Krew i honor

Romans historyczny nie jest moim ulubionym gatunkiem literackim. Mówiąc szczerze, trzeba byłoby mi naprawdę nieźle zapłacić, abym takowy przeczytał. Zygmunt nie musiał mi płacić, kupił mnie językiem, poczuciem humoru, kąsaniem polskich narodowych mitów i historycznych świętych krów. Niecodzienna, bardzo ciekawa książka.

Jest w Krwi i honorze coś wspaniale perwersyjnego. Chyba po raz pierwszy w życiu przeczytałam naprawdę queerową powieść.

Alternatywna historia. Polska niby międzywojenna, niby niedowojenna. Warszawa, a jakże, ale w tej alternatywnej Warszawie – z sanacją i szwoleżerami byczącymi się po ulicach – są współczesne „Lustra”, kultura afteru, współczesna polszczyzna przemiksowana z polszczyzną przedwojnia, hipsterzy, a nawet hipster-prawica w koszulkach z napisem ELIGUSZ NIEWIADOMSKI RULEZ. I w tym wszystkim musi się jakoś odnaleźć, cóż zrobić, gejowska międzynarodówka. Wciąga się gładko jak kreskę koko. Glątwy nie pozostawia.

Brawurowa parodia polskiej historii, w której nic się nie zgadza, ale wszystko pasuje. Dobra zabawa!

Proza ostra i najeżona jak grzywa odyńca. Pisana pół na pół adrenaliną i testosteronem. Ano, nikt tak morderczo nie wykpił maskulinistycznego dyskursu. Od tej książki zaczynają się w powieści polskiej „czasy zygmuntowskie”.