Dobrze się ekscytować sondażami prezydenckimi, ale do wyborów w 2020 roku czekający na Biedronia mogą nie wytrzymać.
– Wrócę do polityki i pokażę, że polityka może wyglądać inaczej – powiedział w środę rano Robert Biedroń. Dodał, że chodzi oczywiście o powrót do polityki ogólnopolskiej, bo w tej lokalnej jest od prawie czterech lat, jako prezydent Słupska. Od miesięcy jest w też bohaterem polityki sondażowej, jako potencjalny kandydat na prezydenta.
Kolejne sondaże niezmiennie dają Biedroniowi miejsce na podium, zaraz za Andrzejem Dudą i Donaldem Tuskiem. Dopiero co sondaż Instytutu Badań Pollster na zlecenie „Super Expressu” dawał Biedroniowi 19% (Duda 36%, Tusk 26%), zaś nieco wcześniej w tym miesiącu mieliśmy sondaż IBRiS dla „Rzeczpospolitej”, w którym Biedroń tez miał podium z 11,4% (Duda 33,5, Tusk 33%). Tendencja jest stała. Wyborcy czekają na Roberta Biedronia. A on w mediach społecznościowych sprawnie to zainteresowanie podsyca.
W sondażu prezydenckim miejsce na podium! Co wy na to? ?
Opublikowany przez Robert Biedroń 17 kwietnia 2018
Medialny serial o prezydencie Słupska jako „czarnym koniu” polskiej polityki trwa. Sama przyglądam mu się z dużym zaciekawieniem, bo to jednak polityk na polskiej scenie wyjątkowy. Przeszedł przez organizację społeczną, parlament i samorząd, w tej właśnie kolejności. Od czasów zamierzchłych działał na rzecz mniejszości LGBT, stoi po stronie kobiet, nie są mu obojętne prawa zwierząt, buduje mieszkania komunalne i odchudza z synekur spółki miejskie. Dla lewaczki – po prostu ideał.
Zbliżające się wybory samorządowe każą zapytać, co ten ideał zrobi zanim już zostanie prezydentem Polski. Dobrze się ekscytować sondażami prezydenckimi, ale do wyborów w 2020 roku czekający na Biedronia jak na zbawienie mogą nie wytrzymać. Bo ile można obserwować to, co robi z Polską PiS i jak nieporadnie odpowiada na to opozycja parlamentarna? Niejeden i niejedna udadzą się na emigracje wewnętrzną, czyli totalnie stracą zainteresowanie jakimikolwiek wyborami, albo i zewnętrzna – wyjadą z Polski w cholerę.
Nic zatem dziwnego, że pytanie, czy Robert Biedroń wystartuje w wyborach samorządowych w Słupsku czy w Warszawie powtarza się w kolejnych wywiadach. Powiedział, że w Słupsku. Więc klops, na razie Warszawy nie zbawi.
W środę rano jeździł z Jarosławem Kuźniarem samochodem Onetu po ulicach Warszawy. Kuźniar pyta: Czy będę mógł zagłosować na twoją partię?
Biedroń: A chcesz?
K: A założysz partię?
B: eyhm
K: Czyli tak. Dziękuję.
B: Nie! Znaczy nie wiem. Znaczy tak.
Nie dziwi, że Kuźniar dopytuje. Chce mieć niusa w swoim programie. Nie dziwi również, że Biedroń kluczy. Startu w wyborach nie ogłasza się w samochodzie Onetu, z całym szacunkiem.
Robert Biedroń apeluje, żeby nie zapominać o moralnych powinnościach
czytaj także
Ciekawsze jest to, jak Biedroń kluczy. Przyznaje, że ludzie nie cierpią polityki właśnie przez polityków. I chciałby to zmienić. Tłumaczy zarazem, że wszystko jest polityką i że polityka dotyczy każdego na co dzień:
– To jaką drogą jedziesz, czy jest korek, czy jest więcej samochodów, jakimi samochodami jeździsz – to jest polityka. To, czy Mateusz Morawiecki „zrobi” te kilka milionów elektrycznych samochodów – to jest polityka. Czy będzie smog w Warszawie, czy nie będzie – to jest polityka. To, czy będzie wolny internet (widzieliśmy to w przypadku ACTA), czy nie będzie – to jest polityka. Ktoś, kto mi mówi, że się nie interesuje polityką, kapituluje.
Z drugiej pytany o to, z kim będzie tę politykę robił, z jakimi konkretnie osobami (tu padały nazwiska Zandberga, Nowackiej i posłanki Scheuring-Wielgus) Biedroń odpowiada, że z ludźmi, nie z tymi znanymi z telewizji, lecz z „takimi zwykłymi” ludźmi. Od mówienia o politykach znanych z pierwszych stron gazet stroni.
czytaj także
Mogłoby się to wydawać kompletnie niespójne. No to jak? Albo mówisz „nie róbmy polityki, budujmy drogi” albo że „budowanie dróg to właśnie polityka”. Biedroń z przekonaniem mówi to drugie, ale nie brzmi przy tym jak polityk. Jest w tym coś autentycznego. Jest też pasja, której wyraźnie brakuje całej opozycji. Rozmowy z politykami z sejmowej opozycji polecam cierpiącym na bezsenność. Razem z częścią publicystów w medialnych porankach.
Czekając na Biedronia wyborcy, którzy w sondażach prezydenckich dają mu podium, mogą się trochę niecierpliwić. Nie bardzo jednak mają na kogo przekierować swoje „sondażowe” na razie poparcie. Opozycja parlamentarna nadal nie obudziła się z zimowego snu, na lewicy przed wyborami samorządowymi rozkwita sto kwiatów, tyle że każdy w osobnej innej doniczce. Biedroń to widzi i zapewne dlatego nie bardzo się spieszy. Coraz wyraźniej jednak szykuje się do powrotu do stolicy, i nie tylko po to, żeby wystąpić w TVN i Onecie.
czytaj także
Wejście do gry – powstałej, a nie „zapowiadającej się” – partii czy ruchu Biedronia na scenę polityczną mocno ją przebuduje, a jej stronę na lewo od centrum przeorze do głębi. Razem będzie zagrożone, Nowoczesna też (zresztą dawno straciła już efekt świeżości, a dziś rozpływa się w koalicji z PO i ewidentnie nie ma na siebie pomysłu). Dosyć skromne, powiedzmy to jasno, miejsce w mediach zarezerwowane dziś dla progresywnych polityków będzie trzeba dzielić z nową partią. Zwłaszcza w liberalno-lewicowej bańce, która w nowym projekcie się z miejsca zakocha.
Czekając na Biedronia niektórzy wyborcy mogą się niecierpliwić. Ale czekanie to wypełnia ciągłe podsycanie nadziei, której bardzo dziś w polityce brakuje. „Lewica przestała wierzyć w możliwość realizacji swoich ideałów, zatraciła radykalizm i wizję świetlanej przyszłości” – pisała wczoraj Kinga Dunin rekonstruując Utopię dla realistów Rutgera Bregmana.
czytaj także
Można się z Robertem Biedroniem nie zgadzać (choć akurat większości czytelników i –czek o to nie podejrzewam), ale nie można mu odebrać pasji, energii i wiary w sukces.
