Powstanie warszawskie

Historia powstanek może być inspiracją dla projektowania obrony totalnej oraz feministycznej polityki bezpieczeństwa – mówi Weronika Grzebalska, socjolożka i badaczka specjalizująca się w problematyce obronności.

W Polsce wciąż żołnierze są powstańcami, a coś takiego, jak cywil, w ogóle nie istnieje. Cały naród broni niepodległości, cały naród broni granicy. Po drugiej stronie cywili też nie ma, są tylko „bandyci” Łukaszenki.

Cywili, czy to w powstaniu, czy na granicy z Białorusią, nic nie chroni. Oprócz prawa, prócz dobrych obyczajów, systemów wsparcia, kultury.

Dotarliśmy do sytuacji, w której symbol antynazistowskiego ruchu oporu opatrzony komentarzem „przeciw faszyzmowi” może się stać przyczyną zgorszenia.

Warszawa na początku 1945 roku była miastem całkowicie przytłoczonym obecnością zmarłych. Fragment książki „Powstanie umarłych”.

Odwołując się do ruchu robotniczego, ruchu związkowego, chcieliśmy pokazać ciągłość walk o progresywne zmiany społeczne. Rozmowa z Michałem Gauzą.

Ścigając się na pamięć o ofiarach, tylko wzmacniamy swoje traumy.

Na powstaniu warszawskim można dokonywać dziś aktów pamięciowego wampiryzmu. Jak to możliwe, że po 72 latach kłócimy się o powstanie warszawskie? Marcin Napiórkowski odpowiada w książce „Powstanie umarłych”

Nie wierzę, że jeśli ktoś założy koszulkę z PW, to zechce pomagać powstańcowi i przynieść mu bułki.

Polityka historyczna kończy się tam, gdzie zaczyna się nachalna propaganda.