#powstanie warszawskie

Warszawa na początku 1945 roku była miastem całkowicie przytłoczonym obecnością zmarłych. Fragment książki „Powstanie umarłych”.

Odwołując się do ruchu robotniczego, ruchu związkowego, chcieliśmy pokazać ciągłość walk o progresywne zmiany społeczne. Rozmowa z Michałem Gauzą.

Dzisiejsi narodowcy w niczym nie przypominają bohaterów powstania.

Pozbawianie powstańców Apelu Poległych i wciskanie im do gardła Lecha Kaczyńskiego to zwykła niegodziwość.

Czemu antyfaszystowskiej kotwicy nie znajdziemy obok naklejek „faszyzm nie przejdzie”, a obok krzyży celtyckich?

Zmarli z powstania mogą prześladować współczesnych warszawiaków jako upiory.

Dlaczego żołnierze Armii Krajowej, którzy pięć lat przygotowywali się
do podjęcia walki z wrogiem, po kilku godzinach powstańczych starć opuszczali
Warszawę?

PiS nie ma legendy solidarnościowej, a mit powstania warszawskiego się już trochę zużył, więc zostali im „żołnierze wyklęci”.

Mogliśmy mieć w Polsce demokrację ludową nie tylko z nazwy.

Warszawa uczciła cywilne ofiary powstania. Ale czy można to było zrobić bez polityczno-militarnej celebry?

Polityka historyczna dzisiejszej polskiej prawicy, jeśli różni się od polityk historycznych rozmaitych europejskich faszyzmów, to tylko na gorsze.

Nie chodzi ani o to, żeby zburzyć pomnik, ani żeby postawić swój.

Czemu „Miasto 44” mnie nie ujęło?

To tyleż film o powstaniu, co o współczesnej pamięci powstania i przemyśle kulturowym, jaki je otacza, tanatyczno-hipsterskim Warsaw Uprising Chic.

Prawica uparcie wykorzystuje powstanie. Lewica potrafi je tylko krytykować.

Choć i tak prawie wszyscy maturzyści z tajnych kompletów zginęli.

Zamiast uniemożliwić komunistom przejęcie władzy w Polsce – pomogło im w tym.

Dlaczego żołnierze AK, którzy pięć lat przygotowywali się do walki, po kilku godzinach starć opuszczali miasto?

Moja znajoma opublikowała 1 sierpnia na swoim profilu na Facebooku obrazek, na którym widzimy dzieci z karabinami.