#eurowybory 2024

Jedno zjednoczenie i kilka wewnątrzpartyjnych wojen – kampania do przedterminowych wyborów parlamentarnych we Francji zaczyna się od wstrząsów.

Żeby wstyd przestał wreszcie pętać ręce, nogi i głowy lewicy, lewicowcy musieliby więc uniezależnić się od swoich rodziców – także tych symbolicznych – i przede wszystkim odczepić się od liberałów.

Na przeszkodzie do integracji prawicy w Europarlamencie mogą stanąć osobiste ambicje dwóch potencjalnych liderek takiego sojuszu, czyli Giorgii Meloni i Marine Le Pen.

Albo Lewica szarpnie i zaproponuje nową opowieść o sobie, pokaże nowe liderki czy liderów – albo zostanie całkowicie zepchnięta na margines.

W obecnym tempie minie jeszcze pół wieku, zanim kobiety osiągną równą reprezentację w parlamentach całego świata.

Donald Tusk lubi się prezentować jako polityk europejski, ale chyba tylko w Europie. W Polsce staje się cichym konserwatystą, który nabiera wody w usta, gdy chodzi o rozwiązania prawne powszechne w Europie.

Jeśli przesunięcie, jakie obserwowaliśmy w kampanii, okaże się trwalsze i głębsze, to postulaty polexitu zaczną być wkrótce zgłaszane przez postaci znacznie poważniejsze niż Stanisław Żółtek.

Zmiana równowagi sił w europarlamencie będzie także oznaczać powrót surowej polityki zaciskania pasa.

Może z punktu widzenia Europy nadrzędną wartością jest zakorzenienie Ukrainy w Europie jako demokratycznego kraju zintegrowanego z UE. I pozostawienie kwestii granic otwartą – mówi Piotr Buras, dyrektor Warszawskiego Biura Europejskiej Rady Spraw Zagranicznych.

W 2019 roku mogłam być wysłuchana, teraz czuję, że nie mogę nawet dokończyć zdania.

Sukcesy kampanii profrekwencyjnych.

Rozmowa z Maciejem Koniecznym, posłem Lewicy Razem, kandydatem w wyborach do Parlamentu Europejskiego.

Wysokiej frekwencji w wyborach do Parlamentu Europejskiego można było spodziewać się tylko w jednym przypadku: gdyby kampania przedwyborcza przybrała charakter sporu o pozostanie Polski w UE i nadała głosowaniu charakter plebiscytu. Nic takiego się nie stało.

Rozmowa z Anetą Kucharską-Dziedzic, posłanką Nowej Lewicy kandydującą w wyborach do Parlamentu Europejskiego.

Wyborcy mogą dość sceptycznie podejść do obietnic, że lewica załatwi im teraz w Europie to, czego nie załatwiła w kraju.

Lewica okazuje ostatnio tak mało sprawczości i energii, a tak wiele zdradza z tego, co dzieje się za kulisami, że tak jak pozostałe partie nie budzi zaufania. Tyle że nie z powodu widocznego cynizmu, a niedołężności.

Przed PiS stoi trudne zadanie. Musi wytłumaczyć wyborcom, że ani nie chce z Unii wyjść, ani jej osłabiać, ale wręcz przeciwnie – zmienić jej kierunek w taki sposób, aby działała na rzecz wzmocnienia Polski.

Niezbyt wierzę, że deklaracje pokryją się z rzeczywistością. Ale deklaracje polityków też się nie pokrywają, więc czemu by sobie nie pościemniać?

Jeśli jest kraj, gdzie kampania do eurowyborów skupia się na tematach europejskich, na pewno nie jest nim Hiszpania.

Żaden kraj Europy nie patrzy na Unię z takim optymizmem jak Irlandia. Ale nawet tu eurowybory nie wzbudzają entuzjazmu.

Kto trafi do europarlamentu? W Litwie ani partii politycznych, ani wyborców niespecjalnie to interesuje.

Dzień jak co dzień. Aktywistka klimatyczna Greta Thunberg zostaje po raz kolejny zatrzymana z użyciem siły.

Im bardziej zapatrywania wyborców przesuwają się w lewo ku centrum, tym bardziej wybrana przez nich władza ściąga w prawo.

Gabriel Attal ma opinię liberalnego centrysty, więc jego nominacja może być próbą uspokojenia nastrojów. Nie należy się jednak spodziewać odwrócenia prawicowego kursu Macrona, o czym świadczą nominacje ministerialne.

W lipcu Węgry obejmą prezydencję w UE. Co może pójść nie tak?

Skrajna prawica właśnie przegrywa w Polsce, ale nie w całej Europie, nie w USA i nie na świecie. Przyszły rok nie będzie spokojny.

Spokojne sierpniowe dni to dobry moment, by zastanowić się nad nadchodzącymi miesiącami. Spoglądam w swój kalendarz na przyszły rok: najważniejsze …