Konarzewska: Które to dziecko?
Matka i córka – tu jest wciąż dziura. Pozostają w rozdzieleniu, w pęknięciu. Dwie narracje, które się nigdy nie spotkają. O włoskich szpilkach Magdaleny Tulli pisze Marta Konarzewska.
Zapraszamy na spotkania o książkach w Dyskusyjnym Klubie Czytelniczym KP – kolejne już w sobotę, 21 kwietnia, o godz. 16.00.
Rodowicz ’85 czyli Kora, tango i Fogg
− […] Piosenka jest formą dosyć lekką, ale ponieważ jest odbierana
masowo, właśnie dlatego mama szansę powiedzieć czasami ludziom coś
Majmurek: Kloss, antykomunizm i sztuka krytyczna
Czy Stawka większa niż śmierć Patryka Vegi to tylko sprawnie zrealizowane kino sensacyjne grające na nostalgii za znanymi bohaterami? O Klossie, któremu nie do końca podoba się socjalistyczna ojczyzna i który prawie został bohaterem polskich Bękartów wojny, pisze Jakub Majmurek.
Po co jest system teatrów publicznych?
Mrozek: Zabierz brzuch dziewczynie księdza
W dwóch parafiach zbierają podpisy pod apelem o zdjęcie spektaklu. Protestuje sponsor teatru. Kilku oburzonych widzów przysłało listy. Nieskończona historia Uli Kijak obraża ich uczucia religijne. Po protestach dyrektorzy zabrzańskiego Teatru Nowego zażądali od reżyserki po protestach zmian w przedstawieniu. Tekst Witolda Mrozka
Majmurek: Orły w dolinie węży
Przyznanie takim filmom jak Wyjazd integracyjny nagrody dla najgorszej wtopy roku, czy uznanie, że występ Jana Frycza w tym dziele był „poniżej godności” do debaty o rzeczywistym stanie polskiego kina wnosi równie niewiele jak nagrodzenie Orłami Róży czy W ciemności. Tekst Jakuba Majmurka.
Toeplitz ’84, czyli obowiązkowa Rodziewiczówna
O zbrodniach biurokratycznych
Tekst o zagładzie i Marcu 1968, napisany po ponownej lekturze Eichmanna w Jerozolimie Hanny Arendt (Kwiecień 2012)
Majmurek: Polska fantazja o niefantazjowaniu
Choć to historia III RP z lat 1989–1995, próżno szukać tu „zdrady w Magdalence” i „nocnej zmiany”. Znajdziemy za to wiele tez idących wbrew utartym sądom.
Eksplodujące mity
W Warszawie mamy funkcjonujące osobno opowieści o Warszawie żydowskiej, osobno o Warszawie np. powstańczej. W „Festung Warschau” starałam się uniknąć tej strategii.
Pietkiewicz ’86, czyli brak osiołka
