Superniania kontra trzyletni Antoś. Jak telewizja uczy wychowywać dzieci.

Sześcioletnia Wiktoria siedzi w wannie naga, płacze i krzyczy: „zimno mi!”. W łazience są też jej matka oraz dwoje obcych ludzi – Superniania i operator kamery, a wraz z nimi pół Polski. Anna Golus pisze o pokoleniu, którego intymność została sprzedana. Upomina się o prawa dzieci, w tym prawo do prywatności. Tej książki nie da się czytać ze spokojem.

Jeśli nie wierzycie, że można analizować prawa dziecka z precyzją chirurgicznego skalpela, a zarazem z czułością i wrażliwością wobec dzieci - sięgnijcie po książkę Anny Golus. Tę książkę powinien przeczytać każdy, kto kiedyś zachłysnął się "Supernianią" i każdy, kto przeczuwał, że z tym programem jest coś nie tak. Anna Golus zaprasza do podróży, której w ostatnich latach nie oferowało żadne biuro pedagogicznej turystyki: pozwala zobaczyć w dzieciach nie egzotyczne plemiona zamieszkujące wyspy niegrzeczności i infantylizmu, a dzielnych i często bardzo samotnych ludzi. Jest to rzadkie, cenne i bardzo mądre, a do tego - last but not least - świetnie napisane.