Prywatyzując Polskę. O bobofrutach, wielkim biznesie i restrukturyzacji pracy

To jest absolutny klasyk. Ci, którzy go jeszcze nie znają, mają okazję, żeby to niedopatrzenie nadrobić. Krytyka Polityczna wznowiła właśnie „Prywatyzując Polskę”. W nowej, twardej oprawie i bardziej wychuchanym wydaniu. Warto (...). Krytyka patologii polskiej transformacji wyszła u nas z katakumb i rozkręciła się na dobre. Dziś książka Dunn już tak nie szokuje, ale za to mam wrażenie, że potrafimy ją lepiej zrozumieć, przetrawić i docenić. Dlatego dobrze, że dostajemy jej wznowienie.

Choć mamy do czynienia z pracą naukową, czyta się ją jak reportaż, esej i błyskotliwy felieton w jednym (...). Książka Dunn pokazuje rzecz wyjątkową, a mianowicie proces, w którym ujawnia się podobieństwo ideowe między komunizmem a kapitalizmem. Oczekiwania w stosunku do pracowników sprowadzają się do preferowania standaryzacji jako synonimu doskonałości, a nowoczesność, która teoretycznie ma akceptować indywidualność jednostki, prowadzi do podtrzymania i wytworzenia nowych form klasowości.

Dunn porusza w swojej książce tak wiele wątków, tak pomysłowo i zaskakująco, że nie sposób się oderwać od lektury. Mimo że mamy do czynienia z dziełem antropologicznym, występuje tu oczywisty bohater – polska robotnica – i antagonista – korporacyjny gigant. Porównując przejęcie do staropolskiego wesela, analizując znaczenie posiadania ogródka działkowego czy przedstawiając audyt jako foucaultowskie narzędzie kontroli nad ciałami, autorka pokazuje, jak interesującym przypadkiem była prywatyzacja Alimy.