenie: Klaudia Rachubińska, Antoni Michnik

27 marca, czwartek, godz. 19.00
Krytyka Polityczna, ul. Foksal 16, II p., Warszawa

Truizmem jest, że najwięcej boimy się w dzieciństwie, ale w jakiej mierze dziecięce strachy w nas pozostają na resztę życia? Czy dziecięce lęki odchodzą w przeszłość? A może są matrycą dla wszystkich naszych dorosłych lęków? Czy nas trwale traumatyzują? A może właśnie dlatego lubimy się bać, bo wracamy do dzieciństwa i czujemy się młodsi?

Zapraszamy do rozmowy na te tematy przy okazji najgorszego i najbardziej żenującego filmu w całym cyklu – bo czasem najciekawsze rzeczy widać w rzeczach najgorszych. Ten proponujemy, ponieważ odsłania potworność amerykańskiego kina świąteczno-familijnego. Film Michaela Cooneya wykorzystuje znany amerykański motyw chochlika będącego personifikacją zimy. Motyw, który został niewiarygodnie skomercjalizowany, podobnie jak Święty Mikołaj, z którym zresztą często jest wspólnie przedstawiany (ostatnio w „Śniętym Mikołaju 3”, lub animowanym „The Rise of the Guardians”). Duch zimy staje się więc często duchem świąt wpisując się w familijne narracje. Tak się dzieje w familijnym przeboju z roku 1998, z którym nasz horror jest ciągle mylony. Świąteczno-familijny klimat oraz Michael Keaton przesłaniają jednak dosyć upiorną historię, która z pewnością sama nadawałaby się na horror. Zresztą – czyż podobnej rzeczy nie można by napisać o „Kevin Sam w Domu”?

_________

Straszne historie, pełne zjaw, potworów i krwawych morałów, towarzyszyły ludzkości od zawsze, pod fantastycznym przebraniem skrywając rzeczywiste kulturowe lęki. Nie inaczej jest w wypadku współczesnego kina grozy – pomimo zmieniających się trendów, istotą horrorów pozostaje nie tylko żerowanie na indywidualnych fobiach i obawach widzów, ale też odzwierciedlanie niepokojów społecznych i uniwersalnych lęków. 

Klaudia Rachubińska – absolwentka Wydziału Psychologii UW, doktorantka Instytutu Kultury Polskiej UW, członkini Grupy ETC; zajmuje się problematyką ciała w kulturze, strategiami wizualnego konstruowania tożsamości, psychoanalizą kultury, myślą feministyczną drugiej i trzeciej fali. Do jej zainteresowań należą także związki między muzyką a wizualnością, intermedialność w sztuce współczesnej, performance i sztuki performatywne oraz działania neoawangardowego ruchu Fluxus. 

Antoni Michnik – historyk kultury, absolwent Instytutu Historii Sztuki UW, student Kolegium MISH UW. Członek-założyciel Grupy ETC, współpracownik Stowarzyszenia im. Stanisława Brzozowskiego. Publikował między innymi w „Zeszytach Literackich”, „Kwartalniku Filmowym”, „Kontekstach”, „Glissandzie”. Zajmuje się przede wszystkim kręgiem kultury niemieckiej oraz związkami muzyki z wizualnością (muzyką popularną, awangardami, kinem).
 

________

Kolejne spotkania cyklu:
10.04 Rodzina: Potomstwo (The Brood, 1979, Kanada/USA, reż. David Cronenberg)
24.04 Związki: Odishon (1999, Japonia, Korea Południowa, reż. Takeshi Miike)
  8.05 Religia: Harry Angel (Angel Heart, 1987, Kanada/USA/Wielka Brytania, reż. Alan Parker)
22.05 Instynkty: Kalevet (2010, Izrael, reż. Aharon Keshales, Navot Papushado)
  5.06 Media: Behind the Mask: The Rise of Leslie Vernon (2006, USA, reż. Scott Glosserman)
12.06 Widz: Udręka (Angustia, 1987, Hiszpania, reż. Bigas Luna)