W Polsce nie chcemy migrantów, choć sami jesteśmy migrantami w Europie.
Polski jak na razie nie zalewa fala uchodźców ani z Bliskiego Wschodu, ani z Ukrainy. Jednak nasz stosunek do ludzi uciekających z terenów dotkniętych dramatem wojny jest prawdziwym testem europejskości.
Europa Zachodnia, w swej przeważającej części tzw. płatnik netto europejskiego eksperymentu, otrzymuje właśnie od swoich wschodnioeuropejskich sąsiadów gorzką lekcję. Kraje, które w krótkim czasie wyekspediowały na zachodnie rynki pracy miliony swoich obywateli, zyskując dzięki temu względny spokój społeczny i dochody z transferów pieniężnych, dziś odmawiają uczestnictwa w polityce wspólnotowej wobec uchodźców i migranów z Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu.
Kryteria stawiane potencjalnym szczęśliwcom, którzy mieliby zaszczyt nawiedzić tę część Europy w poszukiwaniu schronienia, można streścić w dwóch słowach: biały chrześcijanin.
Taka postawa musi budzić zdziwienie na Zachodzie, gdzie pamięć o selekcjach ludzi jest zbyt żywa. U nas panuje amnezja.
Wartości europejskie to nie tylko przelewy żywej gotówki na doprowadzenie Polski do przyzwoitego poziomu w zakresie dróg, ochrony środowiska czy służby zdrowia. To także przekonanie, że lepiej współpracować, niż walczyć. Lepiej działać wspólnie, niż hołdować egoizmom. Lepiej budować społeczeństwa otwarte, niż zamykać się i upajać przeszłością.
Jan Maria Rokita, niedoszły premier z Krakowa, kilka dni temu na antenie TVN 24 nawoływał do przeprowadzenia „masowych, humanitarnych deportacji” imigrantów napływających do Europy. Trudno uwierzyć, że człowiek ten był działaczem ruchu „Wolność i Pokój”. Nie da się nie zauważyć, że w jego słowach jest więcej tego, z czym walczył, niż tego, co wspólne wartości wolności i pokoju w Europie dziś znaczą. Warto też pamiętać, że po 1981 roku to tysiące Polek i Polaków znalazło schronienie i wsparcie na Zachodzie. Udzielali go ludzie różnych wiar, ateiści, działacze najróżniejszych odmian lewicy i prawicy.
Wbrew pozorom ludzie ze „starej” Unii wiedzą o nas mało. Nie są także, może z wyjątkiem Niemców, nas ciekawi. Ich wiedza o nas jest równie szeroka jak nasza o ostatnich perturbacjach w rządzie tak niedalekiej geograficznie Mołdawii. W debacie coraz większej części z nich stajemy się również balastem na rynku pracy i w budżecie ich państw. Balastem tak samo mitycznym jak uciekinierzy zalewający nasz kraj.
Polityka nie jest jedynie rajem symboli. Jest także polem dla różnych wizji tego, jakiej Unii chcemy: Unii ksenofobii i nacjonalizmów czy Unii otwartej, przyjaznej i dającej możliwości integracji w społeczeństwie.
Pamiętajmy, że ten dychotomiczny wybór bardzo szybko będzie dotyczyć i nas.
**Dziennik Opinii nr 245/2015 (1029)
