Rozdział państwa i Kościoła w Polsce jest fikcją, a zasługi Kościoła dla kraju, wbrew temu, co nam wmówiono i na co tak często powołuje się żądny przywilejów episkopat, nie są wcale bezdyskusyjne.
„Spięcie” to projekt współpracy międzyredakcyjnej pięciu środowisk, które dzieli bardzo wiele, ale łączy gotowość do podjęcia niecodziennej rozmowy. Klub Jagielloński, Kontakt, Krytyka Polityczna, Kultura Liberalna i Nowa Konfederacja co kilka tygodni wybierają nowy temat do dyskusji, a pięć powstałych w jej ramach tekstów publikujemy naraz na wszystkich pięciu portalach.
W polskiej konstytucji zapisano, że stosunki „między państwem a Kościołami i innymi związkami wyznaniowymi są kształtowane na zasadach poszanowania ich autonomii oraz wzajemnej niezależności (…), jak również współdziałania dla dobra człowieka i dobra wspólnego”. Mówimy tu niestety o idei nierealizowalnej.
Celem Kościoła w każdym kraju jest gromadzenie jak największego majątku i władzy, która pozwala potem ten majątek pomnażać. Dlatego Kościół jest najbardziej skuteczny tam, gdzie ludzie nie znają swoich praw i są słabo chronieni przez organizacje „prawnoczłowiecze”. I dlatego Kościół instytucjonalny prowadzi politykę, która ma na celu zatrzymanie modernizacji społecznej i obezwładnienie reformatorów, np. przez blokowanie dostępu do nowoczesnej edukacji i podważanie tez nauki.
Celem sprawnego państwa jest zaś modernizacja i działanie na rzecz dobrobytu wszystkich obywateli – bez względu na ich wyznanie, światopogląd czy orientację psychoseksualną. W tym kontekście dobro wspólne demokratycznego państwa i Kościoła to zbiór pusty. Państwo i Kościół mają sprzeczne cele.
czytaj także
Duszący uścisk zamiast przyjaznej autonomii
W polskiej rzeczywistości kościelna krucjata przeciwko świeckiemu państwu i prawom obywateli przybrała rozmiary monstrualne, a retoryka szefów episkopatu odwołuje się do najmroczniejszych historycznych wzorów.
Biskupi wiedzą, że ich mandat do drenowania państwowego budżetu i wtrącania się w życie Polek i Polaków nie ma realnych podstaw, bo jest sztucznie stworzony i podtrzymywany – poprzez zliczenie mimowolnie ochrzczonych obywateli (bo w niemowlęctwie trudno wyrazić własną wolę). Suma ta nie przekłada się na realną grupę ludzi żyjących zgodnie z nakazami Kościoła (z czego, w kontekście treści tych nakazów, wypada się tylko cieszyć). To właśnie dlatego, póki jeszcze mogą, katoliccy duchowni próbują na tyle głęboko wgryźć się w mechanizmy państwa, żeby realna liczba wiernych nie miała już znaczenia.
Pisowska władza, którą z episkopatem łączy zamiłowanie do wywoływania paniki moralnej, zarządzania strachem i mowy nienawiści i która ceni agitację prowadzoną z ambon, chętnie wchodzi w ten symbiotyczny układ. Efekty są piorunujące. Ministrem zdrowia zostaje lekarz, który podpisał „deklarację wiary”, stawiającą tzw. prawo Boże wyżej niż wiedzę medyczną i obowiązki lekarskie. Rzecznikiem Praw Dziecka został absolwent katolickiej uczelni wyższej i przeciwnik in vitro, rozwodów i edukacji seksualnej, zwolennik dawania dzieciom „klapsów”. Krajowym konsultantem ds. genetyki klinicznej – ekspert Episkopatu, który sprzeciwia się badaniom prenatalnym. Księży pojawiających się na etatach w ministerstwach, na uczelniach wyższych i innych instytucjach państwa trudno zliczyć.
Dlaczego zgadzamy się na to wszystko? Według episkopatu i prawicy mamy dług wobec Kościoła za jego bezdyskusyjne zasługi wobec Polski. I jest to najwyraźniej dług z gatunku tych niespłacalnych.
Historyczne zasługi dla Polski?
W swoim tekście, z którego tezami w ogromnej mierze się zgadzam, Ignacy Dudkiewicz powiela tę narrację episkopatu, którą każdej Polce i Polakowi wbija się do głowy od dziecka: „Kościół katolicki i jego przedstawiciele mają niewątpliwe zasługi z czasów, gdy Polska nie była państwem suwerennym. […] Kościół katolicki nieźle zdał trudny egzamin w czasach próby i konfrontacji”.
Zmiana w relacjach państwo-Kościół jest niezbędna. Dla Kościoła i dla państwa
czytaj także
Otóż moim zdaniem jest wręcz przeciwnie: owszem, w Kościele zdarzają się ludzie wyjątkowi, którzy zdają egzamin z przyzwoitości w trudnych czasach, ale jako instytucja Kościół nie tylko nie zdał go w przeszłości, nie zdaje go także nadal – również w relacji z Polską. Powody? Programowy od wieków antysemityzm, mizoginia, relatywizm moralny w relacjach politycznych, antymodernizacyjna polityka, która strumienie publicznych pieniędzy – zamiast na pomoc najuboższym – przekierowuje na najbardziej „sakralny” z celów Kościoła, czyli pomnażanie majątku czy rozbudowę absurdalnych świątyń.
Przykłady „wątpliwych” zasług? Proszę – kilka oczywistych. Liczny udział polskich biskupów w niesławnej konfederacji targowickiej, której kibicował sam papież Pius VI. Kościół jako rozsadnik antysemityzmu w II RP i jego całkowite, haniebne milczenie wobec Zagłady, nawet w jej apogeum w 1942 roku. Kościół jako odwieczny wróg praw kobiet i dzieci, kryjący w swoich szeregach przestępców seksualnych – i polski papież wyłączający w 1983 roku czyny pedofilne z listy najcięższych przestępstw przeciw wierze katolickiej. Kościół w Polsce to też potężna instytucja, w której nie odbyła się lustracja, a teczki księży agentów nie trafiły do zbiorów publicznych.
Owszem, gdyby historia Polski była historią heteroseksualnych katolików płci męskiej z wyższych sfer, zasługi Kościoła dla Polski byłyby „niewątpliwe”. Ale historia Polski to także historia kobiet, dzieci, Żydów, chłopów, reformatorów, osób LGBT, innowierców, ateistów i obrończyń praw człowieka – a dla tych wszystkich grup dominująca i uprzywilejowana pozycja Kościoła katolickiego w Polsce była od wieków źródłem opresji, wyzysku i dyskryminacji.
Kościół, lewica, dialog. Dlaczego III RP dała Kościołowi tak dużo, a dostała od niego tak niewiele
czytaj także
Dlaczego godzimy się na to wszystko?
Obezwładnia nas historycznie nabyta hipokryzja. Zabory, brak emancypującej niższe klasy społeczne modernizacji i opresja sowiecka utrwaliły w naszej mentalności zasadę omijania bokiem wrogiego systemu państwowego, brutalnego pana i chytrego plebana. Słuchamy bzdur wypowiadanych z ambony czy sejmowej mównicy, kiwamy głowami… i robimy swoje. Zajmujemy się własnymi sprawami, uznając, że wyłączenie telewizora załatwia sprawę. Żeby się nie narażać, chrzcimy dzieci, wysyłamy na religię, a opilstwo biskupa, nienawistne przemówienia metropolity czy tuszowanie gwałtów na dzieciach krytykujemy po cichu i tylko w domu.
„Okienko” w planie lekcji przez katechezę? Piszmy zawiadomienia do prokuratury!
czytaj także
Większość z nas nie ma odwagi publicznie zadać oczywistych pytań o mandat Kościoła do pouczania nas w sprawach moralnych. Nie pytamy, jak to możliwe, że nieograniczony wstęp do publicznych szkół ma instytucja, która kryje będących jej członkami pedofilów i przestępców seksualnych, a jednocześnie oficjalnie sprzeciwia się wprowadzeniu do szkół edukacji seksualnej, dzięki której dzieci mogłyby uniknąć wielu niebezpieczeństw. Jakim prawem w 2019 roku dorosły facet podczas spowiedzi wypytuje ośmioletnie dziecko o to, czy ono dotyka swoich miejsc intymnych? Czemu w kraju, w którym zamyka się szpitale, a liczba prób samobójczych wśród pozbawionych opieki psychologicznej dzieci rośnie, przelewa się miliardy na konto bogatej instytucji religijnej?
Milczenie wiernych pompuje kościelną hipokryzję i zachęca episkopat do kolejnych kroków ku stopniowemu przekształcaniu słabnącej polskiej demokracji w państwo wyznaniowe, w którym prawa człowieka i przynależność do Unii Europejskiej będą blaknącym wspomnieniem. W takiej Polsce już bez żadnych przeszkód krzepcy, łysi katoliccy patrioci – którzy nocą drżą tylko przed genderem i LGBT – pokażą pięścią owiniętą w różaniec, gdzie jest w społeczeństwie miejsce kobiet, innowierców i innych „nieprawdziwych” Polaków.
Czy możemy jeszcze zawrócić?
Naprawienie tak długotrwałej toksycznej relacji, która w dodatku jest opłacalna dla politycznych i kościelnych elit, nie jest proste. I nie uda się bez udziału samych katolików – tych prawdziwych, a nie tylko nominalnych. Tych, którym nie jest wszystko jedno. Dlatego tak bardzo cieszą mnie coraz lepiej słyszalne reformatorskie głosy z okolic „Kontaktu” czy „Tygodnika Powszechnego”.
Państwo może pomóc Kościołowi i sobie tylko w jeden sposób – odsyłając do lamusa nieetyczny układ pana, wójta i plebana, wracając do konstytucyjnej zasady niezależności państwa i Kościołów oraz zrównując Kościół katolicki w prawach i obowiązkach z innymi organizacjami działającymi w Polsce.
Jest to konieczne także w kontekście naszego bezpieczeństwa. Tak zwana „nauka Kościoła” stoi w sprzeczności z wieloma zapisami ratyfikowanych przez Polskę dokumentów, takich jak konwencja praw człowieka czy konwencja o prawach dziecka. Nie da się być naraz państwem wyznaniowym i demokratycznym. Dlatego, jeśli nie chcemy, żeby Kościół wraz z prawicą wyprowadził nas z kręgu cywilizacji europejskiej, musimy dokonać konkretnego wyboru.
Inicjatywa wspierana jest przez Fundusz Obywatelski zarządzany przez Fundację dla Polski.
